ตอนนี้เรารู้สึกอิจฉาทุกคนรอบตัวเราไปหมดเลย กับเพื่อนเราก็ยังเป็น เมื่อก่อนพอรู้สึกอิจฉาแล้วแปปๆก็หายไป แต่ก็ยังรู้สึกยินดีกับเพื่อนได้อยู่ ไม่ได้คิดอะไรมาก เพื่อนได้ดีก็รู้สึกยินดีกับเพื่อนปกติ แต่ตอนนี้มันรู้สึกอิจฉาจนไม่ได้รู้สึกยินดีกับเพื่อนแล้ว ทั้งๆที่มันก็เป็นเรื่องเดิมที่เราเคยยินดีกับเพื่อนคนนั้น แต่ก็ฝืนยินดีไปทั้งๆที่ในใจมันรู้สึกอิจฉา พอยิ่งฝืนยินดีไปทั้งๆที่ในใจมันไม่ยินดี แล้วตัวเราก็รู้สึกแย่อีก แย่ที่คิดแบบนี้ เหมือนว่าเพื่อนได้ดี เราก็ต้องยินดีด้วยสิ ทำไมเราต้องถึงมาฝืนยินดีทั้งๆที่ในใจไม่ยินดี ทำไมเราถึงเป็นคนแย่แบบนี้ และรู้สึกแย่ที่พยายามเท่าไรก็ไม่เท่าเพื่อน พยายามเท่าไรตัวเราถึงจะดีพอ (ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องการเรียน เช่น เพื่อนเราเรียนดีมาก ทั้งๆที่มันแทบไม่ได้อ่าน ทำไมเราถึงรู้ว่ามันแทบไม่ได้อ่าน เพราะเราอยู่ด้วยกันบ่อยมาก เห็นมันเล่นเกมบ่อยมาก ยิ่งจะสอบยิ่งเล่นเกม ตอนเลิกเรียน เวลาเราถามมัน มันก็บอกไม่รู้เหมือนกัน ไม่เข้าใจที่อาจารย์สอนเหมือนกัน แต่สุดท้ายมันก็ได้คะแนนดีมากๆ ระดับท็อปๆของห้อง ทั้งๆที่เรานั่งอ่านแทบจะตลอด นอนก็ดึก ในห้องเรียนก็พยายามตั้งใจเรียน ตั้งใจฟังทุกๆอย่างที่อาจารย์พูด แต่ก็สู้เพื่อนไม่ได้เลย มันท้อใจทุกๆครั้งเลย เราพยายามมากแล้วก็ยังไม่ดีพอ เราเครียดมากๆจนต้องไปหาหมอ แต่ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี) ที่พูดมาทั้งหมดนี้ เราแค่อยากระบายมันออกมา และอยากให้ช่วยเราปรับความคิดหน่อย เราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่แค่เราบอกตัวเองไม่ให้รู้สึกอิจฉามันก็ยังไม่หาย เราก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้เหมือนกัน
เราอยากเลิกอิจฉาคนอื่นต้องทำยังไงดี