เป็นเรื่องของทัศนคติที่ปรับยังไงก็เหมือนเดิมค่ะ
แม่เราสอนให้เราพึ่งพาตัวเองมาตั้งแต่เด็กซึ่งเราก็โตมากับความคิดนี้มาตลอด เราชอบทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร และเราก็อยู่คนเดียวมาตลอด อยู่กับแม่แค่ช่วงสั้นๆ ตอนเด็กบ้านรวยก็มีพี่เลี้ยงอยู่คนละที่กัน แม่แวะมาหาเสาร์-อาทิตย์ เลยไม่ใช่เด็กติดแม่ โตมาก็เจอกันปีนึงรวมแล้วไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ
พอตอนนี้พ่อเราเสียไปได้ปีกว่า พ่อเป็นคนหาเงินคนเดียวพอไม่มีพ่อฐานะทางบ้านก็มีหนี้ เรารับภาระหนี้ทั้งหมดและรับแม่มาอยู่ด้วย แม่พึ่งเราทุกอย่างเลยค่ะ แม้แต่เรื่องเล็กน้อย เราอึดอัดมาก ไม่ใช่แม่ทำไม่เป็นนะคะ แต่แม่ไม่ทำอะไรเลย วันๆ กิน นอน ดูมือถือ วนอยู่แค่นี้ ดึกดื่นติดมือถือไม่ยอมนอน ตื่นอีกทีเที่ยง แล้วบอกนอนไม่หลับ สุขภาพพังหมด เราพาไปหาหมอสั่งยาให้เป็นสิบ สุดท้ายแม่ก็วนลูปเหมือนเดิม ไปบอกให้นอนให้กินเป็นเวลาก็จะโมโห บอกว่าเราจุ้นจ้าน แม่เคยชินกับการทำอะไรตามใจตัวเอง
เราต้องหาเงินมาจ่ายหนี้ที่เราไม่ได้ก่อเป็นล้านๆ แม่รู้ว่ามีหนี้อยู่เท่าไหร่แต่แม่ไม่เดือดร้อนเลยเพราะลูกจ่าย เงินเก็บที่เราเอาไว้ตั้งตัวต้องเอามาจ่ายหนี้จนหมด อนาคตเราพังไม่มีเงินทำตามแพลนที่วางไว้เราก็ไม่เป็นไร...ค่อยหาเอาใหม่ แต่จริงๆ คือเราเป็นนะ
เราคุยกับแม่ว่าแม่ไม่ต้องคิดเรื่องหนี้เดี๋ยวเราจัดการเอง แม่แค่ดูแลตัวเองก็พอ ดูแลสุขภาพตัวเองให้ไม่ป่วยก็ถือว่าช่วยเราแล้ว ตื่นมาก็ช่วยทำงานบ้านบ้างเพราะเราต้องประหยัด ไม่มีคนทำให้แล้ว แต่แม่ไม่ทำ แถมยังทำสกปรกกว่าเดิม เราต้องกวาดบ้าน ถูบ้าน ทำกับข้าว จ่ายตลาดอะไรทุกอย่าง เราทำงานไม่มีเวลาทำกับข้าว พอทำงานเสร็จ3-4 ทุ่มเราต้องหาข้าวกินเอง ทุกอย่างที่แม่พอจะช่วยเราได้เพื่อแบ่งเบาภาระเรา แม่ไม่ทำเลย
ไม่หาเงินเราเข้าใจได้ เราทำเอง
อยู่บ้านช่วยทำความสะอาดบ้านบ้าง แม่ก็บอกว่าเราบ่น จะทำให้แม่เป็นประสาท งั้นเราทำเอง
สุดท้ายแม่ไม่ต้องทำอะไรให้เราเลย เราขอให้แค่ดูแลตัวเองให้ดี กินนอนเป็นเวลาจะได้ไม่ต้องเข้ารพ. แม่ก็ไม่ทำ นอนตี3 ตื่นเที่ยง กินยาไม่เป็นเวลาเหมือนเดิม
เราเหนื่อยมากจนเราไม่รู้แล้วว่าจะรับมือกับแม่ยังไงแล้ว
เราวนกับปัญหาแม่จนเราป่วยต้องไปหาหมอ หมอบอกว่าเราเครียด แม่กลับบอกว่าเราทำตัวเอง คนมีสมองเขาไม่ปล่อยให้ตัวเองเครียดหรอก โห ...เราได้ยินแล้วน้ำตาไหลเลย ไม่ได้กำลังใจชีวิตอะไรจากแม่ทั้งนั้น จนบ่อยๆ เราคิดว่าตายซะจะได้จบๆ แต่คิดอีกทีชีวิตเราอยู่คนเดียวมาตลอดไม่เคยมีปัญหาอะไร แต่พอเราอยู่กับแม่นี่แหละที่เรามีความคิดอยากตาย แม่บั่นทอนจิตใจเราไปเรื่อยๆ เราไม่รู้สึกมีความสุขที่ได้ดูแลแม่เลย
สุดท้ายนี้เราตัดใจแล้ว
เราคงเปลี่ยนอะไรแม่ไม่ได้ และมันก็ไม่ใช่ว่าเราเปลี่ยนตัวเองแล้วจะแก้ไขอะไรได้
สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดคือสอนให้แม่พึ่งตัวเองให้ได้ ถ้าเราตายก่อนแม่จะได้อยู่คนเดียวได้
อยากให้แม่รับผิดชอบชีวิตตัวเองได้บ้าง
แม่เราสอนให้เราพึ่งพาตัวเองมาตั้งแต่เด็กซึ่งเราก็โตมากับความคิดนี้มาตลอด เราชอบทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร และเราก็อยู่คนเดียวมาตลอด อยู่กับแม่แค่ช่วงสั้นๆ ตอนเด็กบ้านรวยก็มีพี่เลี้ยงอยู่คนละที่กัน แม่แวะมาหาเสาร์-อาทิตย์ เลยไม่ใช่เด็กติดแม่ โตมาก็เจอกันปีนึงรวมแล้วไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ
พอตอนนี้พ่อเราเสียไปได้ปีกว่า พ่อเป็นคนหาเงินคนเดียวพอไม่มีพ่อฐานะทางบ้านก็มีหนี้ เรารับภาระหนี้ทั้งหมดและรับแม่มาอยู่ด้วย แม่พึ่งเราทุกอย่างเลยค่ะ แม้แต่เรื่องเล็กน้อย เราอึดอัดมาก ไม่ใช่แม่ทำไม่เป็นนะคะ แต่แม่ไม่ทำอะไรเลย วันๆ กิน นอน ดูมือถือ วนอยู่แค่นี้ ดึกดื่นติดมือถือไม่ยอมนอน ตื่นอีกทีเที่ยง แล้วบอกนอนไม่หลับ สุขภาพพังหมด เราพาไปหาหมอสั่งยาให้เป็นสิบ สุดท้ายแม่ก็วนลูปเหมือนเดิม ไปบอกให้นอนให้กินเป็นเวลาก็จะโมโห บอกว่าเราจุ้นจ้าน แม่เคยชินกับการทำอะไรตามใจตัวเอง
เราต้องหาเงินมาจ่ายหนี้ที่เราไม่ได้ก่อเป็นล้านๆ แม่รู้ว่ามีหนี้อยู่เท่าไหร่แต่แม่ไม่เดือดร้อนเลยเพราะลูกจ่าย เงินเก็บที่เราเอาไว้ตั้งตัวต้องเอามาจ่ายหนี้จนหมด อนาคตเราพังไม่มีเงินทำตามแพลนที่วางไว้เราก็ไม่เป็นไร...ค่อยหาเอาใหม่ แต่จริงๆ คือเราเป็นนะ
เราคุยกับแม่ว่าแม่ไม่ต้องคิดเรื่องหนี้เดี๋ยวเราจัดการเอง แม่แค่ดูแลตัวเองก็พอ ดูแลสุขภาพตัวเองให้ไม่ป่วยก็ถือว่าช่วยเราแล้ว ตื่นมาก็ช่วยทำงานบ้านบ้างเพราะเราต้องประหยัด ไม่มีคนทำให้แล้ว แต่แม่ไม่ทำ แถมยังทำสกปรกกว่าเดิม เราต้องกวาดบ้าน ถูบ้าน ทำกับข้าว จ่ายตลาดอะไรทุกอย่าง เราทำงานไม่มีเวลาทำกับข้าว พอทำงานเสร็จ3-4 ทุ่มเราต้องหาข้าวกินเอง ทุกอย่างที่แม่พอจะช่วยเราได้เพื่อแบ่งเบาภาระเรา แม่ไม่ทำเลย
ไม่หาเงินเราเข้าใจได้ เราทำเอง
อยู่บ้านช่วยทำความสะอาดบ้านบ้าง แม่ก็บอกว่าเราบ่น จะทำให้แม่เป็นประสาท งั้นเราทำเอง
สุดท้ายแม่ไม่ต้องทำอะไรให้เราเลย เราขอให้แค่ดูแลตัวเองให้ดี กินนอนเป็นเวลาจะได้ไม่ต้องเข้ารพ. แม่ก็ไม่ทำ นอนตี3 ตื่นเที่ยง กินยาไม่เป็นเวลาเหมือนเดิม
เราเหนื่อยมากจนเราไม่รู้แล้วว่าจะรับมือกับแม่ยังไงแล้ว
เราวนกับปัญหาแม่จนเราป่วยต้องไปหาหมอ หมอบอกว่าเราเครียด แม่กลับบอกว่าเราทำตัวเอง คนมีสมองเขาไม่ปล่อยให้ตัวเองเครียดหรอก โห ...เราได้ยินแล้วน้ำตาไหลเลย ไม่ได้กำลังใจชีวิตอะไรจากแม่ทั้งนั้น จนบ่อยๆ เราคิดว่าตายซะจะได้จบๆ แต่คิดอีกทีชีวิตเราอยู่คนเดียวมาตลอดไม่เคยมีปัญหาอะไร แต่พอเราอยู่กับแม่นี่แหละที่เรามีความคิดอยากตาย แม่บั่นทอนจิตใจเราไปเรื่อยๆ เราไม่รู้สึกมีความสุขที่ได้ดูแลแม่เลย
สุดท้ายนี้เราตัดใจแล้ว
เราคงเปลี่ยนอะไรแม่ไม่ได้ และมันก็ไม่ใช่ว่าเราเปลี่ยนตัวเองแล้วจะแก้ไขอะไรได้
สิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดคือสอนให้แม่พึ่งตัวเองให้ได้ ถ้าเราตายก่อนแม่จะได้อยู่คนเดียวได้