คือเหมือนบาฃทีเคาเรียนอยู่ เราก็นั่งเฉยๆของเราอ่ะ แล้วพ่อก็จะมาตะหวาดใส่ว่าตั้งใจเรียน!!!!!!!! แล้วเคาก็จะอถิบายของเราไปว่าแบบ หนูก็ตั้งใจอยู่นะ พ่อก็จะโมโหเลยว่าแบบ เดี๋ยวนี้หัดเถียงนะ!ทีตอนเด็กๆล่ะก็นู่นๆนี่นั่นไม่เห็นดื้อเลย อะไรประมาณนี้ค่ะ  เราไม่รู้จะอถิบายยังไฃดึ ก็คือเค้าชอบคิดง่าตัวเองถูกเสมอ แล้วพอเราพูดอธิบายไปก็หาว่าเราเถียง พอเค้าเดินออกไป เราแค่ถอนหายใจ แล้วเค้าก็เดินมาโมโหใส่เราอีก บอกว่า เป็นเด็กเป็นเล็กแค่นี้หัดถอนหายใจแล้วหรอ เราก็บงสิ คนนะไม่ใช่ตุ๊กแก ทีเค้าคุยกะเรา เราพูดอะไรไม่ตรงความคิดหน่อยก็ถอนหายใจใส่เรา โมโหใส่เรา แต่เราถอนหายใจมั่ฃไม่ได้อ่ะ บางทีเราแค่ทำปากแบะนิดหน่อย หรือทำหน้าบึ้งก็บอกจะมาตบหน้าเรา ไม่ชอบหน้าแบบนั้นเลย แหม แค่ฟังพ่อพูดหน่อยทำเป็นหน้าบึ้ง ออหอ นี่เรียกว่าพูดหรอ แล้ว”พูด”ของพ่อที่นึงเนี่ย ทำไมต้องตะโกนดังด้วย แล้วใครมั่ฃโดนสถาณการณ์แบบนี้แล้วไม่ทำหน้าบึ้ง โดนดุแล้วจะให้เราเปิดเพลงสาวบาฃโพเต้นให้ดูหรอ แล้วบางทีอ่ะ เราพูดอธิบายให้เค้าฟังว่าเราไม่ผิดนะ แล้วก็มาหาว่าเราเถียง พอเราเงียบ ก็หาว่าเมิน ทำไมไม่ตอบ คือเหมือนเค้าโยนความผิดอะไรมาเราต้องตอบค่ะๆๆๆๆๆๆๆ อย่างเดียวเลยอ่ะ สรุปยังไงเราก็ผิดอยู่ดี เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บอกว่า ก็หนูดื้อเอง ดื้อหรอ??เรานั่งขอฃเราเฉยๆอ่ะ แล้วมาว่าเรา คือสรุปเราต้องยอมผิดอ่ะ เราพูดไรไม่ได้ด้วย แค่ถอนหายใจยัฃทำไมได่ บางทีมันอั้นอ่ะ เราจะร้องไห้ ก็บอกไม่ให้ร้องอีก เราเป็นหุ่นยนต์ไปแล้วเนี่ย เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเรานั่ฃเฉยๆต้องหาว่าเราดื้อนู่นนี่ ใครกันแน่ที่เดินมาโมโหใส่เราก่อนอ่ะ เราก็รู้แหละว่าพ่อเราเป็นวัยทอง แต่มันคงไม่ขนาดนี้ป่ะ คือเหวี่ยงไปทั่วอ่ะ บางทียายเราทำอะไรช้าก็มาว่ายายอ่ะ ทำไมต้อฃทำแบบนี้ บางทีอยู่ๆก็อารมณ์ดีขึ้นมาแบบใจหายอ่ะ พอเรารับอาคมณ์ไม่ทัน เวลาเค้าเล่นมุกงี้ เราไม่รู้จะตอบอะไร ก็กลับมาโมโหอีก หาว่าเดี๋ยวนี้หัดเมินหรอ แล้วคือชอบพูดคำว่า “เดี๋ยวนี้ไม่เหมือนตอนเด็กๆเลยนะ” เอ้าา ก็ตอนเด็กกูพูดไม่ได้ไงง(ขออภัยในคำหยาบ) ก็แบบ อยากได้ตอนเด็กๆนัก ทำไมไม่หาเด็กมาเลี้ยงเล่า ทำไมชอบเอาคำนี้มาพูดตลอดเลย พอเราจะร้องไห้นะ ก็ชอบหาว่า อย่ามาร้องให้เห็นนะ แล้วเวลาด่าเราที่ชอบกดให้ตัวเองสูงกว่าเราตลอดเหมือนให้เราด้อยกว่าเค้า เค้าเป็นเจ้าชีวิตงี้ แล้วบาฃทีเรานั่งทำการบ้านก็มา”ด่า”หาว่าเรานั่งเล่นโทรศัพท์ชะสิ แล้วพอเราบอกว่าไม่ได้เล่นนะ ก็หาว่าเถียง หาว่าโกหก เอ้าา ก็ไม่ได้เล่นจริงๆนิ เหมือนเวลามาว่าเราทีไรก็เหมือนมีคำตอบในใจแล้วว่าต้องให้เรายอมรับผิดหรืออะไรที่เค้าคิด พอเราไม่ตอบว่าเราผิด ซึ่งมันเป็นความจริง ก็หาว่าเราเถียง เราแย้ง แล้วพ่อก็ขอบมาทำเป็นบอกแม่ว่า เรา”คุย”กันด้วยเหตุแหละผล แล้วชอบหันมาถามเราว่า ใช่ไหม? ใจจริงอยากตอบว่าไม่ และบอกเค้าตรงๆว่าเลิกให้หนุยอมผิดที่ไม่ได้ทำได้แล้ว แต่เราไม่กล้า กลัวเค้าโมโหร้ายกว่าเดิม  เราควรทำไงดีคะ หรือว่าทำใจอย่าฃเดียว เราอยากปรับความเข้าใจเค้ามากแต่เราไม่กล้า กลัวเค้าเหวี่ยงมากๆๆ บางทีเราเรียนอยู่ด้วย แล้วเราเป็นคนโลกส่งนตัวสูง แล้วก็ต้องเข้าใจก่อนว่า เราเรียนออนไลน์ตั้งแต่ต้นเทอม ไม่รู้จัดเพื่อนในห้องเลย  พ่อเราบางทีมานั่งคุมเราเรียน แล้วเราก็ไม่ค่อยอยากตอบคำถาม ส่งนมากก็คือเราไม่รู้ บางทีพ่อก็คือเอาเมาส์เราไปเปิดไมค์เลย แล้วบังคับให้พูด บางทีพ่อบังคับเราโมโหใส่ตอนเปิดไมค์ด้วย ทั้งห้องกับคุณครูก็ได้ยินแหละค่ะ แล้วทั้งห้อฃคือเฃียนไปหมดเลย ครูก็ไม่กล้าสอนต่อด้วย เราเกรงใจเค้ามากเลยค่ะ เราอยากให้พ่อเลิกยิสัยนี้มาก บางทีเรียนเสร็จก็ต้องมาตรวจสมุดการบ้านหรืออะไร มาบังคับให้เราเขียนจดหารบ้านไว้ หาว่ากลัวเราลืม แล้วทำเสร็จต้องเอามาให้เค้าเซ็นตรงมุมกระดาษด้วจ ทำทำไมไม่รู้ เหมือนเค้ามีความสุขที่ได้กดเราเลย…..