ครอบครัวเราแยกทางกัน ตอนช่วงประมาณป.5 จนถึง ม.ปลาย เราอยู่กับแม่2คน จริงๆเรามีพี่ แต่พี่เราไปอยู่ที่อื่น
เนื่องจากไปเรียน จึงทำให้เราต้องอยู่กัน2คน แม่เราเป็นคนสะอาดและขยันมากก่อนจะออกไปทำงานแม่เราจะทำความสะอาดบ้านทุกอย่างทุกวันจนเสร็จ เสื้อผ้าเขาจะซักมือตลอดเราไม่เคยได้ทำเขาบอกว่าเราซักไม่สะอาด เรื่องอาหารการกินเราไม่เคยอดนี่คือข้อดีของเขา แต่แม่เราเป็นคนที่ชอบด่าเรา ด่าได้แทบทุกวัน ด่าจนเราระเเวง เวลาเรานั่งดูทีวีในบ้านแม่ทำงานข้างนอกบ้านเช่นซักผ้า เราจะระเเวงตลอดว่าเขาจะเรียกเราไหมเราเหมือนคนขี้กลัว กลัวว่าเขาเรียกแล้วเราไม่ได้ยินจะโดนด่าอีกว่าเอาแต่ดูทีวี ตอนนั้นเราอยู่ประถมนะ เวลาเขาไม่พอใจอะไรเราเช่นเราฉี่รดที่นอนหรือทำอะไรสกปรก เขาจะบ่นๆๆๆๆด่าาถ้าเราเถียงเราก็จะโดนตี คนข้างบ้านเราเคยคิดจะเเจ้งความว่าแม่เรารุนแรงเกินไปเขาด่าเราหยาบคายมาก แล้วประจานโดยการไล่ไปกวาดใบไม้หน้าบ้านเเล้วเขาก็จะด่าอยู่แบบนั้นดังๆๆ เราก็อายคนขับรถผ่านไปมาทุกอย่างเป็นแบบนี้ซ้ำำ จนเราได้ย้ายมาเรียนปริญญาที่กทม. แต่ แม่เราเกิดป่วย ต้องดูแล เราที่เพิ่งเข้าเรียนปริญญาต้องนั่งรถเมล์ไปกลับบ้านเเละมหาลัยทุกวัน  มันก็เหนื่อยนะแต่ตอนนั้นมันยังไม่ได้คิดอะไรดูแลเขาไปเรื่อยๆ และต้องอาศัยบ้านแฟนพี่อยู่  บางครั้งก็เครียด น้อยใจว่าทำไมชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องมาอาศัยบ้านคนอื่น ทำไมไม่มีชีวิตอิสระเหมือนคนอื่น บลาๆๆ ถ้านับถึงตอนนี้ก็ประมาณ7ปีที่เราต้องอยู่กับแม่ดูเเลเขา พี่ก็จะดูส่วนอื่นเช่นส่งอาหาร แต่จะเป็นเราที่ต้องนอนกับเขาทุกคืน มันเหมือนเราจะชินนะเเต่ป่าวเลย  ตอนนี้เราไม่ยอมแม่เราเลยแม้แต่นิดเดียว เรารู้สึกไม่อยากอยู่ด้วยเพราะเราไม่อยากทะเลาะเวลาทะเลาะเราอายคนข้างบ้าน และคนอื่นมากๆๆ เพราะแม่เราชอบร้องไห้เสียงดังและตะโกนด่าดัง หลายครั้งมานี้เราไม่รู้สึกสงสารเขามันเฉยชาอยากจะพูดว่าเกลียดก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะคำว่าแม่มันค้ำคอ เวลาเขาใช้อะไรเรา เราไม่อยากทำอะไรให้สักอย่าง และเราจะชอบพูดจาแรงๆใส่เขา เหมือนตอนนี้เขาต้องพึ่งเรา เราเลยไม่ยอมเขาแม้แต่นิดเดียว เวลาเราพูดใส่เขาเขาร้องไห้ ใจเราสั่นทุกที แต่พอเราบอกว่าเราจะไปอยู่ที่อื่นจะไม่ดูแล้ว ให้พี่เราอยู่บ้าง หรือว่าเขาเเรงๆๆ เขาจะชอบพูดว่าจะประจานเขาอยู่ไม่ได้เราก็อยู่ไม่ได้ และมักจะชอบว่าเราว่าต่อหน้าคนอื่นเราทำดีกับเขาพอลับหลังเราเลวใส่เขา เราเลยบอกว่าไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลังก็ไม่อยากทำให้ทั้งสิ้น หลังๆมานี่วันแม่เราไม่เคยขอบคุณหรือขอโทษเขาเลย เพราะเวลาทะเลาะเขาก็จะชอบมาพูดว่าไม่ต้องมาขอโทษกู  ไม่ต้องมาไหว้กู มันเลยทำให้เราไม่อยากทำไรให้เขาทั้งสิ้น ปัญหาของเราคือเราควรทำยีงไงดีอยู่ดูแลเขาต่อแต่ก็จะเเลกด้วยการที่ต้องทนทะเลาะและเราก็อับอายคนอื่น หรือ เราควรทิ้งให้พี่เรามาดูแลบ้าง ซึ่งเราก็จะถูกว่าว่าอกตัญญู ทุกวันนี้เขาเรียกจิกเราแบบไหนเราก็จะทำกลับไปแบบนั้นเหมือนเราไม่ยอมเขาอีกต่อไปเรารู้สึกเลวมากแต่พอถึงเวลาทะเลาะเราห้ามตัวเองไม่ได้ทุกที อยากพูดให้เขาเจ็บเหมือนที่เราเจ็บ ผลกระทบที่เราได้รับเราไม่กล้าเจอหน้าผู้คนเราอาย เราเครียดง่ายมาก กลัว

ถ้าพิมพ์วนๆ งงๆขอโทษนะคะเราไม่มีสมาธิ