มีเรื่องเล่าของผู้หญิงทำงานราชการ มีลูกชายวัยกำลังซน(มากๆ)  แล้วช่วงนี้โควิดโรงเรียนปิด ก็หอบลูกมาเลี้ยงที้สำนักงานทั้งวัน เราก็เห็นใจนะที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่เราสงสัยว่ามันทำได้ด้วยหรอคะ ลูกก็วัยกำลังซน เล่นเอากระดาษสำนักงานมาพับเครื่องบินเล่น เล่นแล้วก็ไม่เก็บนะทั้งแม่ทั้งลูกไม่เกรงใจเพื่อนร่วมงานเลย ลูกง่วงนอนก็ปูที่นอนขวางทางเดินทำตัวตามสบายเหมือนบ้านตัวเอง เราก็ได้แต่มองและหวังว่าเขาจะมีรู้จักความเกรงใจขึ้นมาบ้าง ที่สำคัญดูเหมือนหัวหน้าจะให้ท้ายตลอด (หัวหน้าเป็นผู้ชาย นางเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว)  สนิทกับหัวหน้าชนิดที่ว่าหัวหน้าชอบพาลูกชายไปซื้อขนม  ไปทานข้าวก็ไปด้วยกันบ่อยๆ ,หัวหน้าชวนลูกชายไปนอนด้วยที่บ้าน,บลาๆ  
นางขอลาหยุดบ่อยมาก ลาแบบไม่ได้เขียนใบลา,ส่งไลน์มาบอกว่าลา นางก็ได้สิทธิ์นั้นทันที ไม่มีการเขียนลงประวัติหยุดงานอะไรทั้งนั้น ส่วนคนอื่นจะลาแต่ละครั้งทั้งโดนบ่นโดนว่า  เราว่ามันไม่แฟร์กับคนอื่นๆนะ  เข้าใจว่าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่ก็ควรหาวิธีจัดการเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ลงตัวที่สุดสิ ไม่ให้กระทบกับเพื่อนร่วมงานแบบเนี้ย จะอ้างแต่ว่าไม่มีคนเลี้ยงลูกให้ เราว่าไม่ใช่ข้ออ้างที่ดีเลย น้องสาวก็อยู่ไม่ไกล, บ้านแม่ก็มี,แล้วเด็กก็โตพอจะช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ให้รอที่บ้านก็ได้ บ้านพักกับที่ทำงานห่างกันแค่นี้เอง  หรือถ้าพามาเลี้ยงบางครั้งบางคราวก็พอทนๆกันได้  แต่นี่ทุกวันเลย  บางวันคนเยอะ โอ้โห วุ่นวายหนักไปอีก  
ที่สำคัญนะคะ  นางไม่เคยเอ่ยปากขอโทษเพื่อนร่วมงาน ไม่เคยมีความเกรงใจ  พูดข่มตลอด  ...เราได้แต่ถอนหายใจยาวๆ
...เฮ้ออออออออ.....
งานก็เครียดพอแล้ว เจอเพื่อนร่วมงานแบบนี้อีก  อะไรจะซวยขนาดนี้