ต้องเกริ่นก่อนเลยว่าแต่ก่อนตอนเด็ก เราสนิทกับพ่อแม่มากๆค่ะ อาจเพราะว่าเรายังเป็นเด็กด้วย ในวัยเด็กเราเลยไม่ได้คิดอะไร มีแต่ความสนุกสนาน เล่นกันไปวันๆ มีความสุขดีมากค่ะ จนกระทั่งเราอายุได้ 14 ปี นับแต่ตอนนั้นคือรู้ได้เลยว่าสนิทกับคนในครอบครัวน้อยมากเลยค่ะ แทบจะนับได้เลยว่าวันๆนึงเราคุยอะไรกัน คือน้อยมากจริงๆ

ทั้งที่แต่ก่อนเราเป็นคนอารมณ์ดี สนุกสนานมากค่ะ ชอบเล่นกับพ่อแม่ กับเพื่อนเป็นประจำค่ะ เป็นคนที่พาพ่อแม่สนุกสนานกันอยู่ตลอดเลย แต่ก็อย่างที่เกริ่นให้ฟังค่ะ ว่านับตั้งแต่ 14 ปีขึ้นมา เราแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลยค่ะ

กับแม่คือไม่เท่าไหร่เพราะเราสนิทกับแม่มาก อาจจะด้วยความที่เป็นลูก ผญ.ด้วยรึป่าว เลยติดแม่ เพราะแม่จะมีความเป็นเพศเดียวกันมากกว่าค่ะ และเราจะกล้าคุยและปรึกษากับแม่ทุกเรื่อง

แต่กลับกัน กับพ่อเราแทบไม่ได้คุยอะไรเลยค่ะ อย่าว่าแต่ปรึกษาเลย วันๆนึงพ่อกลับบ้านมาก็ไม่ได้คุยเลยค่ะ หรือถ้าคุยก็น้อยมากๆ พ่อกลับมาเราก็แค่สวัสดีพ่อ แล้วก็กินข้าวด้วยกัน แต่ไม่ได้คุยเลยค่ะ แค่กินข้าวด้วยกัน แต่เหมือนต่างคนต่างกิน เราไม่พูดพ่อไม่พูด เราไม่พูดไม่ใช่ว่าเราไม่อยากคุยกับพ่อนะคะ แต่ทุกคนนึกออกมั้ยคะ ว่าไม่รู้จะเริ่มยังไงดี จะพูดยังไงดี

เราก็มองย้อนไปยังอดีตนะ ว่าอดีตเราเคยสนิทกับพ่อมาก สนิทมากกว่าแม่อีก พ่อไปไหนเราไปด้วยตลอด แต่พอโตมา แม้แต่จะคุยยังไงไม่ได้คุยเลยค่ะ เราเลยปล่อยเพราะคิดว่าเดี๋ยวนานไป ก็คงมาคุยกันเอง แต่ไม่เลยค่ะ นานไปมีแต่แย่ยิ่งกว่าเดิม ต่างคนต่างไม่คุยกันเลยจริงๆ หรือมันเป็นเพราะเราโตขึ้นด้วยเราก็ไม่รู้ค่ะ มันเลยทำให้ความสนิทสนมกันน้อยลง เพราะพ่อเราก็อายุมากขึ้นทุกวันๆ เราไม่รู้ว่าเกี่ยวกันมั้ยนะคะ แต่เรานำมาเล่าเฉยๆค่ะ ( ในกรณีที่พ่ออายุมากขึ้น )

เราก็ยังไม่แก้ไขอะไรนะคะ ปล่อยเลยตามเลย จนเรารู้สึกว่าทุกวันนี้เราอึดอัดมากค่ะ ที่ไม่ได้พูดอะไรกับพ่อเลย จริงๆเราอยากคุยกับพ่อนะ อยากลองถามเขา ว่าวันนี้พ่อเป็นไงบ้าง พ่อเหนื่อยมั้ย แต่เหมือนเราไม่กล้าพอค่ะ
แล้วตัวพ่อเองก็เหมือนเขาก็คงอยากคุยกับเราเช่นกัน แต่เขาคงเห็นว่าราไม่พูดอะไร เขาเลยเงียบไปเช่นกันค่ะ สถานการณ์ตอนนี้มันอึดอัดมากค่ะ เรารู้สึกว่ามันไม่อบอุ่นเหมือนตอนเราวัยเด็กเลยค่ะ แต่เราก็ไม่ได้คิดมากหรอกค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เปลี่ยนตามกาลเวลาของมัน

แต่ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะอยากจะได้คำแนะนำน่ะค่ะ จริงๆเราเป็นคนรักพ่อแม่มากนะ แค่เราแสดงออกไม่เก่ง เลยอาจจะดูเก้ๆแข็งๆค่ะ เหมือนคนไม่อะไร แต่จริงๆแล้วไม่เลยค่ะ เราเต็มใจกตัญญูต่อพวกท่าน 2 คนมากเท่าที่จะทำได้ แล้วเราก็รักท่านมากเช่นกันค่ะ

ขนาดปีนี้เรากลับไปหาญาติที่ ตจว.ซึ่งนานมากแล้ว ญาติเรายังถามเราเลยค่ะ ว่าไม่พูดอะไรหน่อยหรอ แบบ เอ้อ A มันนิ่งขึ้นนะ อันนี้ญาติพูดกับเรานะคะ พ่อเราก็เลยพูดกับญาติไป ว่ามันอย่างงี้แหละ อยู่บ้านมันก็ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยได้คุยกัน ซึ่งมันก็จริงค่ะ เพราะจริงๆแล้วตอนเด็กเราดื้อมาก พูดมากอ่ะค่ะ จำได้เลยว่ากลับ ตจว.ทุกครั้งจะโดนอาดุตลอด เพราะดื้อ แล้วก็ชอบพูดมาก แต่กลับกันครั้งนี้เรากลับไป อากลับเป็นฝ่ายถามเราเอง ว่าไม่พูดหน่อยหรอ ตอนนั้นเองเราก็พึ่งรู้ตัว ว่านี่เรานิ่งและเงียบขนาดนี้เลยหรอ

ต้องเล่าก่อนว่าโดยส่วนตัว ในวัยเด็กเราเป็นคนที่เพื่อนเยอะมากค่ะ ขี้เล่นชอบเล่นไปทั่ว แต่พอโตมานี่กลับกันเลย เราโลกส่วนตัวสูงมาก เราอยู่บ้านได้เป็นปีๆ โดยที่ไม่ต้องออกไปไหน เราก็เลยไม่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกันมั้ย ยังไงพี่ๆช่วยแนะนำหนูหน่อยนะคะ หนูรักพ่อกับแม่หนูมากๆค่ะ แต่เข้าหาท่านไม่ถูกเลยค่ะ
แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากันยังไง