คือเรามีปัญหานึงที่แก้ไม่หายค่ะ คือการบรรยายที่ออกจะดูแปลกๆ เหมือนกับว่าหลงยุค อยากถามว่าควรเขียนแบบนี้ต่อไปหรือปรับเปลี่ยนส่วนไหนดีคะ

ตัวอย่าง ยุคโบราณ

ผู้หญิงเที่ยววันลอยกระทง

สิ่งที่เราบรรยาย : แสงจันทราสาดลงบนผิวคงคา ผืนวารีสะเทือนแผล่วเมื่อกระทงงามถูกปล่อยอย่างอ้อยอิ่งด้วยผ่ามือเล็กเรียว เส้นผมดำขลับทัดไว้กับดอกมะลิส่งกลิ่นหอมหวนที่ใบหู โครงหน้าเข้ารูปประดับริมฝีปากแต้มสีสดดุจกุหลาบเลอค่า แก้มนวลผ่องราวผ้าใบขาวไร้รอยเปื้อน เรือนร่างบางกิ่วพองาม สไบแพรสีหวานชื่นเชกเช่นกลีบปทุมาแรกแย้ม กริยางามงดตามขนบชาวไทย อ่อนช้อยประหนึ่งใบพฤกษาร่วงโรยเมื่อแรกฤดูผลิบาน บุรุษหลายนั้นหมายปอง เพียงตนนางนั้นผู้เดียว.

ตัวอย่าง ยุคปัจจุบัน

ผู้หญิงไปโรงหนัง

สิ่งที่เราบรรยาย : สาวน้อยแรกรุ่นดุจบุปผาแรกแย้ม ใบหน้าผ่องประทับริมฝีปากสีสวยสดที่ยกยิ้มขึ้น นัยน์ตาเข้มสะท้อนเงาคงซึ่งสเน่ห์น่าหลงไหล พวงแก้มขึ้นสีอ่อนน่าชังจนอยากสัมผัสสักครา เรือนผมดำเชกเช่นนภาเวลาพบค่ำปลิวสยายเมื่อสายลมพัดผ่าน เสื้อเชิ้ตสีเชกเช่นเถ้าถ่านปกปิดร่างน้อยไว้ประดุจกลีบเลี้ยงอันห่อหุ้มบุษบางาม กระโปรงประดับลวดลายบุปผาชมพูหลากชนิดตัดกับส้นสูงสีขลับราคาสูง.

-

มันแปลกมั้ยคะ อ่านของคนอื่นแล้วเขาไม่ค่อยบรรยายแบบนี้กัน หรือเราโลกแคบก็ไม่รู้ ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ🙏