รักแรก.........
ในวัยที่กำลังเริ่มมีความความรัก ซึ่งนิยามคำว่า ความรัก ของเจ้าของกระทู้ "เป็นใบหน้าของผุ้ชายคนหนึ่ง ที่มีแววตามองเราด้วยความอบอุ่นจนรู้สึกได้" ด้วยความที่เราหน้าตาไม่สวย จึงไม่ค่อยมั่นใจเวลามีคนมาจีบ เราปกป้องความกลัวของเราโดยการปฏิเสธทุกคน "ไม่กล้ารักใครหรอก" แต่เขาคนนั้น ใช้ความพยายามอย่างมากในการเข้าหา สิ่งที่พกมาคือความจริงใจที่รู้สึกได้ ด้วยความที่เป็นเพื่อนกัน การปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าเป็นเพื่อนกันไปก่อน ใช้เวลาล่วงเลยไปเกือบ 3 ปี 3 ปี ที่เขายังเหมือนเดิม จนเข้าปีสุดท้านของม.ปลาย ทำให้เราลองกล้าเปิดใจ การเปิดใจของเรา ทำให้เราได้เจอคนๆหนึ่ง ที่น่ารักกับเรามากในทุกๆอย่าง ความเสมอต้นเสมอปลายทำให้เรารักเขาเข้าแล้วเต็มๆ การไปไหนมาไหนด้วยกันทำให้เรารู้สึกปลอดภัย การมีเขาอยู่ข้างๆ มันทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงขั้นขอบคุณ "โชคชะตาที่ทำให้เราได้เจอเขา" นึกในใจขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆก็พอแล้ว แล้ววันหนึ่ง เราต้องแยกย้านกันไปเรียน เขาเรียน มหาลัยอีกที่หนึ่ง ส่วนเราเรียนแถวบ้าน การแยกกันเรียนก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์เราลดลงเลย เป็นความคิดถึงเพราะอยู่ไกลกัน แต่เสาร์-อาทิตย์ถ้า ม. เขาไม่มีกิจกรรม เขาจะกลับบ้านมาหาเราตลอดจน ในวันนั้น เป็นวันเกิดของหลานสาว เรา2คนไปซื้อเค้ก และจัดวันเกิดเล็กๆ ให้หลานสาววัย 2 ขวบ เราทำกับข้าวเองในมื้อนั้น มีแม่และเขากินข้าวฝีมือเราอยู่ (คิดในใจแค่นี้ก็พอแล้ว มีความสุขมากแล้ว) กินข้าวเสร็จ ทุ่มเศษ เขาก็กลับบ้าน ก่อนกลับเขาจุ๊ฟเราด้วย "พรุ่งนี้เดี๋ยวมาหาใหม่นะ" คือคำพูด(สุดท้าย)ของเขาก่อนแยกกลับบ้าน เรายืนส่งหน้าประตูบ้าน จนรถเขาออกไป........สุดตา 3 ทุ่มเศษเพื่อนที่ต่างจังหวัดปลายสายเสียงสั่นเคลือ "มันมาหาใช่มั๊ย มันเสียแล้วนะ" สิ้นประโยคนั้นของเพื่อน ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลง เราเพิ่งแยกกันเมื่อกี้เอง...(พรุ่งนี้ไม่มีจริง คือแบบนี้สินะ).. จากที่ไม่เคยไปบ้านเขาเลยเราไปอยู่ข้างเขาจนเสร็จงาน ความเศร้านั้นที่หลายคนบอกว่าเดี๋ยวเวลาผ่านไปก็ดีขึ้น ฉํนยังหาคำตอบนั้นไม่ได้เลย ความคิดถึงทำไมมันทรมานขนาดนี้นะ ยังปวดใจไม่หายเวลานึกถึง ยังคิดถึงทุกครั้งที่เจอทั้งเรื่องดีและไม่ดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต 7 ปีแล้วสิ เอาจริงๆ เสียดายคนแบบคุณมากเลย สมมุติถ้าไม่ได้เป็นคู่กัน การมีอยู่ของคุณคงเป็นเพื่อนที่ดีมากๆของฉันแน่เลย จริงๆก็เข้าใจธรรมดาของชีวิตแหละ มีพบต้องมีจาก หูยยยยยยแต่นี่ยังรักไม่หายเลย ไม่เศร้าแล้วแต่คิดถึงมากๆๆเลยนะ อาจร้องไห้บ้างแต่ไม่ต้องห่วง "ฉันแค่คิดถึง" อดแก่ไปด้วยกันเลย
จนว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง
คิดถึงเสมอนะที่รักของฉัน..
ความรัก การจากลาตลอดกาล..
ในวัยที่กำลังเริ่มมีความความรัก ซึ่งนิยามคำว่า ความรัก ของเจ้าของกระทู้ "เป็นใบหน้าของผุ้ชายคนหนึ่ง ที่มีแววตามองเราด้วยความอบอุ่นจนรู้สึกได้" ด้วยความที่เราหน้าตาไม่สวย จึงไม่ค่อยมั่นใจเวลามีคนมาจีบ เราปกป้องความกลัวของเราโดยการปฏิเสธทุกคน "ไม่กล้ารักใครหรอก" แต่เขาคนนั้น ใช้ความพยายามอย่างมากในการเข้าหา สิ่งที่พกมาคือความจริงใจที่รู้สึกได้ ด้วยความที่เป็นเพื่อนกัน การปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าเป็นเพื่อนกันไปก่อน ใช้เวลาล่วงเลยไปเกือบ 3 ปี 3 ปี ที่เขายังเหมือนเดิม จนเข้าปีสุดท้านของม.ปลาย ทำให้เราลองกล้าเปิดใจ การเปิดใจของเรา ทำให้เราได้เจอคนๆหนึ่ง ที่น่ารักกับเรามากในทุกๆอย่าง ความเสมอต้นเสมอปลายทำให้เรารักเขาเข้าแล้วเต็มๆ การไปไหนมาไหนด้วยกันทำให้เรารู้สึกปลอดภัย การมีเขาอยู่ข้างๆ มันทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงขั้นขอบคุณ "โชคชะตาที่ทำให้เราได้เจอเขา" นึกในใจขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆก็พอแล้ว แล้ววันหนึ่ง เราต้องแยกย้านกันไปเรียน เขาเรียน มหาลัยอีกที่หนึ่ง ส่วนเราเรียนแถวบ้าน การแยกกันเรียนก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์เราลดลงเลย เป็นความคิดถึงเพราะอยู่ไกลกัน แต่เสาร์-อาทิตย์ถ้า ม. เขาไม่มีกิจกรรม เขาจะกลับบ้านมาหาเราตลอดจน ในวันนั้น เป็นวันเกิดของหลานสาว เรา2คนไปซื้อเค้ก และจัดวันเกิดเล็กๆ ให้หลานสาววัย 2 ขวบ เราทำกับข้าวเองในมื้อนั้น มีแม่และเขากินข้าวฝีมือเราอยู่ (คิดในใจแค่นี้ก็พอแล้ว มีความสุขมากแล้ว) กินข้าวเสร็จ ทุ่มเศษ เขาก็กลับบ้าน ก่อนกลับเขาจุ๊ฟเราด้วย "พรุ่งนี้เดี๋ยวมาหาใหม่นะ" คือคำพูด(สุดท้าย)ของเขาก่อนแยกกลับบ้าน เรายืนส่งหน้าประตูบ้าน จนรถเขาออกไป........สุดตา 3 ทุ่มเศษเพื่อนที่ต่างจังหวัดปลายสายเสียงสั่นเคลือ "มันมาหาใช่มั๊ย มันเสียแล้วนะ" สิ้นประโยคนั้นของเพื่อน ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลง เราเพิ่งแยกกันเมื่อกี้เอง...(พรุ่งนี้ไม่มีจริง คือแบบนี้สินะ).. จากที่ไม่เคยไปบ้านเขาเลยเราไปอยู่ข้างเขาจนเสร็จงาน ความเศร้านั้นที่หลายคนบอกว่าเดี๋ยวเวลาผ่านไปก็ดีขึ้น ฉํนยังหาคำตอบนั้นไม่ได้เลย ความคิดถึงทำไมมันทรมานขนาดนี้นะ ยังปวดใจไม่หายเวลานึกถึง ยังคิดถึงทุกครั้งที่เจอทั้งเรื่องดีและไม่ดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต 7 ปีแล้วสิ เอาจริงๆ เสียดายคนแบบคุณมากเลย สมมุติถ้าไม่ได้เป็นคู่กัน การมีอยู่ของคุณคงเป็นเพื่อนที่ดีมากๆของฉันแน่เลย จริงๆก็เข้าใจธรรมดาของชีวิตแหละ มีพบต้องมีจาก หูยยยยยยแต่นี่ยังรักไม่หายเลย ไม่เศร้าแล้วแต่คิดถึงมากๆๆเลยนะ อาจร้องไห้บ้างแต่ไม่ต้องห่วง "ฉันแค่คิดถึง" อดแก่ไปด้วยกันเลย
จนว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง
คิดถึงเสมอนะที่รักของฉัน..