ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต ครับผม

                                                                                     ........ ( ตาพิน  เซียนหวย ) ........
 
 

........สวัสดีครับท่านผู้อ่านที่รักทุกท่าน วันนี้ผมจะมาชวนท่านคุยกันเรื่องเบา ๆ สักเรื่อง ที่ว่าเบาก็เพราะเลยวันหวยออกไปหลายวันแล้ว หลายท่านอาการอกหักคงบรรเทาไปมาก แต่ถ้าคุยกันในระยะวันสองวันหลังหวยออก เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องหนักไปทันที
 
          ถ้าจะถามว่าผมรู้เรื่องนี้ดีแค่ไหนถึงมาชวนคุย ผมก็จะบอกว่าครั้งหนึ่งเมื่อประมาณปี 37 – 38 ผมเคยเล่นหวยอย่างหนักเหมือนกัน หนักขนาดที่ว่าทำสูตรเอง คิดเลขเอง แล้วไปซื้อใต้ดิน งวดหนึ่งหมดเงินไปสามถึงสี่พันบาท สมัยนั้นนับว่าเป็นเงินไม่น้อยเลยทีเดียว
 
          ที่ผมเลิกเล่นหวยได้ มาเกือบสามสิบปี มีสาเหตุหลัก คือ ตกงาน ต้องระเหเร่ร่อนย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดหลายแห่งด้วยกัน เลยไม่มีเงินและไม่มีโอกาสเล่น นั่นเป็นเหตุผลแรก เหตุผลต่อมาคือ ผมทำใจได้โดยบังเอิญ ไม่รู้ว่าหมดวาระกรรม หรืออะไรก็ยากจะเดา แต่ตอนก่อนเลิก สามสี่งวดสุดท้ายผมโดนหวยกินติดต่อกันจนหาเงินใช้หนี้เขาไม่ทัน ซึ่งก่อนหน้านั้นผมถูกงวดเว้นงวดมาตลอด บางครั้งถูกสองงวดติดกันก็ยังเคย ขณะกำลังลังเลว่าจะเลิกหรือจะเล่นต่อดี ก็มีอยู่วันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันหวยออกกลางเดือน
 
          ผมไปทำงานขับรถส่งของตามปกติในตอนเช้า และแวะซื้อกับข้าวตรงรถเข็นข้างทางตอนขากลับประมาณแปดโมงครึ่ง ตอนนั้นคนรุมซื้อกับข้าวกันสิบกว่าคนเพราะเป็นเวลาหากับข้าวกันพอดี หลายคนคุ้นกันกับผม เพราะเจอกันบ่อยเนื่องจากผมมาส่งของแถวนี้และแวะซื้อกับข้าวร้านนี้ทุกเช้าเป็นประจำ ป้าคนหนึ่งแกเห็นผมแกก็ถามดัง ๆ ออกมาอย่างคุ้นเคย
 
          “งวดนี้เล่นอะไรเล่าอาจารย์”
 
          บางคนเรียกผมอาจารย์เป็นการหยอกล้อกัน ในฐานะที่ผมถูกหวยบ่อยจนชาวบ้านแถวนี้เอาไปลือ
 
          “เก้าสามป้า”
 
          ผมตอบไปตามความจริง เพราะงวดนั้นผมเล่นสองตัวสามตัวติดเก้าสามไว้ทุกหาง  เรียกว่าถึงออกมาเก้าศูนย์สามผมก็ยังถูก เพราะดักไว้ทุกทาง คิดแล้วเล่นตัวละห้าสิบคูณห้าสิบรวม ๆ ได้สี่พันพอดี
 
          ตอนบ่ายสี่หลังหวยออก มันออก เก้าสอง  ทั้งบนทั้งล่าง แต่สามตัวบน อีกตัวผมจำไม่ได้แล้ว จำได้แต่สองตัวท้าย เก้าสอง  ผมตัวเบาหวิวเลย หนี้เก่าเก้าพันกว่า หนี้ใหม่อีกสี่พัน วันนั้นกินข้าวเย็นแทบไม่ลง คอมันแห้งไปหมด แถมพอนึกถึงตอนเช้ายังต้องโดนโห่อีก เพราะบอกเลขให้คนโดนกินไปอีกสิบกว่าคน เลยทำให้นอนกระสับกระส่ายทั้งคืน
 
          เช้าวันรุ่งขึ้น ผมไปส่งของตามปกติ แต่ไม่ค่อยพูดค่อยคุยกับใครเพราะใจคอไม่ค่อยดี เงินใช้หนี้ก็ยังหาไม่ได้ ไหนตอนซื้อกับข้าวยังต้องโดนแซวอีก ตอนแวะร้านแกงผมเลยลงรถและเดินเข้าไปอย่างเนือย ๆ 
 
          “อาจารย์ เฮ้ยพวกเรา อาจารย์มาแล้ว”
 
          พอได้ยินเสียงป้าคนเมื่อวานผมหน้าซีดเลย นึกหาคำแก้ตัวให้วุ่นไปหมด กะว่าวันนี้โดนแค่ไหนก็ต้องยอม เพราะยังไงต้องมาแถวนี้ทุกวันอยู่ดี ผ่านไปอึดใจคนนู้นก็เดินมาหา คนนี้ก็เดินมาหา หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ในมือมีถุงแกง ถุงขนม อะไรต่ออะไรหิ้วมาคนละถุงสองถุง แล้วก็ส่งให้ผม ผมงงจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าป้า ๆ ไปมา จนป้าคนเดิมพูดขึ้นผมเลยเข้าใจ
 
          “แหม่ แน่นอนจริง ๆ อาจารย์เรา บอกเก้าสองออกเก้าสองตรง ๆ งวดหน้าขออีกนะ”
 
          สรุปว่าวันนั้นผมไม่ต้องซื้อกับข้าวกิน เพราะป้าคนขายแกงก็พลอยถูกกับเขาได้ไปหลายพัน ผมนึกยังไงก็นึกไม่ออก ว่าคนสิบกว่าคน ฟังเลขสาม เป็นเลขสอง เหมือนกันหมดได้ยังไง และตัดสินใจเลิกเล่นตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เพราะเข้าใจถึงคำว่า “ดวงใครดวงมัน” ขึ้นมาทันที
 
          หลังจากตัดใจเลิกเล่นหวยเด็ดขาดแล้ว ผมก็ยังพูดคุยกับป้า ๆ ที่ยังเล่นอยู่ตามปกติ แต่เวลาแกถามเลขเด็ดมาผมก็ตอบเลี่ยง ๆ ไป จนหลาย ๆ งวดเข้าแกก็เลิกถามเพราะรู้ว่าผมไม่เล่นแล้วจริง ๆ ได้แต่ฟัง และมองอาการของคนถูกหวยกินหลังสี่โมงเย็นของทุกครึ่งเดือน จึงเห็นว่า คำพูดของแต่ละคน แต่ละสถานที่นั้น ไม่แตกต่างกัน โดยเฉพาะคำที่ว่า
 
          “นั่นไง ข้าว่าแล้ว ตามทุกงวด แต่งวดนี้ไม่ซื้อ ดันออกซะได้”
 
          ใช่แล้วครับ เพราะหวยทุกงวดนั้น เลขที่ออกมาจะเป็นเลขใกล้ตัว เลขซึ่งมองเห็นกันอยู่ทุกวัน ดังนั้น พอหวยออก คนก็จะนึกออก ว่าใช่เลขที่เขาเคยเห็น แต่ไม่ได้ซื้อเลขนั้น พอออกมาแล้วจึงเกิดความเสียดาย 
 
          “นึกแล้ว ต้องเป็นทะเบียนรถนายก”
 
          นี่ก็ได้ยินบ่อย เพราะเลขใกล้ตัวอย่างว่านั่นแหละ และอาจารย์ใบ้หวยบ้านเราก็มีมากมายหลายคน คนหนึ่งก็ให้มาสิบกว่าชุดยาวเป็นหางว่าว ทะเบียนรถคนดังมีเป็นร้อยคน มันก็ต้องออกตรง ๆ มีคนถูกมั่งละน่า แล้วเป็นเรื่องแปลกนะครับ คนโดนกินมักจะบ่นกันอยู่ในวงแคบ ๆ ข่าวคนถูกหวยรับประทานจึงไม่ค่อยครึกโครมเหมือนข่าวคนถูกหวย ซึ่งประโคมกันไปหลายช่องทาง ยิ่งบ้านไหนบนไว้ว่าถูกหวยแล้วจะแก้ผ้ารำถวาย บ้านนั้นนักข่าวรีบไปกางมุ้งรอล่วงหน้าตั้งแต่หวยออกใหม่ ๆ จนคนบนต้องเลี่ยงไปแก้บนเวลาปลอดคนแทน เลยไม่มีช่องไหนได้ถ่ายทอดสดออกมาให้ดู
 
          อีกอย่างหนึ่งคือ ทะเบียนรถของตัวเอง  เลขนี้เป็นอะไรที่แกล้งเจ้าของรถได้ทุกงวดไป ตามมาสิบกว่างวด พองวดไหนไม่เล่นเลขนี้ มีอันต้องออกตรง ๆ ให้เจ็บใจได้ทุกที 
 
          “โธ่เว้ย ขี่อยู่ทุกวันแท้ ๆ เคยซื้อทุกงวด พอหยุดปุ๊บออกเลย”
 
          นี่ก็เป็นเสียงบ่นของเจ้าของเลขทะเบียนที่ตรงกับหวยงวดนั้นพอดี แต่ผมลองคิดดูแล้ว เลขทะเบียนนี้น่าจะมีซ้ำกันทั่วประเทศไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนคัน ดังนั้นพอหวยออก คนถูก ก็ออกมาโฆษณาเหมือนอย่างเคย สร้างความเจ็บใจและเสียดายให้กับคนที่ไม่ได้ซื้อ แต่ “ขี่อยู่ทุกวัน”  กันไป
 
          อายุ  ก็เป็นหนึ่งในปริศนาคาใจเซียนหวยทั่วประเทศมาหลายสิบปี เพราะคนรอบข้างซึ่งทั้งดังและไม่ดัง ทั้งมีชื่อเสียงมากและมีชื่อเสียงปานกลาง ต่างโดนเซียนหวยจ้องเอาอายุไปเป็นเลขเด็ดกันเป็นประจำ โดยเฉพาะครูบาอาจารย์ที่มีชื่อเสียงตามวัด หรือตามสำนักต่าง ๆ ถ้าก่อนหวยออกสักสองสามวัน ท่านออกมาพูดหรือออกมาทำกิจกรรมการกุศลอะไรบางอย่าง งวดนั้นอายุของท่านจะเป็นเป้าหมายของเซียนหวยทั้งจังหวัด รวมทั้งทะเบียนรถท่าน วันเกิด ปีเกิด เวลาเริ่มพิธี แม้กระทั้งประโยคสนทนาของท่านยังสามารถนำมาถอดรหัสจากปริศนาในวาจานั้น เพื่อแก้สมการออกมาเป็นเลขสองหลัก หรือสามหลักตามสูตรของใครก็ของใคร เล่นเอาบางครั้งเจ้ามือถึงกับต้องอั้นไม่รับแทงกันเลยทีเดียว

          และแล้ว พอหลังหวยออกตอนสี่โมงเย็นของงวดนั้น เสียงฮือฮาก็ดังประสานกันอย่างเคย

          “แหม่มเอ๊ย ไปออกอายุประธานฝ่ายฆราวาสซะได้ ว่าแล้ว ผู้ว่าออกงานไหน หวยออกอายุท่านทุกที”
 
          อีกอย่างหนึ่ง ที่เซียนหวยทั่วไปมักประสบพบกับตัวเองมาคนละหลาย ๆ ครั้ง คือ  “ตัดตัวถูกออก”  เรื่องนี้เป็นธรรมดาของเจ้ามือที่รู้กำลังลูกค้าของตัวเอง ว่าสามารถจ่ายได้เท่าไรต่องวด ไม่ว่าลูกค้าเงินสด หรืองวดชนงวด การจ่ายงวดชนงวดคือแทงไปก่อนยังไม่ต้องจ่าย เอาไว้พองวดใหม่ค่อยจ่ายของเก่า แล้วค่อยเซ็นของใหม่ต่อไป ทีนี้คนเราคบกันมานานก็ต้องรู้ว่าคนซื้อสามารถแทงได้หลักหมื่น หลักพัน หรือหลักร้อย ไอ้คนซื้อหวยได้ทีละหมื่นนั้นไม่ค่อยมีปัญหาจุกจิกหรอก จะมีก็มีทีเดียว ติดไว้ห้าหกหมื่นแล้วหนีไปเลย แต่เรื่องจุกจิกเล็ก ๆ น้อย ๆ จะเป็นกับคนที่แทงหลักร้อยทั่วไป ดังนั้น ถ้าเกินห้าหกร้อยเจ้ามือจะเบรกไว้ว่าให้แทงแค่พองาม เพราะกลัวจ่ายไม่ไหวนั่นเอง
 
           คุณลูกค้าจะทำไงดีทีนี้ จดไว้ยาวเหยียดจะตัดตัวไหนออกก็เสียดาย เลขแม่น้ำน้อยเก้าชุด เลขไอ้ขลุ่ยเก้าชุด เจ้าแม่ตะเคียนคู่เก้าชุด เมื่อคืนฝันเห็นพ่อกับแม่มาหาอีก เอาขนมมาให้เป็นหอบเลย เล่นอายุพ่อ อายุแม่ วันเกิดวันตาย วันที่เกิด วันที่ตาย พ.ศ. เกิดไปอีกเก้าชุด ขนาดลดเหลือตัวละสิบคูณสิบยังเกินงบ เลยต้องตัดใจ หลับหูหลับตาจิ้มมั่ว ๆ ตัดออกไปสองชุด และพอหวยออก ก็เป็นอย่างที่ทุกท่านเดาละครับ เดาถูกเผงเลย
 
          “แหม่มเอ๊ย ตัดตัวไหนไม่ตัด ไปตัดปีเกิดพ่อ ออกสามตัวตรง ๆ เลย แหม่มเอ๊ย” 
 
         นั่นคือลักษณะของเซียนหวยทั่วไปที่เราจะเห็นได้รอบตัว ดังนั้นหลายท่านจึงชินกับคำพูด และอาการอกหักหลังหวยออกเหล่านั้นเป็นอย่างดี แต่ผมเคยเจอเซียนหวยคนหนึ่ง ซึ่งหายใจเข้าออกเป็นตัวเลขแทบทุกวินาที ชนิดลงรากฝังลึกเข้าไปในกระดูกเลยทีเดียว และเซียนหวยท่านนั้น มีสูตรตัวเลขแห่งจักรวาลอยู่ยี่สิบห้าสูตรด้วยกัน ซึ่งถ้าคำนวณตามสูตรแต่ละสูตรออกมา แล้วตัวเลขตรงกันเก้าสูตรขึ้นไป โอกาสที่จะได้เงินจากเจ้ามือมีร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม นี่เป็นคำบอกเล่าของท่านผู้นั้น ผมจะขอใช้ชื่อสมมุติเพื่อเรียกแทนตัวแกว่า “ตาพิน”
 
        ตาพินอายุประมาณหกสิบปลาย ๆ  บ้านแกอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ในอำเภอแห่งหนึ่ง ห่างจากตัวจังหวัดประมาณสามสิบกิโล เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวอยู่ตรงข้ามวัดประจำหมู่บ้าน มีถนนดินไม่กว้างนักกั้นกลาง หน้าบ้านตาพินกว้างสักสองห้องเห็นจะได้ แต่ตัวบ้านลึกเข้าไปพอสมควร จึงเหมาะกับการเปิดเป็นร้านของชำ เพราะเรียงของสารพัดเข้าไปได้ยาว ส่วนด้านหน้าก็ขายก๋วยเตี๋ยว โดยเมียแกเป็นหลักในการขายทั้งสองอย่าง ส่วนตัวตาพินเองมีหน้าที่เก็บกวาดจัดร้านและล้างถ้วยจาน ดังนั้น เวลาของแกจึงมีอย่างเหลือเฟือ
 
        ตัวเลขสองหลักและสามหลัก เริ่มซึมเข้าเส้นเลือดของตาพินตั้งแต่เมื่อไรผมไม่รู้  รู้แค่ว่าเวลาไปส่งของที่ร้านจะเห็นแกถือชอล์กที่ครูใช้เขียนกระดานดำไว้ตลอดเวลา แล้วก็เขียน ๆ ลบ ๆ ตรงใกล้ ๆ บริเวณที่แกนั่ง อะไรก็ได้ขอให้ชอล์กเขียนติด ตาพินเขียนได้หมด บนโต๊ะ บนม้านั่งยาว ข้างฝาบ้าน แผ่นป้ายโฆษณาน้ำอัดลมที่ติดไว้ข้างฝา ตามเสาไม้กลม ๆ ที่ตั้งค้ำหลังคาเป็นระยะก็มีรอยชอล์กขาวโพลนเลอะเต็มไปหมด ผมได้แต่มองหลายครั้ง ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับใครแถวนั้นในเรื่องนี้ เพราะไปถึงที่ร้านทีไร ลูกค้ากำลังชุลมุนทุกที เลยรู้เท่าที่สายตามองเห็นว่า ที่ตาพินเขียน ๆ ลบ ๆ แต่ละครั้งนั้น มันเป็นตัวเลขนับสิบตัว.....
 
 
 
        ( มีต่อครับ )