เค้ารู้นะว่าเรื่องความรักเป็นเรื่องของคนสองคนเเต่บางครั้งมันไม่ได้มีเเค่สองคน เป็นเรื่องที่เป็นบ่อยเเละเป็นทุกครั้ง เวลามีปัญหาหรือต้องการให้ช่วยเเฟนเราไม่เคยนึกถึงเราหรือครอบครัวเลยไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เขาจะบอกคนอื่นก่อนเสมอ ครอบครัวกับเราจะเป็นกลุ่มสุกท้ายตลอดที่จะได้รู้เรื่อง พอเรารู้เรื่องเราถามเขาก็ว่าเรากดดันว่าเราไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เขาไม่คิดที่จะบอกเราเลย ต้องรู้จากคนอื่นก่อนตลอด เเล้วความรู้สึกอึดอัดมันก็สะสมมาตลอดเขาไม่เคยนึกถึงความรู้สึกเรากับครอบครัวเลยว่าห่วงเขาขนาดไหน เเล้วจบด้วยการประชดประชันตลอด เราไม่พูดให้ใครฟังเลยเราเคยปรึกษากับเเม่เขาเรื่องนี้เขาว่าเรา บอกว่า "เรื่องของคนสองคนไปบอกคนอื่นทำไม" คนที่เราบอกเราคิดว่าเข้าใจเขาที่สุดนั่นคือเเม่เขา หลังๆมาเราเลยเก็บไว้คนเดียว จนวันนี้มันไม่ไหวเเล้วไม่รู้จะพูดกับใครคือเขามาช่วยงานที่บ้านเขาขี่มอเตอไซต์มาเเล้วขากลับฝนตกพ่อเราเป็นห่วงเลยให้ขับรถยนต์กลับบ้าน เขาบ้านตั้งเเต่เกือบหกโมงเย็น ตอนทุ่มยี่สิบสองเเม่เขาโทรหาเราว่าเขาออกมารึยังทำไมยังไม่ถึงบ้าน เราก็เลยโทรหา ติดสายค่ะโทรได้สามสายสายที่สามเขารับเเล้วบอกน้ำมันหมดโทรบอกพี่ข้างบ้านให้เอาน้ำมันมาเติม ปกติเเล้วอันดับเเรกต้องบอกคนที่บ้านก่อนจริงไหมคะเเล้วระยะทางก็ไม่ไกลมาก เขาเลือกที่จะบอกคนอื่นโดยที่ไม่บอกเราหรือเเม่เขาเลย เรารู้เพราะเเม่เขาโทรมาหาจริงๆ ด้วยความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นซ้ำเพื่อนๆคิดว่าเราควรจะทำยังไง