คืองี้เราขอแนะนำตัวเองเลยนะ เราชื่อมิ้น อายุ17ปีเรื่องราวที่จะมาบอกเป็นความรู้สึกที่อัดอั้นมสนานมากจนถึงตอนนี้ไม่ไหวแล้วที่จะอัดกลั้นมัน เราเขียนไม่เก่งหรอก ตอนเด็กครอบครัวเราทุกคนในซอยชอบเรียนเราว่า ครอบครัวสุขสันต์ แต่ความจริง เราเสียความรส.มามากมาย เราเป็นเด็ก แค่เราทำไรผิดแค่นิดเดียว เราจะชอบโดนพ่อแม่ ด่าแล้วก็ตีเรามาตลอด เราเลยเป็นเด็กที่เงียบไม่ค่อยพูดจามาตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนโต เราคิดว่าเราเป็นคนที่อดทนมากในเรื่องการเก็บสิ่งที่อยู่ในใจอยากพูดออกมาแต่เราเลือกที่จะไม่พูด เราเกลียดแม่และพ่อมาก ทุกครั้งที่ทะเลาะไม่ว่าเราจะผิดหรือถูก แต่พอเราเถียง พ่อจะชอบตีเรา มีครั้งนึงที่แม่ใช้เราไปตามพ่อกลับมานอนที่ห้อง แต่เรากลับโดนพ่อตี จนขาเราบวมเป็นแผล เป็นรอยไม้แขวนเสื้อเหล็กเลย เราไม่คุยกับพ่อหลายเดือนมาก เราเกลียดพ่อตั้งแต่ตอนนั้น เวลามีเรื่ออะไรพ่อจะเข้าข้างแม่ตลอดแล้วจะตีเราตลอด แม่เราเหมือนคนเป็นบ้า 2วันดี 4วันร้าย หาเรื่องเรา จนเรากลายเป็นเด็กอารมณ์ร้อน เราเคยมีความคิดอยากฆ่าพ่อฆ่าแม่ให้ตาย แต่เราก็คิดว่าเราเป็นแค่ลูกเราก็อดทนมาตลอด จนมีครั้งนึงที่เราทะเลาะกับเพื่อนเราบอกแม่ แต่แม่ติกย้ำเราว่า คนอย่างไม่สมควรมีเพื่อน แล้วไล่เรากลับไปขอโทษทั้งที่เราไม่ผิดอะไรเลย เราก็ต้องทำ แล้วแม่เราเหมือนเห็นเราเป็นที่ระบายอารมณ์ เราก็ต้องยอมเพราะเค้าเป็นแม่
พอเราโตมาม.ปลาย เรามีแฟน เรามีเพื่อนเก่าจากรร.แล้วก็เพื่ิอนใหม่ต่างรร. เราอยู่กันเป็นแก๊ง แล้วเราก็มีแฟน ช่วงที่เรามีแฟนล่าสุด มันทำให้เรากลายเป็นซึมเศร้า ทั้งที่เราก็ไม่ได้อยากเป็นเลย หลายครั้งที่เราเคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่เราไม่เคยบอกใครเรื่องนี้เราคิดว่ามันเป็นแค่โรค ถ้าเราไม่คิดอะไรมันก็ไม่เป็นหรอก ฐานะเรามันก็ไม่ได้มีเวินที่จะไปพบจิตแพทย์ได้ เราเป็นคนประหยัด ครอบครัวเราเวลาเราเป็นไข้หนักๆจะไม่ชอบพาไปโรงบาลเลย เราอดทนอดกลั้นมาตลอด เราเสียความรู้สึกมาก เสียทั้งเพื่อน เสียเกือบทุกอย่าง เราไม่เคยได้ความอบอุ่นของครอบครัวมาก เราอยากอยู่คนเดียว ต่อ Ep.2