หลากสีสันมากมีที่ได้เห็น
ล้วนงามเด่นแต่งแต้มดุจแย้มสรวล
หอมละมุลกรุ่นละมัยกลิ่นไออวล
ช่างเย้ายวนชวนให้ใคร่ดอมดม
ภุมรินทร์บินล้อมไต่ตอมเจ้า
หวังคลอเคล้านวลรื่นจนชื่นฉม
กลีบเกสรอ่อนร้าทายท้าลม
หล่นร่วงพรมพื้นดินแทบสิ้นงาม
ใครจะรู้ใจเจ้าว่าเศร้าโศก
สุดวิโยคหมองหม่นดั่งโดนหยาม
ภู่ภมรมากมายหลากหลายนาม
เหมือนชายทรามเชยชมทิ้งตรมตรอม
เป็นดอกไม้ไร้ค่าราคาสิ้น
ร่วงสู่ดินแห้งหายคลายกลิ่นหอม
ถูกเหยียบย่ำร่ำไห้ไร้คนดอม
สลายลอมรวมเข้าเถ้าธุลี..
"สุนันท์ยา"
...ใครจะรู้ใจเจ้าว่าเศร้าโศก...