ปัจจุบันเราอายุได้17ปีกำลังจะเข้ามหาลัยแล้วค่ะ เรื่องมันเกิดมาตั้งแต่ตอนป.4 พ่อบอกกับเราว่าถ้าเค้าเห็นเราร้องไห้เค้าจะไม่ใจอ่อนอีกต่อไป ตั้งแต่วันนั้นเราทะเลาะกับพ่อทีไรเราก็จะโดนทำร้ายค่ะ หรือทะเลาะกับน้อง ทำน้องร้องไห้เราก็จะโดนพ่อตีเช่น ไม้แขวนเสื้อบ้าง ไม้กวาดบ้าง พอขึ้นป.5 เราทำโทรศัพท์หายค่ะเครื่องแรกในชีวิตเลย ละเราบอกเค้าไปค่ะ เค้าก็โมโหแบบดูแลของแค่นี้ไม่ได้ เค้าเกือบจะตบหน้าเรากลางโรงเรียน ส่วนต่อมาเราอยู่บ้านใหม่เวลาเราทะเลาะกับเค้าก็จะโดนไม้ที่เป็นที่ค้ำของคนแก่อะคะแบบหนาๆมาตีเป็นรอยช้ำเพราะเค้าค่อนข้างลงแรงเยอะ หรือถ้าเราเถียงก็จะทะเลาะด้วยจบด้วยที่เราอาจจะโดนตีไม่ก็โดนเอาสายเข็มขัดมาฟาดค่ะ อย่างครั้งนึงเราทะเลาะกับเค้าแล้วเราหนีไปบ้านยาย ล็อกประตูไว้ แล้วตามาไขกุญแจเปิดออกเพราะพ่อแม่เราจะเอาเรากลับกรุงเทพ เราไม่ยอมค่ะ เค้าก็บอกว่าเอาโทรศัพท์คืนมาแล้วจะอยู่ก็อยู่ แต่ตอนนั้นเราจำได้ว่าเราโดนเค้าทุบไม่ยั้งทุกคนต้องพาพ่อแยกออกจากเรา มีเหตุการณ์นึงที่เราติดคนในโทรศัพท์มากๆน่าจะช่วงที่จะเข้าม.ต้นเนี่ยแหละค่ะ ที่บ้านก็รู้ว่าเราคบกับคนในเกมเค้าเลยไม่ชอบมากๆ ยึดโทรศัพท์เป็นเดือนๆ จนครั้งสุดท้ายคือเราทะเลาะกับแม่ด้วย แม่เลยปาโทรศัพท์เราซ้ำๆจนกว่าจะพังค่ะ มีครั้งนึงที่เราอยู่กับพ่อแล้วเราพูดอะไรสักอย่างแล้วเค้าได้ยินว่าเราด่าพ่อ พ่อก็เลยตบหัวเราค่ะ แต่เราก็ทำไรไม่ได้ จนช่วงม.ต้น จำได้ว่าช่วงนั้นถึงขั้นอยากเลิกเรียนไม่ก็เป็นเด็กเกเรเผื่อเค้าจะคิดได้บ้าง เพราะว่าเราทะเลาะกับพ่อบ่อยมากทุกๆเดือนก็ว่าได้ แถมเค้าชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกเพื่อน แล้วบอกให้เราไปเรียนนิติศาสตร์ ม.รามช่วงม.ปลาย ตอนนั้นเราค่อนข้างต่อต้านค่ะแต่เค้าบอกจะให้นั้นนี้กับเรา เราก็เลยยอมๆเพราะยังไงเราก็ไม่มีความฝัน เพราะว่าตอนแรกเราชอบศิลปะแต่ที่บ้านไม่โอเคค่ะก็เลยไม่มีความฝันตั้งแต่นั้น พ่อจะบังคับเวลาเราเล่นคอมให้จากวันละ5ชมเหลือ1-2ชม บังคับให้เราอ่านหนังสือ อยากให้เราสอบเข้าโรงเรียนดังๆ ให้เราไปเรียนพิเศษทุกวัน ตอนเย็น หรือแม้กระทั่งวันหยุด ทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันจะจบด้วยการที่เราโดนทำร้ายร่างกายแล้วแยกกัน แล้วจะไม่คุยกันสักพักเค้าก็จะมาทำดีด้วย พอขึ้นม.ปลาย ก็โดนน้อยลงค่ะแต่ก็ยังมีอยู่ถ้าพ่อหัวร้อนมากๆ อย่างช่วงปีที่แล้ว(ตอนม.5)เราขอเลิกเรียนรามหลังจากเรียนมาได้เกือบๆ2ปี เค้าก็ด่าเราสารพัดค่ะ เช่น กูไม่น่าให้เกิดมา พวกลูกเขมรยังดีกว่า ทรยศกู อะไรทำนองนี้ค่ะ (ขอเสริมอีกที ประโยค กูไม่น่าให้เกิดมา เราโดนพูดตั้งแต่ตอนม.3แล้วค่ะ) เราก็เลยไม่คุยกับเค้าเป็นเดือน แล้วแม่มาขอให้เรากลับไปคุยกับเค้า แต่ก็ยังบอกให้เรากลับไปเรียนนิติอยู่ดี เราก็ยังไม่ยอมเหมือนเดิมจนได้เลิกเรียน อย่างช่วงต้นปีที่ผ่านมาเราก็ทะเลาะหนักมากๆ คือเค้าให้เราไปซื้อไก่กับข้าวเหนียวค่ะ แล้วเราซื้อมาไม่ตรงกับจำนวนที่เค้าสั่ง พ่อก็เลยหงุดหงิดบ่นเราค่ะ เราก็เลยบอกว่าวันหลังก็ไปซื้อเอง เค้าก็ปาของกินใส่หน้าเราค่ะ เราก็เงียบแล้วก็กินต่อ เค้าก็เอาของกินเราปาใส่เราเหมือนเดิมค่ะ เราก็เงียบ แม่ก็ห้ามบอกให้พ่อหยุด จนกลายเป็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ทะเลาะไปทะเลาะมา พ่อถามเราค่ะว่าอยากให้กูไปมั้ย พูดคำเดียวแล้วกูจะไป เราก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะร้องไห้อยู่เงียบๆ เราคิดแค่เราจะวิ่งไปที่สะพานแล้วโดดตายหรือจะไปไหน เพราะเราไม่โอเคมากๆ รู้สึกแย่สุดๆ พ่อก็เลยบอกว่าที่กูต้องทะเลาะกับแม่ก็เพราะ เราก็คิดว่าเอ้าผิดที่เราหรอแต่ก้ไม่ได้พูดอะไรค่ะ ทุกๆวันนี้เราพยายามอดทนให้เข้ามหาลัยแล้วแยกไปอยู่หอเผื่อมันจะดีขึ้นอยู่ค่ะ 
ปล.เวลาทะเลาะทุกครั้งถ้าแม่อยู่ แม่จะพยายามห้ามตลอดค่ะ
ปล.เราเริ่มอยากฆ่าตัวตายตั้งแต่ตอนป.4 แล้วเริ่มกรีดแขนตอนม.2 และเมื่อตอนเดือนกรกฎาที่ผ่านมา