ไม่รู้เป็นโตขึ้นหรือปรัยตัวไม่ได้แต่ก่อน หนูเรียนที่กรุงเทพ ตั้งแต่ ป.1 ถึงป.6 ได้เกียรติบัตรต่างๆนาๆ เป็นเด็ก กิจกรรม กล้าแสดงออก มั่นใจ อยากทำอะไร ทำให้สุดเลยค่ะตอนนั้น เรียน ก็ไม่ได้ถือว่าเก่งที่สุด แต่มีคนตรสหน้าว่าเก่งค่ะ ไม่โฟกัสเรื่องความสวย ไม่โฟกัสเรื่องเพื่อนฝูง มีเท่าไหนเอาเท่านั้น ตั้งมั่นไว้ตลอดว่า ฉันต้องได้ที่ 1

เป็นนักดนตรีวงดุริยางค์ เล่นเมโรเดียน เบล ดนตรีไทย กีตาร์ไฟฟ้า เปียโน หลายอย่างเลยค่ะรำก็เป็น

• ตอนนี้ย้ายมาอยู่อีสาน ตอนม.1 ความสามารถที่มีกับไม่ได้ใช้ กลายเป็นเด็กมีปัญหากับรุ่นพี่ จนเข้าห้องปกครอง กลายเป็นเด็กที่ขาดความมั่นใจเรื่องหน้าตา ใส่แมสปกปิด กลายเป็นคนที่ต้องการสังคม ต้องการมีชื่อเสียง กลายเป็นคนี่ไม่เอาไหน ไม่ทำงาน เรียน กทม. มาก็คะแนนน้อยกว่าเด็กอีสานเสียอีก แต่เข้าใจเยอะกว่า  แต่งานไม่ค่อยทำ ติดเล่น หนูเหนื่อยที่ต้องมาคิดเรื่องนี้ หนูต้องการสังคมแบบเดิม ที่มีคนชอบอะไรคล้ายๆกัน นั่นคือเด็กกรุง แต่เพื่อนๆที่นี่ เขาไม่อะไรเลย นอกจากจะชอบแชร์หน้าเฟส หนูควรจะย้ายไปโรงเรียนใหม่ดีมั๊ยคะ คือโรง้รียนชื่อดัง น่าจะมีความสุขกว่า หนูอยากให่ความรู้ให้คุ้มค่ะ

•ตอนนี้ก็ม.2 ค่ะ หนูคิดมากทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไร หนูอยากตายไปด้วยซ้ำ หนูอยากกลับไปที่ที่หนูมา หนูอยากทำให้สิ่งที่ตัวเองชอบ ไม่ใช่ต้องมาระแวงแบบนี้ อยากตาย ไม่มีประโยนช์อะไรเลยหรอความรู้ที่ฉันเหนื่อยมาตลอด 6 ปี ไม่มีเพื่อนที่สนับสนุน หรือชอบอะไรแบบเรา ไม่มีมิตรภาพข้างบ้านอีกต่อไป

แย่ที่สุด หนูร้องไห้น้อยใจตัวเอง ภาวนาให้รีบจบไปซะ แต่ทำไงได้เรียนมาไม่เคยรับรู้อะไร จะไปสอบสู้คนอื่นไเ้ที่ไหน แย่จังชีวิตเด็กคนนี้😭🖤

#หนูชอบภาษาอังกฤษ #หนูชอบหารตัดต่อคริป #ชอบดนตรี