แม่...แม่นั้นแหละ เรามีแม่ที่เสพยาที่ไม่ใช้แค่เสพอย่างเดียว แต่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นด้วย ทั้งยึดบ้านยายที่ยายสร้างเองไปอยู่กับผัวใหม่อย่างมีความสุข ยายต้องมานอนกับชวดอีกบ้าน ทั้งลักเล็กขโมยน้อยและทำลายข้าวของของเราเสียหาย ทั้งด่ายายด่าพี่ป้าน้าอารวมถึงเราก็โดนด่าด้วย โดนขู่ฆ่าสารพัด เอาเราไปพูดแต่งเรื่องเสียๆหายๆให้คนอื่นได้ยิน เอาผัวใหม่ตัวเองจะมาตีคนในครอบครัวเรา เราเดินผ่านหน้าบ้านทีก็ด่าก็แขวะเราให้เราช้ำใจทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรให้ ตลอด19ปีที่เราเติบโตมาและจำความได้ เราร้องไห้มาตลอด เราเคยหนีออกไปครั้งนึงแล้ว มีความสุขมากๆช่วงนึงแล้ว แต่เรากลับมาอีก กลับมาบ้านอีกเพราะเราห่วงยาย ตอนนี้เราไม่อยากหนีอีกแต่อยากให้เขาออกไปจากครอบครัวของพวกเรา เขาทำพวกเราช้ำใจมากๆ เครียดกันทุกวัน
ทุกคนในบ้านโดนเขากระทำใส่ทุกคน อยากแจ้งจับมากๆ แต่ยายบอกปล่อยมันเถอะ ยายพูดอย่างนี้ตลอด เราเข้าใจแหละว่ายายรักลูกเขา แต่เราเครียดจะตายอยู่แล้ว ทุกคนในบ้านเครียดจะตายอยู่แล้ว เพราะยายปกป้องเขาไม่เด็ดลาดกับเขา เขาจึงไม่กลัวใครเลย เขาจึงหาเรื่องเราทุกวันเลย เราเครียดทุกวันเลย 

เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้ เขาจึงทำกับเรากับคนอื่นแบบนี้ เป็นเพราะยาบ้าๆนั้นใช่มั้ย 
เห็นเราซื้อรถยนต์มือสองเขาก็ข่มเราว่าจะซื้อมือหนึ่งไม่ชอบมือสอง
เห็นเรามีมอไซต์เก่าๆสองคนเขาก็ออกรถใหม่มือนึงทั้งๆที่ทั้งชีวิตเขาไม่เคยซื้อรถเลย
เห็นเราสร้างบ้านหลังน้อยก็พูดอวดว่าจะต่อบ้านเทปูนบ้าน(ยาย)ที่ตัวเองอยู่
เห็นเรามีแฟนรู้ว่าเรามีแฟนเขาก็หาแฟนใหม่มาแถมพ่วงด้วยท้าทายแข่งขันกับเราว่าใครจะได้แต่งก่อน
เห็นเราพูดอะไรกับใครอื่นอยู่เขาก็พูดเรื่องทำนองเดียวแบบเรากับผัวเขา(พูดตามทำไม)
และมีอย่างอื่นๆอีกมากมายที่เขาชอบทำตามและชอบทำเหนือกว่ามาตลอด
ทั้งด่าทั้งกัดทั้งแขวะเราทุกวัน ว่าเราไม่ใช่ลูกพ่อบ้าง ว่าเราไม่ถูกพ่อรักบ้าง ว่าเราร่านบ้าง อับปรีย์ เสนียด อี   เราโดนมาหมด ด่าอย่างอื่นก็มีเราจำไมได้ เราโดนมาเยอะจริงๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง จะเชื่อมั้ยไม่รู้แต่แม่เราเป็นแบบนี้จริงๆ แม่ที่เสพจนบ้า แม่ที่ด่าทุกคนในบ้านแม้กระทั่งตายาย แม่ที่จ้องแต่จะเอาชนะลูก แม่ที่อยากจะอยู่เหนือทุกคนโดยเหยียบหัวทุกคนแบบไม่สนหัวใจคนรอบข้าง เราอยากให้เขาออกจากบ้านนี้ไป อยากให้เขาออกจากชีวิตพวกเรา มันหนักขึ้นทุกวัน เราร้องไห้ เราเครียด เราท้อ เราทำอะไรไม่ได้เลย เพราะยายบอกว่าให้ปล่อยมันไปไม่ต้องไปทำอะไร  อดทนไว้ เดี๋ยวกรรมก็ตาสนองมัน ตอนั้นเราก็ยอมเชื่อนะแต่ตอนนี้เราว่าเราอดทนไม่ไหวแล้ว กว่ากรรมจะลงโทษแม่เราคงหนีโดยการฆ่าตัวตายสักวันแน่ๆ เราเหนื่อยแล้วจริงๆนะ ตลอด19ปีที่โตมาเราอดทนมาตลอดเลย วันใดเราอดทนไม่ไหวเราคงต้องตายประท้วงยายจริงๆใช่มั้ย ว่าเราไม่ไหวกับสิ่งที่แม่ทำกับเราและคนอื่นๆแล้ว เราควรทำยังไงดี ควรไปปรึกษาใครดี