วันนี้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงลมฝนที่นอกบ้าน ว่าที่จริง นอนฟังเสียง
ฝนแบบนี้ก็ไม่เลวนักหรอก
แต่เอ๊ะ...เสียงฝนก็ซัดหนัก
ขนาดนี้ ทำไมเสียงเพลง
ของใครยังดังฝ่าเสียงฝน
มาได้เนี่ย เพลงอะไรหนอ..
ทำไมช่าง...
..เธอ ช่างอัศจรรย์
และลึกล้ำเกินบรรยาย
งาม กว่าสิ่งใดๆ
เติมเต็มหัวใจให้ฉัน
และเธอไม่เคยห่าง
คอยส่องทางให้มองเห็น
ปลอบโยนให้เยือกเย็น
เป็นบทเพลงให้ผ่อนคลาย..
ผมกรอกตาช้าๆ
พยายามรื้อฟื้นความทรงจำ
ผมเคยฟังเพลงนี้
แต่...มันชื่อเพลงอะไรหนอ
ทำไมผมจำชื่อเพลงที่เพราะ
ขนาดนี้ไม่ได้
เอาเถอะ...จำไม่ได้แต่ฟังได้
นี่นะ ผมถอนหายใจแล้วหลับตาลงใหม่ เพื่อฟัง
ทำไมก็ไม่รู้ เวลาหลับตาฟังเสียงอะไรสักอย่าง ผมรู้สึกว่ามันเหมือน
ฟังชัดขึ้น เข้าใจมากขึ้น
บางครั้งถึงกับลึกซึ้งจับขั้ว
หัวใจเลยก็มี นี่ผมเป็นอะไรนะ ทำไมรู้สึกว่าเพลงนี้มัน
ทำให้ผมอยากร้องไห้ก็ไม่รู้
ถ้าไม่ใช่เพราะเพลงโดนใจ
ก็คงเพราะวัยทองละมัง..
..ให้วันนี้ ได้มีจุดหมาย
ทุกข์ท้อเพียงใด
ยินเสียงเธออยู่ทุกเวลา
อยู่ไกลสุดฟ้า ถึงท้องทะเล
ยังชัดเจนอยู่ทุกเวลา..
เสียงเพลงเงียบไปแล้ว
แต่ผมยังนอนนิ่งอยู่
พร้อมกับความรู้สึก ที่บอก
ไม่ถูก เหมือนจะเหงา เหมือนจะ คิดถึงใครก็ไม่รู้
เพราะเสียงเพลงหรือเสียง
ฝนกันนะ
ห้องเงียบๆ กับผ้าห่มเย็นเฉียบ ทำให้ผมเกิดความคิด
ผม..อยากเขียนกลอน
สมองส่วนที่ลึกที่สุดบอกผม
อย่างนั้น
เปิดไฟที่หัวเตียงแล้วลงมือ
ทำเถอะ ก่อนที่..ใจจะหมด
อยาก นี่คงเป็นความบ้าบิ่น
แรกที่ผมจะลอง
ผมไม่ชอบกลอน ไม่ว่าประเภทไหน ผม..แทบจะ
ไม่เคยอ่านกลอน ทั้งที่เป็น
คนชอบอ่าน
เอาเถอะ..มาลองดูกัน
ว่า คนเป็ดๆ .แบบผมจะเขียนกลอนได้ไหม
ตื่นมาพร้อมเสียงฝน
ก็ ..เริ่มมันจากฝนนี่แหละ
เสียงสายฝนหล่นกระหน่ำในค่ำนี้
เสียงดนตรีที่คร่ำครวญ
ดังหวนไห้
เสียงละเมอพร่ำเพ้อถึงซึ่ง
คนไกล
เสียงอื่นใดที่ว่าดังยังแผ่วเบา
เสียงฟ้าร้องก้องคำราม
ยามดึกดื่น
เสียงโครมครืนในคืนที่
ไม่มีเจ้า
เสียงสะอื้นมิเว้นว่างไม่สร่าง
เซา
เสียงใดเล่า เท่าเสียงร้อง
ของหัวใจ
พอเขียนจบ ผมก็อดจะหัวเราะในความบ้าของตัว
เองนิดๆไม่ได้ จะมีใครบ้า
ลุกมาเขียนกลอนตอนตีสามแบบผม
อืม...เขียนไปแล้ว หมดไฟแล้ว ปิดไฟเข้ามุ้งนอนดีกว่า พรุ่งนี้คงต้องลงไปดู
ท้องนาแต่เช้า เพราะฝนตกหนักขนาดนี้ น้ำอาจท่วม
นาข้าวได้ง่ายๆ
บางทีพรุ่งนี้ผมอาจจะเพลิน
กับงานจนลืมนึกถึงความ
เหงาในคืนนี้
เหมือนที่เคย....
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป....
คืน..เหงา
ฝนแบบนี้ก็ไม่เลวนักหรอก
แต่เอ๊ะ...เสียงฝนก็ซัดหนัก
ขนาดนี้ ทำไมเสียงเพลง
ของใครยังดังฝ่าเสียงฝน
มาได้เนี่ย เพลงอะไรหนอ..
ทำไมช่าง...
..เธอ ช่างอัศจรรย์
และลึกล้ำเกินบรรยาย
งาม กว่าสิ่งใดๆ
เติมเต็มหัวใจให้ฉัน
และเธอไม่เคยห่าง
คอยส่องทางให้มองเห็น
ปลอบโยนให้เยือกเย็น
เป็นบทเพลงให้ผ่อนคลาย..
ผมกรอกตาช้าๆ
พยายามรื้อฟื้นความทรงจำ
ผมเคยฟังเพลงนี้
แต่...มันชื่อเพลงอะไรหนอ
ทำไมผมจำชื่อเพลงที่เพราะ
ขนาดนี้ไม่ได้
เอาเถอะ...จำไม่ได้แต่ฟังได้
นี่นะ ผมถอนหายใจแล้วหลับตาลงใหม่ เพื่อฟัง
ทำไมก็ไม่รู้ เวลาหลับตาฟังเสียงอะไรสักอย่าง ผมรู้สึกว่ามันเหมือน
ฟังชัดขึ้น เข้าใจมากขึ้น
บางครั้งถึงกับลึกซึ้งจับขั้ว
หัวใจเลยก็มี นี่ผมเป็นอะไรนะ ทำไมรู้สึกว่าเพลงนี้มัน
ทำให้ผมอยากร้องไห้ก็ไม่รู้
ถ้าไม่ใช่เพราะเพลงโดนใจ
ก็คงเพราะวัยทองละมัง..
..ให้วันนี้ ได้มีจุดหมาย
ทุกข์ท้อเพียงใด
ยินเสียงเธออยู่ทุกเวลา
อยู่ไกลสุดฟ้า ถึงท้องทะเล
ยังชัดเจนอยู่ทุกเวลา..
เสียงเพลงเงียบไปแล้ว
แต่ผมยังนอนนิ่งอยู่
พร้อมกับความรู้สึก ที่บอก
ไม่ถูก เหมือนจะเหงา เหมือนจะ คิดถึงใครก็ไม่รู้
เพราะเสียงเพลงหรือเสียง
ฝนกันนะ
ห้องเงียบๆ กับผ้าห่มเย็นเฉียบ ทำให้ผมเกิดความคิด
ผม..อยากเขียนกลอน
สมองส่วนที่ลึกที่สุดบอกผม
อย่างนั้น
เปิดไฟที่หัวเตียงแล้วลงมือ
ทำเถอะ ก่อนที่..ใจจะหมด
อยาก นี่คงเป็นความบ้าบิ่น
แรกที่ผมจะลอง
ผมไม่ชอบกลอน ไม่ว่าประเภทไหน ผม..แทบจะ
ไม่เคยอ่านกลอน ทั้งที่เป็น
คนชอบอ่าน
เอาเถอะ..มาลองดูกัน
ว่า คนเป็ดๆ .แบบผมจะเขียนกลอนได้ไหม
ตื่นมาพร้อมเสียงฝน
ก็ ..เริ่มมันจากฝนนี่แหละ
เสียงสายฝนหล่นกระหน่ำในค่ำนี้
เสียงดนตรีที่คร่ำครวญ
ดังหวนไห้
เสียงละเมอพร่ำเพ้อถึงซึ่ง
คนไกล
เสียงอื่นใดที่ว่าดังยังแผ่วเบา
เสียงฟ้าร้องก้องคำราม
ยามดึกดื่น
เสียงโครมครืนในคืนที่
ไม่มีเจ้า
เสียงสะอื้นมิเว้นว่างไม่สร่าง
เซา
เสียงใดเล่า เท่าเสียงร้อง
ของหัวใจ
พอเขียนจบ ผมก็อดจะหัวเราะในความบ้าของตัว
เองนิดๆไม่ได้ จะมีใครบ้า
ลุกมาเขียนกลอนตอนตีสามแบบผม
อืม...เขียนไปแล้ว หมดไฟแล้ว ปิดไฟเข้ามุ้งนอนดีกว่า พรุ่งนี้คงต้องลงไปดู
ท้องนาแต่เช้า เพราะฝนตกหนักขนาดนี้ น้ำอาจท่วม
นาข้าวได้ง่ายๆ
บางทีพรุ่งนี้ผมอาจจะเพลิน
กับงานจนลืมนึกถึงความ
เหงาในคืนนี้
เหมือนที่เคย....
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป....