ตอนนี้เราอายุ16แล้วค่ะ เราโดนป้าด่ามาตั้งแต่จำความได้ เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ ช่วงนี้เราเครียดมากจริงๆเครียดมานานเเเล้วเรา ช่วงนี้เราเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่เลยค่ะ ป้าด่าเราเเรงมากเอาแบบด่าทีอยากตายไปเลยเราโดนกดดันจากครอบครัวหนักมาก เราไม่เคยแสดงหรือบอกใครตอนนี้เราอยากร้องไห้เเล้วร้องไห้ออกมาดังๆ เราพยามฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่กล้า กลัวเจ็บแล้วก็อยากประสบความสำเร็จด้วยค่ะ ตอนนี้พิมพ์ไปร้องไห้ไป มันไม่ไหวจริงๆทุกครเราโดนมาแต่เด็กแล้วเขาเคยด่าแบบเราจำใส่ใจเลยมี กูโคตรเกลียดเลยว่ะ,มีงไปอยู่บ้านย่านู่นให้เขาไล่ตะเพิดเอา,เมื่อเราไม่ไหวเราปล่อยไปบ้างเขามักจะพูดว่า ขนาดตอนนี้ยังขนาดนี้เลยโตขึ้นจะขนาดไหน เราแบบไม่อยากอยู่แล้ว ิสัยของเขาเป็นๆหายๆเดี๋ยวใจดีเดี๋ยวใจร้ายเราไม่ไหวทักคน เราไม่พูดกับครอบครัวแม่บอกจะปิดทำไมมีอะไรก็คุยกันพอเราพูดก็บอกเรียกร้องความสนใจ เราเคยบอกยายครั้งนึงว่า ยายหนูจะไปผูกคอตายนะเขาก็บอกเอ้อไปเลย ตอนเด็กถ้าเราไม่ได้ดั่งใจแม่ แม่เราก็จะพูดว่าไม่ต้องมาเรียกกูว่าแม่ คือคำว่าเเม่มันสำคัญสำหรับเรามาเเขาเป็นทุกอย่างของเราเราต้องยอมทำเพื่อแม่ึงเราจะทุกข์ คือแบบเราโโนกดดันมาตลอด เริ่มโตชึ้นรู้สึกว่าอารมณืที่เก็บไว้มันเริ่มปลดปล่อย เราเริ่มโตเราต้องการความเป็นส่วนตัวเขาก้จะว่าเราโลกส่วนตัวสูง เป็นอะไรที่เขาคิดว่ามันม่มีเขาก็จะบอกสำออยเล่นทส.มาก เราเครียดค่รู้แนะแนนวให้ทำแบบทดสอบสุขภาพจิตก็คะแนนน้อยกว่าคนปกติทั่วไป เรารู้สึกเจ็บหน้าอกแปล๊บๆ เรารู้สีกว่าจเป็นหัวใจขาดเลือด จะบอกเขาเขาก็ไม่ฟัง ดูภายนอกเราอารมณ์ดีนะคะเราชอบพบปะเพื่อนเรารู้สึกชื้นใจและอบอุ่น เมื่อได้อยู่กับเพื่อน นั่นแหละค่ะจริงๆมีวีรกรรมอีกมากมายเราคงพิมพพืไม่ไหวค่ะเราท้อมากขอบคุณที่รับฟังนะคะ ขอให็ทุกคนปลอดภัยและดูแลตัวเองดีๆนะคะเราจะต้องผ่านจากโควิดไปให้ได้ค่ะ