ตั้งกระทู้ครั้งเเรก เเท็กผิดขออภัยนะครับ

ปจุปัน ผม อายุ 15 เเล้วครับ ยอมรับว่าเเต่ก่อน ไม่ตั้งใจเรียนมาก สอบได้เกือบที่สุดท้ายของห้องตลอด ผมไม่ชอบไปโรงเรียนครับ ไม่ชอบไป
ตั้งเเต่ อนุบาล-ป.6 ไม่รู้ทำไม เเต่ตอนนั้นรู้สึกว่า การเรียนไม่เห็นจะสำคัญเลย ในชั้นผม 30 กว่าคน ผมขาดบ่อยสุดเลยครับ ผมไม่ชอบไปเพราะว่า
ตั้งเเต่เด็กๆ ชอบเล่นเกมส์อยู่บ้านมากกว่า พ่อเเม่ก็ตามใจครับ จนติดเป็นนิสัยเวลาจะไปโรงเรียนจะเเกล้งป่วย ได้บ้างไม่ได้บ้าง เเต่ตอนนั้นยังไม่มีปัญหากับเพื่อนหรือครูที่โรงเรียนนะครับ ไม่อยากไปเอง จนถึงช่วงหนึ่ง ผมเริ่มเรียนไม่ทันเพื่อนครับ เพื่อนท่องสูตรคูณกันเเล้วผมเข้าไปงงมาก ตอนนี่ก็ยังท่องได้เเค่ นิดนึงเองครับ จนช่วงป.6 เริ่มมีปัญหากับ ครูหลายๆท่านตลอด ให้ออกไปทำโจทย์หน้าห้องก็ทำไม่ได้ ส่งงานไม่ทัน เพราะไม่ไปโรงเรียน ทำให้ครูหลายคน  จะด่า+ตี ไม่ชอบผมครับ จนถึงขั้นโดนครูประจำชั้นเมินครับ เเบบไม่สนใจผมเลย เเถบจะไม่พูดด้วยเลยครับ พ่อเเม่ผม ค้างค้าเทิอมตั้งเเต่ ป.1-ป.6 ช่วงนี่ เศร้ามากครับ เพราะครูเคย บอกเราต่อหน้าคนทั้งชั้นตอนกำลังเข้าเเถวหน้าห้องเลยครับ ว่าค้างค่าเทิอมเท่าไหร ทำไมไม่ยอมจ่าย  ตอนนั้นอายมากครับทุกคนมองมาที่ผม อยากจะร้องไห้ ครูให้เราลงไปข้างล่างไปหาครูห้องธุรการ ตอนไปชั้นล่างผมเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ 2 ชมครับ ช่วงนั้นจำได้ไม่ไปโรงเรียนเลยครับ หลังจากนั้น พอถึงช่วงที่จะสอบปลายภาค (ย้ายไป ม.1) กำลังนั่งเตรียมจะสอบครับเเต่ ก็มีครูเรียกออกไปครับ เพราะค้างค่าเทิอมไว้ไม่ได้จ่าย ตอนนั้นเคว้งมากครับ เพราะคนอื่นสอบเเต่เราออกมานั่งรอข้างนอก เเต่วันนั้นมีเพื่อนอีกคน ไม่ได้สอบเหมือนกันครับ ก็เลยนัดพากันหนีออกจากโรงเรียนตอนเที่ยงเลย หลังจากนั้นก็ไม่ไปโรงเรียนเลยครับ ไม่ได้สอบด้วย ไม่ใช้ว่าพ่อเเม่ไม่มีเงินจ่ายค่าเทิอมนะครับ เเต่ว่าเขาไปเอาลงทุนกับร้านขนมหมดเลย เเต่พอถึงช่วงเปิดเทิอม ม1 ตาผมก็จ่ายเงินส่วนหนึงเพื่อให้ผมได้สอบขึ้น ม1 ครับ เเต่ว่าพอไปเรียนเพื่อนที่เคยเรียนมาด้วยกัน เขาย้ายไปโรงเรียนอื่นหมดเลยครับ ส่วนใหญ่จะไปอยู่ในโรงเรียนดังในจังหวัดกันครับ ตอนนั้นยอมรับว่าที่ไปโรงเรียนส่วนหนึ่งก็เพราะเพื่อนเลยครับ ตอนนั้นผมไม่เปิดใจรับเพื่อนคนไหนเลย เพราะผมเข้ากับคนอื่นยากมาก ตอนนั้นในหัวมีเเต่จะย้ายโรงเรียนอย่างเดียวเลย ไม่ฟังคำพูดใครทั้งสิ้นครับ
ตอนนั้นทำทุกทางเพื่อจะไม่ได้ไปโรงเรียน ล็อคตัวเองในห้องน้ำ ตาต้องพังประตูจนลูกบิดพังไป 3-4 ครั้งเเล้ว กระโดดข้ามจากตึกนึงไปอีกตึกนึง ที่ชั้น 3
ตอนนั้นไม่กลัวตายครับ กลัวได้ไปโรงเรียนมากกว่า จนผมทำสำเร็จครับ ที่บ้านตัดสินใจไม่ให้ผมไปโรงเรียนเเล้วครับ ตอนนั้นดีใจมากๆ ช่วงนั้นผมเล่นเกมส์อยู่บ้านทุกวันเลยครับ ตอนนั้นครอบครัวเริ่มมีปัญหาครับ พ่อเเม่ทะเลากันบ่อยมาก จนเลิกกัน พ่อไปมีคนใหม่ เเม่ก็ไปมีคนใหม่ครับ ตอนนั้นอยู่กับตายายครับ ทุกอย่างเหมือนจะปกติเเต่ เวลาออกไปข้างนอก คนจะมองเเปลกๆครับเพราะนี่วันธรรมดาผมควรจะไปเรียน เเละคนรอบตัวก็ถามว่า วันนี่ไม่ได้โรงเรียนหรอ ผมไม่รู้จะตอบอย่างไงครับ เริ่มเครียด จนถึงช่วงที่ผมรู้ว่าการเรียนสำคัญที่สุด เเต่กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเเล้วครับ พ่อผมก็ไม่รับผิดชอบผมเเล้วครับ ส่วนเเม่ก็มีตังค์นะครับ เเต่เเม่บอกว่า ร้านอาหารที่เเม่กำลังจะเปิด สำคัญกว่าการเรียนของผม ที่ต้องทำคือ จ่ายค่าเทิอมเพื่อเอาวุฒิ ป.6
เเล้วไปเรียนต่อ กศน ครับ เเต่เมื่อเป็นเเบบนี่ผมไม่รู้จะทำไงดี ผมสัญญากับตัวเองรอบนี่เเล้วครับถ้ามีโอกาศเรียนอีกจะตั้งใจ ด่าผมได้เลยครับยอมรับว่าที่เป็นเเบบนี่เพราะตัวผมเอง ผมอยากมีอนาคตมากกว่านี่ครับ เพื่อที่อนาคตจะได้ไม่ลำบาก ผมควรทำอย่างไรดีครับ เครียดมาก บางทีก็อยากตายครับ ข้อคำเเนะนำทีครับ TT ไม่รู้จะทำไงเเล้ว