คือ....ผมเป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กๆเเล้วครับ จนมันเคยชินอ่ะ ซึ่งมันเป็นปัญหากับผมมากๆ...ตอนผมจบ.ม.3 เเล้วต้องไปเรียนต่อที่รร.ใหม่..เจอเพื้อนหน้าใหม่ๆ(ซึ่งถ้าเป็นคนอื่น ส่วนใหญ่มักจะชวนไปเรียนที่เดียวกัน..เพราะกลัวเหงาหรืออะไรก็ช่างมันเถอะ..) ซึ่งผมไม่ใช่คนเเบบนั้น ผมเลือกที่จะฉายเดี่ยวเลย...ไม่ตามเพื่อน...ซึ่งก็นั่นเเหละ เข้าเรียนวันเเรก ผมจำได้เลยว่า ผมเเทบไม่พูดเลย คือนับเป็นคำๆได้เลย  .ครับ....อืมมม...อ่อออ...ใช่....ไม่...พูดอยู่เเค่นี้เเหละ....เเละผมไม่เข้าหาใครเลยเพราะผมเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าสังคมซักเท่าไหร่...ถึงจะมีคนเข้ามาคุยด้วยก็เหอะ....ผมก็พูดคำตอบคำอยู่เเบบนั้นเเหละ เป็นเเบบนี้เป็นเวลา 2-3 เดือน ก็ยังทำเหมือนทุกวัน ซึ่งมันทำให้คนรอบข้างนั้นเริ่มไม่กล้าคุยกับผม เหมือนจะกลัวผมเเล้วล่ะมั้ง เเต่ก็จะมี 1-2 คนล่ะมั้ง ที่ยังคุยกับผมตามปกติ (เขาคงเข้าใจเเหละว่าผมเป็นคนยังไง เเละก็ไม่ได้รู้สึกเเย่กับผมล่ะมั้ง😅) เเละยังมีอีกอย่างนึง ไอ่พฤติกรรมเเย่ๆของผม คือ เวลาเพื่อนร่วมห้องมันมีเรื่องไม่สบายใจหรือเรื่องที่เสียใจมากๆอะไรเเบบนี้ ถ้าเป็นคนปกติ เขาจะเข้าไปคุยคอยปลอบอะไรเเบบนี้ เเต่ผมไม่ทำ ซึ่งด้วยไอ่นิสัยเเย่ๆอันนี้ที่ผมกำลังเเก้ เเต่เเก้ยังไงมันก็ไม่หายซักที  ซึ่งผมได้เผลอพูดออกไปเบาๆว่า ก็เเค่เรื่องที่ไม่ได้สำคัญอะไรนิ...เเต่เพื่อนคนที่กำลังเสียใจอยู่...ดันได้ยิน..เขาก็รู้สึกเเนกว่าเดิมเข้าไปอีก
ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมาก ที่ดันพูดเเบบนั้นออกไป ผมก็ได้เข้าไปขอโทษเขา..

นี่เเหละคือเรื่องที่ผมได้เจอมา...ผมจะเเก้นิสัยเเบบนี้ได้ยังไงครับ         ปล.โปรดคอมเม้นด้วยคำสุภาพนะครับ

[code]ใส่โค้ด
[/code]