เราเป็นคนที่ชอบคิดมาก แต่ไม่ถึงกับฟุ้งซ่าน แต่เวลามีปัญหาอะไรเราเหมือนเป็นจุดศูนย์กลางของทุกคนให้มาระบายที่เรา เราก็ยินดีนะที่จะรับฟัง แต่หลายๆครั้งที่เราคิดว่า ทำไมตอนเราเศร้า เสียใจ มันไม่สามารถคุยกับใครได้เลย โดยเฉพาะ พ่อกับแม่ เราไม่อยากทำให้เขาเครียดไปกับเราด้วย บางครั้งมันก็แอบน้อยใจว่าทำไมเราไม่มีที่ระบายเลย จนวันนึงเราเคยทั้งโมโห ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ในเวลาเดียวกัน จนร้องไห้แล้วกรี๊ดดังๆต่อหน้าพ่อกับแม่ ตอนเขาทะเลาะกัน มันกลายเป็นอารมณ์รุนแรงนับตั้งแต่นั้น เราค่อนข้างไม่ชอบเสียงคนทะเลาะกัน เพราะฝังใจเวลาพ่อแม่ทะเลาะกันตอนเราเด็กๆ

  พอนานๆเข้าจนถึงปัจจุบัน เราเริ่มมีอาการเวลาเสียใจมากๆ หรือโกรธมากๆ เราอยากจะตะโกนดังๆ อยากกรี๊ดดังๆ หรือในบางครั้งเราก็เคยทุบตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว รู้ก็ตอนเจ็บไปแล้ว อารมณ์ช่วงหลังๆมานี้ค่อนข้างหงุดหงิดง่าย เสียใจง่าย โกรธง่าย เหมือนคน เซนซิทีฟ 
 
  เรากลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า กลัวทำอะไรโดนไม่คิด ไม่อยากเป็นคนใจร้อน เราพยายามทำตัวให้ร่าเริง ทำให้ทุกคนยิ้ม บางครั้งเราก็ดูปกติทั่วไป แต่พอถึงเวลาที่ทั้งโกรธแล้วเสียใจมากๆ เราจะแทบกลั้นมันไว้ไม่อยู่ เหมือนคนเก็บกดคนนึงเลย มันเกี่ยวมั้ยที่เราเห็นพ่อแม่เราทะเลาะกันตั้งแต่เด็กๆ มันเลยทำให้เราเป็นแบบนี้ในตอนนี้..........