สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะขอคำปรึกษาค่ะ

เป็นเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัว โดยปัญหามาจากตัวเราเอง
(ปรกติเป็นแต่ที่ปรึกษาให้คนอื่น แต่ตัวเองกลับเอาตัวไม่รอดซะอย่างนั้น)


คือนิสัยเรา ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว เราจะเป็นคนที่ใจเย็นมากกก ก ถึงมากที่สุด
เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ยังไงก็ได้ทั้งกับเพื่อน คนรู้จัก คนรอบๆ ตัว หรือแม้กระทั่งคนแปลกหน้า
เวลาใครทำอะไรให้ไม่พอใจ ทำอะไรไม่ดี เราจะคิดว่าช่างเถอะ ช่าง จะไม่ค่อยเก็บมาโกรธ หรือโมโห
ออกแนวปลง และปล่อยวางง่ายมาก จะคิดเสมอว่าอะไรที่ยอมได้โดยที่เราไม่เดือดร้อน ไม่เสียหายก็ยอมๆ กันไป

แต่พอเป็นคนในครอบครัว เรากลับอารมณ์ขึ้นง่าย อารมณ์ร้อนใส่ เรียกได้ว่าค่อนข้างเอาแต่ใจเลยแหละ
โดยเฉพาะกับคุณแม่ และคุณยาย สองคนนี้เราจะเถียงกันบ่อยมาก (ไม่ได้ทะเลาะนะ ใช้คำว่าเถียงละกันเนอะ)

บางที เขาให้เราทำอะไร แล้วเราไม่อยากทำ เราไม่อยากเถียงก็ใช้วิธีดื้อเงียบ ไม่ทำ หรือทำเป็นไม่ได้ยินไปเลย
บางทีเราทำไปแล้ว (เช่น งานบ้าน) แต่เขาเห็นว่ายังไม่ดีพอ (เราไม่ได้ทำลวกๆ นะ แต่ท่านค่อนข้างจู้จี้จุกจิกเจ้าระเบียบ)
เขาก็จะเอาทำเอง ทำซ้ำอีกรอบ เราเห็นว่าเขาทำซ้ำ แต่เราไม่ได้เข้าไปแย่งมาทำเองหรือเข้าไปช่วย (นี่เรียกว่าเรานิสัยไม่ดีรึเปล่า?)

รวมถึงกับคนในครอบครัว เรามักพูดจาไม่ค่อยดี ห้วนๆ แข็งๆ (ไม่มีคำหยาบคาย ไม่มีกู ไม่มีตะคอก ตะหวาด ตะโกนนะคะ)
หมายถึงเราจะพูดจาแบบเฉยๆ นิ่งๆ เฉื่อยๆ ไม่มีหางเสียง ไม่หือ ไม่อือ ไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วม จนดูเหมือนเราไม่ใส่ใจ
(ทั้งๆ ที่เวลาพูดกับคนอื่นแม้แต่เพื่อนเรา คะ ขา ตลอด) และบางครั้งคำพูดเราก็ติดจะรำคาญเล็กๆ ด้วยซ้ำ
เช่น ทราบแล้วค่ะ ได้ยินแล้ว รู้แล้ว เข้าใจแล้วค่า(ลากเสียงยาว) ประมาณนี้ แล้วแต่สถานการณ์

อย่างบางเหตุการณ์ก็ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นลูกที่ได้ไม่เรื่องเอาซะเลย
- เราไม่เคยกราบพ่อแม่ ซื้อพวงมาลัยให้เนื่องในวันพ่อ วันแม่เลยซักครั้ง (เคยซื้อของมาฝากตอนไปครั้งเดียว)
- แม่เราไม่สบาย เป็นลม แล้วยายเราจะให้เช็ดหน้าให้แม่ เราไม่ยอมทำ (เราเขิน พูดจริงๆ) ตาเลยให้เราเช็ดเท้าแม่แทน
- บางที คุณพ่อ หรือคุณแม่เราโทรมา เราไม่ได้รับสายท่านบ่อยๆ บางทีปิดเสียง บางทีทำอย่างอื่นอยู่ แล้วไม่ค่อยโทรกลับ
(อันนี้ไม่ใช่กับเฉพาะคนในครอบครัว แต่เรานิสัยเสียในเรื่องนี้กับทุกคน คือไม่ชอบรับโทรศัพท์ ไม่ว่าจะเป็นสายจากใครก็ตาม)
- เวลาแม่เราทำครัว แต่ก่อนเราจะเข้าไปถามว่ามีอะไรให้ช่วยบ้างไหม พอเจอปฎิเสฐบ่อยๆ ครั้ง เราเลยไม่สนใจที่จะไปถามอีกเลย
- เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องที่แม่ชอบดุว่าเราพูดจาไม่มีหางเสียง เราก็จะเถียงกลับไปทุกครั้งว่าทีตัวเองยังพูดจาห้วนๆ ได้เลย

จริงๆ เรากับแม่นี่ถ้าช่วงไหนดีๆ เข้ากันได้นี่ก็สนิทกันเลยนะ แต่เหมือนเรากับแม่เป็นลิ้น กับฟันยังไงไม่รู้
เดี๋ยวก็คุยด้วยดีๆ ชวนไปนู่นไปนี่ ไปช็อปปิ้ง พอซักพักเดี๋ยวก็เถียงกัน ทะเลาะกันตลอด

กับพ่อเราไม่มีปัญหา เพราะเราสนิทกับพ่อ พ่อเราใจเย็นมาก จะติดตรงที่แค่เราไม่ค่อยรับโทรศัพท์ท่าน
และถึงรับ เราก็จะคุยกันแค่สั้นๆ (สั้นจริงๆ 1-2 นาทีเอง แต่จะคุยกันทุกวัน - เราอยู่หอคนเดียว)

คนที่เราเถียงด้วยบ่อยมากที่สุด คือ คุณยาย เพราะท่านจะจู้จี้ จุกจุก ขี้บ่น และดื้อตามประสาคนแก่ (ดื้อกับดื้อมาเจอกัน)
ท่านจะชอบถามซอกแซก นู่นนี่นั่น อยากรู้ทุกเรื่อง ถามยิบย่อย เราก็จะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ส่วนมากทำเป็นไม่ได้ยิน
้เพราะเรารู้ตัวว่าถ้าเราตอบหรือพูดอะไรไป น้ำเสียงเราจะเหวี่ยงๆ เนื่องจากเราไม่ชอบคนที่ถามซอกแซก

...........

เราอยากจะขอคำแนะนำ ว่าจะจัดการยังไงกับนิสัยเหล่านี้ของเราดี
ไม่เข้าใจว่ากับคนอื่นๆ ทำไมเราถึงพูดดีๆ ใจเย็นด้วยได้ แต่พอเป็นคนในครอบครัวกลับใจร้อน อารมณ์ร้อนเป็นคนละคนแบบนี้

ใครเคยผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ เคยมีประสบการณ์ หรือมีคำแนะนำดีๆ
ช่วยชี้ทาง และแนะนำแนวทางให้เราหน่อยนะคะ


ขอบคุณมากค่ะ