คือวันนั้นเป็นช่วงที่เราใกล้จบมัธยมต้น เป็นช่วงที่ต้องทำงานกลุ่มกับเพื่อนอยู่บ่อยๆเลยนัดกันไปทำที่โรงเรียนค่ะ เราทำอยู่ใต้ถุนอาคาร ซึ่งถ้าหันหน้าออกไป คือจะเป็นอาคารร้างที่ชำรุดจนต้องปล่อยร้าง [แต่ปัจจุบันถูกลื้อแล้วนะคะ] กลุ่มพวกเราจอดรถใต้อาคารเสร็จก็เริ่มทำงาน เพราะกว่าจะรวมตัวกันได้ก็ปาไปเกือบๆเที่ยง ทุกคนถูกแบ่งหน้าที่เรียบร้อยว่าควรทำอะไร
เวลาผ่านไปไม่นาน มันจะมีเพื่อนคนนึงอะค่ะ นางเป็นสาวสอง เรากำลังจะระบายสีแต่ดันไปโฟกัสเพื่อนซะก่อน เราเห็นมันมองไปบนอาคารชั้น2 จ้องอยู่แบบนั้นก็ไม่รู้ว่ามันจะมองอะไรตั้งนานสองนาน เราก็เลยเผลอมองตาม เราก็ช็อกดิ เพราะบนอาคารชั้น2ห้องซ้ายสุด อยู่ๆเราก็เจอคุณครูท่านนึง ใส่ชุดกากีผมสั้นหยักโศกมากฟูเลยก็ว่าได้อะ แกขึ้นเหยียบบนเก้าอี้แล้วผูกคอตัวเองตุย ตอนนั้นคือใจสั่นแล้วตกใจมาก แกคือดิ้นๆๆอยู่แบบนั้น น้ำตาเราเกือบไหล เรากับเพื่อนคนนั้นมองหน้ากันแล้ววิ่งเลย จนเพื่อนๆที่เหลือมันตกใจแล้ววิ่งตามออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อีกอย่างสถานที่ค่อนข้างน่ากลัวป่าเยอะด้วย เคยเป็นป่าช้ามาก่อน ตรงนั้นแรงคนเจอบ่อย
สุดท้ายแล้ว เราลืมรถค่ะ จอดไว้จนถึงบ่าย2 ไม่กล้ากลับไปเอา
( แม้เวลาจะผ่านไป3-4ปีแล้วแต่ภาพจำครั้งนั้น เรายังจำได้มาจนถึงทุกวันนี้ อยากให้ทุกคนได้ลองเจอค่ะ ทั้งน่าสงสงสารทั้งน่ากลัว )
ประสบการณ์ที่น่ากลัว
เวลาผ่านไปไม่นาน มันจะมีเพื่อนคนนึงอะค่ะ นางเป็นสาวสอง เรากำลังจะระบายสีแต่ดันไปโฟกัสเพื่อนซะก่อน เราเห็นมันมองไปบนอาคารชั้น2 จ้องอยู่แบบนั้นก็ไม่รู้ว่ามันจะมองอะไรตั้งนานสองนาน เราก็เลยเผลอมองตาม เราก็ช็อกดิ เพราะบนอาคารชั้น2ห้องซ้ายสุด อยู่ๆเราก็เจอคุณครูท่านนึง ใส่ชุดกากีผมสั้นหยักโศกมากฟูเลยก็ว่าได้อะ แกขึ้นเหยียบบนเก้าอี้แล้วผูกคอตัวเองตุย ตอนนั้นคือใจสั่นแล้วตกใจมาก แกคือดิ้นๆๆอยู่แบบนั้น น้ำตาเราเกือบไหล เรากับเพื่อนคนนั้นมองหน้ากันแล้ววิ่งเลย จนเพื่อนๆที่เหลือมันตกใจแล้ววิ่งตามออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อีกอย่างสถานที่ค่อนข้างน่ากลัวป่าเยอะด้วย เคยเป็นป่าช้ามาก่อน ตรงนั้นแรงคนเจอบ่อย
สุดท้ายแล้ว เราลืมรถค่ะ จอดไว้จนถึงบ่าย2 ไม่กล้ากลับไปเอา
( แม้เวลาจะผ่านไป3-4ปีแล้วแต่ภาพจำครั้งนั้น เรายังจำได้มาจนถึงทุกวันนี้ อยากให้ทุกคนได้ลองเจอค่ะ ทั้งน่าสงสงสารทั้งน่ากลัว )