พึ่งโดนแฟนบอกเลิกมาครับ หลังจากคบกัน 1 เดือนกว่า (รู้จักกันมา 3 เดือน)
เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก เราดูเข้ากันได้ เขาทำงาน WFH ส่วนผมทำงานค่อนข้างจะไม่เป็นเวลา
เมื่อมีเวลาแม้เล็กน้อย ก็จะหาเวลาอยู่ด้วยกันเสมอ ผลัดกันไปค้างที่คอนโด ที่ผ่านมามันดีมาตลอด
เราเจอกันที่ต่างจังหวัด เขาก็เข้ามาจีบเราก่อน แต่มีโอกาสกลับมาอยู่ กทม พร้อมกันพอดี
อยู่มาวันหนึ่ง อะไรๆที่มันเคยดี กลับกลายเป็นไม่ถูกใจเขาไป การกอด การจับมือ ทุกอย่างดูเหมือนจะมากเกินไป
เขาให้เหตุผลที่ว่า คิดกับเราแค่พี่น้อง เขาไม่ได้รู้สึกอยากทำอะไรเพื่อเราขนาดนั้น รู้สึกเหมือนใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนกันมากกว่า
บอกว่า อยากอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวแล้วสบายใจกว่า ...
ไม่แน่ใจว่าเป็นปัญหาที่การใช้ชีวิตไหม เราเจอกันช่วงโควิดพอดี รู้สึกช่วงชีวิตไม่มีความน่าตื่นเต้น วันๆอยู่ห้อง ดูหนัง ฟังเพลง
สั่งอาหารเข้ามากิน ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหน แต่สำหรับผม มันโอเคมากๆ แล้ว แค่การได้อยู่กับคนที่อยากอยู่ ก็นึกว่ามันโอเคมาตลอด
พยายามง้อ พยายามปรับความเข้าใจ ก็รู้สึกยังอยากพยายามอยู่ แต่ยิ่งรู้สึกพยายาม ก็เหมือนเขาก็ยิ่งไกลขึ้นๆ
เขาบอกเราไม่ได้ผิดอะไรเลย อยากให้เราไปเจอคนดีกว่านี้
จริงๆ ก็เหมือนคนสติไม่ค่อยดี เขาชัดเจน จนไม่รู้จะชัดเจนยังไงแล้ว แต่ในสถานการณ์ชีวิตที่มันย่ำแย่แบบนี้
การมีเขา รู้สึกมันทำให้อะไรๆดีขึ้นมาก
มีใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้ไหมครับ ก็รู้ว่าเหมือนมันไม่ค่อยมีความหวัง เผื่อใครมีด้าน positive มาเล่าให้ฟังบ้าง
ควรต้องทำยังไงครับ ให้เวลาเขาหรือ จนอะไรมันดีขึ้นๆ ค่อยกลับเข้าไปในชีวิตใหม่? หรือควรตื่น?
รู้สึกไม่อยากก้าวต่อไปเลยครับ ที่มีมันก็ดีอยู่แล้ว
สลัด ความคิดถึงไม่ได้จริงๆ
ควรคาดหวังกับความรักครั้งนี้ไหมครับ ?
เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก เราดูเข้ากันได้ เขาทำงาน WFH ส่วนผมทำงานค่อนข้างจะไม่เป็นเวลา
เมื่อมีเวลาแม้เล็กน้อย ก็จะหาเวลาอยู่ด้วยกันเสมอ ผลัดกันไปค้างที่คอนโด ที่ผ่านมามันดีมาตลอด
เราเจอกันที่ต่างจังหวัด เขาก็เข้ามาจีบเราก่อน แต่มีโอกาสกลับมาอยู่ กทม พร้อมกันพอดี
อยู่มาวันหนึ่ง อะไรๆที่มันเคยดี กลับกลายเป็นไม่ถูกใจเขาไป การกอด การจับมือ ทุกอย่างดูเหมือนจะมากเกินไป
เขาให้เหตุผลที่ว่า คิดกับเราแค่พี่น้อง เขาไม่ได้รู้สึกอยากทำอะไรเพื่อเราขนาดนั้น รู้สึกเหมือนใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนกันมากกว่า
บอกว่า อยากอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวแล้วสบายใจกว่า ...
ไม่แน่ใจว่าเป็นปัญหาที่การใช้ชีวิตไหม เราเจอกันช่วงโควิดพอดี รู้สึกช่วงชีวิตไม่มีความน่าตื่นเต้น วันๆอยู่ห้อง ดูหนัง ฟังเพลง
สั่งอาหารเข้ามากิน ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหน แต่สำหรับผม มันโอเคมากๆ แล้ว แค่การได้อยู่กับคนที่อยากอยู่ ก็นึกว่ามันโอเคมาตลอด
พยายามง้อ พยายามปรับความเข้าใจ ก็รู้สึกยังอยากพยายามอยู่ แต่ยิ่งรู้สึกพยายาม ก็เหมือนเขาก็ยิ่งไกลขึ้นๆ
เขาบอกเราไม่ได้ผิดอะไรเลย อยากให้เราไปเจอคนดีกว่านี้
จริงๆ ก็เหมือนคนสติไม่ค่อยดี เขาชัดเจน จนไม่รู้จะชัดเจนยังไงแล้ว แต่ในสถานการณ์ชีวิตที่มันย่ำแย่แบบนี้
การมีเขา รู้สึกมันทำให้อะไรๆดีขึ้นมาก
มีใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้ไหมครับ ก็รู้ว่าเหมือนมันไม่ค่อยมีความหวัง เผื่อใครมีด้าน positive มาเล่าให้ฟังบ้าง
ควรต้องทำยังไงครับ ให้เวลาเขาหรือ จนอะไรมันดีขึ้นๆ ค่อยกลับเข้าไปในชีวิตใหม่? หรือควรตื่น?
รู้สึกไม่อยากก้าวต่อไปเลยครับ ที่มีมันก็ดีอยู่แล้ว
สลัด ความคิดถึงไม่ได้จริงๆ