เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะโควิท หรือเป็นเพราะความเครียดที่มีอยู่ในตัวเองอยู่แล้ว ทำให้ตอนนี้เรารู้สึกตัวว่า เราเป็นคนที่ตัวเองไม่อยากเป็น

ตอนเด็กๆ เข้าทำงานใหม่ๆ เราเรียนจบมาด้วยความสดใส ทำงานด้วยความมุ่งมั่น ถวายหัวให้หัวหน้างาน มีความสุขกับเพื่อนรอบตัว มีเวลาให้พ่อแม่ เป็นสายบุญ บริจาคหนักมาก  เรารู้สึกภูมิใจในตัวเองที่ balance ทั้งสองอย่างได้ เรารักตัวเองที่มีทัศนคติที่ดี และเราเชื่อว่าเราเป็นคนพิเศษ เป็นคนดี

จนพอโตขึ้น เจอความท้าทายรอบตัว ได้โปรโมทแต่แลกมาด้วยงานที่ยากเกินตัว อาศัยความฮึดผ่านไปวันๆ เพื่อรักษาตำแหน่ง โดนสายตาไม่เป็นมิตร โดนคำตำหนิลับหลัง ที่ต่อหน้าไม่มีใครพูด บริษัทจากเดิมที่ค่อนข้างมั่นคงกลายเป็นเริ่มเอาคนออก ชีวิตส่วนตัวโดนเพื่อนที่รักยืมเงินแล้วหายไปเลย โดนแฟนที่คิดว่าจะแต่งงานด้วยทิ้งไป คนที่บ้านเสียชีวิต (ไม่ได้จากโควิทค่ะ)

สิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยนตัวเราทีละเล็กทีละน้อย จากเดิมที่อาจจะเป็นคนเครียดนิดๆ กลายเป็นเครียดขึ้นเรื่อยๆ มุมมองต่อโลกใบนี้แข็งกร้าวขึ้น พยายามทำทุกอย่างเพื่อปกป้องตัวเองและครอบครัว บางครั้งรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นมนุษย์ป้า แต่ก่อนช้อปปิ้งหมดเป็นหมื่นๆ เดี๋ยวนี้จะใช้เงิน พันสองพัน คิดแล้วคิดอีก กลายเป็นคนกลวง ไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่ sharp ไม่ cool ไม่เติบโตอย่างสง่างามตามวัย คือไม่อยากคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เพราะเราเคยเป็นสายสตรองมาก เราไม่คิดว่าสารเคมีในหัวเรามันจะผิดปกติอะไร แต่อย่างนึงคือเราไม่คิดว่าเราพิเศษอะไรแล้ว แล้วก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนดี

ความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ทำให้เรารู้สึกว่ากลายเป็นคนแก่ที่มีสมองเด็ก ทุกวันนี้ไม่มีเรื่องคุยกับเพื่อน เพื่อนหรือญาติที่เคยรักกันมากๆ แต่งงานมีลูกไป ทุกอย่างโฟกัสที่ลูก ตัวเราเล่นกับเด็กไม่ค่อยเป็นก็จะได้แค่ซื้อของขวัญให้แล้วจบ ก็จะห่างๆกับเพื่อนเหล้านี้ เพื่อนที่โสดด้วยกันก็ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง ไม่ค่อยได้สนใจกัน บางคนทัศนคติก้กลายเป็นดาร์คมาก จนเราไม่อยากคุยด้วย กลัวจะดาร์คตามแล้วแย่ไปกว่านี้

สุดท้ายแล้วทุกวันนี้เราเป็นผู้หญิงแก่ อายุ 40 ตำแหน่งงานผู้จัดการ ทำงานหนัก ชีวิตรอคอยวันเสาร์อาทิตย มีเพื่อนคุยที่สนิทจริงใจอยู่แค่คนเดียว มีชีวิตไปวันๆ ใช้จ่ายอย่างระมัดระวัง (กลัวจะมีคนในครอบครัวติดโควิทแล้วต้องใช้เงินหาโรงบาลเยอะ) 

มีใครเป็นอย่างเราบ้างมั้ยคะ หรือคนที่เคยเป็น ทำอย่างไรให้ชีวิตกลับมามีพลังอีกครั้งคะ

วันนี้อยู่ดีๆก็รู้สึกอ่อนแรงมาก แต่ก้อพยายามบอกตัวเองว่าชีวิตเราดีกว่าคนหลายล้านคนในประเทศไทยมาก