ในปัจจุบันเราเป็นผู้หญิงคนนึงที่เป็นแม่บ้านเพื่อครอบครัวและมีลูก ในแต่ละวันผ่านไปในแบบเดิมๆ วนลูบเพื่อเติมเต็มครอบครัว จะทำอะไรหรือซื้ออะไร จะเพื่อลูกและสามีเสมอ จะไม่เคยแม้แต่มีของเป็นของตัวเอง ถึงจะมีเงินอยู่กับตัวก็ไม่เคยใช้สอยอะไรเพื่อตัวเอง พอนับวันเข้าเริ่มรู้สึกสูญเสียความเป็นตัวเองขึ้นทุกวัน สังคมเพื่อนไม่มี ชีวิตส่วนตัวไม่มี อุทิศทุกอย่างเพื่อครอบครัว แต่ไม่เคยได้คำยอมรับจากคนในครอบครัว สามีไม่เคยภูมิใจอะไรในความเป็นเราทั้งหน้าตา รูปร่าง งานบ้าน หรือแม้แต่การดูแลลูก ซึ่งเราค่อนข้างมั่นใจว่าถ้าวันไหนไม่มีเราเขาคนเดียวก็ไม่สามารถจัดการลูกได้เอง เพราะทุกอย่างเราจัดการหมด แม้แต่การที่เราอยากจะออกไปหาทำงาน เพื่อหาพื้นที่ที่เป็นของเรา ตัวเขาเองก็ไม่ให้เราไป เพราะกลัวตัวเองจะได้เป็นคนที่ดูแลลูก ถ้าเราอยากทำงานต้องไม่กระทบกับลูก ซึ่งแทบเป็นไปไม่ได้เลย (ไม่มีคนคอยช่วยดูลูก) ซึ่งจ้างพี่เลี้ยงตัวเขาเองก็ไม่ชอบ เลยต้องเป็นเราที่ต้องคอยจัดการทั้งหมด

ในทุกๆวันเรารู้สึกไม่มีค่าอะไรในตัวเอง คิดถึงตัวเองเมื่อก่อนที่สามารถทำอะไรก็ได้ อยากออกไปหาประสบการณ์ทำงาน อยากออกไปเที่ยว หรือแม้แต่การซื้อของที่เป็นเงินของตัวเอง ทุกวันนี้พอเราไม่มีรายได้ ทุกอย่างมาจากสามี ทำให้เราไม่กล้าใช้อะไรเลย แม้แต่เครื่องสำอางของเราเองยังไม่มี หัตถการบนใบหน้าที่อยากทำก็ไม่เคยได้ลิ้มลอง แต่ในขณะเดียวกันสามีก็ชอบว่าเราเป็นป้าเผิ้งไม่ดูแลตัวเอง แต่เงินที่ให้ใช้ก็เหมือนไม่ให้ใช้ เงินที่มีซื้อของเข้าบ้านก็ว่าเราใช้เงินเปลือง ทั้งๆที่ของที่ซื้อคือของที่ใช้ด้วยกันในบ้าน บ่นแต่เราใช้เงิน แต่ไม่เคยมาดูรายจ่ายในบ้านที่ต้องจ่าย พอได้จ่ายก็ว่าตัวเองเป็นคนแบกของบ้าน แต่พอเราจะไปทำงานก็ไม่พอใจจนทะเลาะกัน ตามลำพังเพียงออกไปสมัครงาน โดยวางแผนไปสมัครช่วงลูกนอน เพื่อไม่ให้ต้องกวนเขา กับกลายมาเป็นทะเลาะกันเล่นสงครามเย็น ออกจากบ้านทิ้งให้เราอยู่ดูแลลูก บอกว่าเราออกไปแล้ว ก็ถึงคราวเขาบ้าง นี่เพียงไปสมัครงานสัมภาษณ์งาน ยังไม่ได้ทันได้ทำงานเริ่มก็มีปัญหาแล้ว

บางครั้งมองย้อนไปในทุกๆครั้งที่สามีออกไปเที่ยว ไปหาเพื่อนเรายังไม่เคยแม่แต่จะห้ามหรือบ่นเลยสักครั้ง ในวันที่เขาเบื่อ เขาเหงา เขายังมีโอกาสออกไปหาเพื่อน แต่กลับตัวเราไม่มีใครเลย ไม่เคยแม้แต่จะมีโอกาสได้ออกไปไหนเลย แค่ของไปซื้อยังไม่มีต้องคอยสั่งของออนไลน์ให้เขามาส่งเอา  หลายครั้งรู้สึกเหนื่อยใจ เหนื่อยกาย ถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าทุกวันนี้ทำอะไรอยู่ ทำงานบ้านดูแลลูกงกๆๆ จนสังคมไม่มี เพื่อนฝูงไม่มี ชีวิตตัวเองยังไม่มี เวลาโกรธ เหงา เศร้า ทำได้แค่กวาดบ้าน ซักผ้า ล้างจาน เพื่อให้ตัวเองวุ่นๆมีอะไรทำจนความรู้สึกเหล่านั้นหายไปเอง เพียงเท่านั้นเหรอ ความเป็นคนเก่ง กล้าพูด กล้าแสดงออกคนเดิมหายไปไหน คนที่กล้าคุยไม่กลัวการเจอคนแปลกหน้าหายไปไหน ตอนนี้เหลือแค่คนที่วันๆมากสุดมีแค่สังคมของสามีจะพูดจะทำอะไรก็ไม่เคยได้ ต้องมารักษาภาพลักษณ์ของเขา เพื่อะไรก่อนเราก็ยังไม่รู้เลย เพราะเขาก็ไม่แม้แต่ที่จะรักษาภาพลักษณ์ตัวเอง แต่ที่รู้คือไม่ทำให้มีปัญหาที่ต้องทะเลาะกันแน่ๆ เรายอมรับเราเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่อยากทะเลาะไม่อยากมีปัญหา เพราะในแต่ละวันที่สู้รบกับลูกเราก็เหนื่อยแล้ว เราไม่อยากสู้รบกับสามีอีก ซึ่งพอเขาเป็นคนหาเงินของบ้านทำให้เขากุมอำนาจ การต่อรองอะไรของเราก็ไม่มีเลย ความผิดทุกอย่างในบ้านจะเป็นเราเสมอที่คอยรองรับ ความผิดพลาดทุกอย่างตั้งแต่เรื่องเล็กจนเรื่องใหญ่ ไม่เคยไม่มีครั้งไหนที่เราจะไม่มีส่วนผิดเลยสักครั้ง หรือแม้แต่อารมณ์ของเราก็กลายเป็นเรื่องที่ผิด การที่เราจะโกรธหรือโมโหลูก ซึ่งในทุกครั้งสามีไม่เคยช่วยอะไรในการสั่งสอนลูกเลยสักครั้ง ให้เราจัดการ และกลายเป็นเราที่ต้องเป็นคนที่ไม่ดี เป็นแม่ที่ใจร้าย และสุดท้ายก็จะกลายเป็นคนที่ไม่ดีในสายตาลูก กลายเป็นแม่ขี้โมโห เป็นคนควบคุมตัวเองไม่ได้ในสายตาสามี หรือแม้แต่จะหงุดหงิดสามีก็ไม่มีสิทธิ์ เพราะเราจะกลายเป็นผู้หญิงงี่เง่าหรือถูกมองว่าเป็นวัยทองในทันที ซึ่งในบ้านหลังนี้เราจะมีสิทธิ์ที่จะโกรธ หงุดหงิด หรือโมโหใดๆ ได้เลย หรือแม้แต่จะร้องไห้ยังไม่มีสิทธิ์เพราะสามีก็บอกให้อดทนเป็นแม่คนจะร้องไห้ต่อหน้าลูกไม่ได้ จนบางทีที่หลายครั้งรู้สึกว่าเราเป็นตัวอะไร มีสิทธิ์อะไรบ้างในตัวเองเพราะสิทธิ์ในบ้านไม่เคยมีตั้งแต่เเรกแล้ว หรือเราเป็นเพียงแม่บ้านคนนึง พี่เลี้ยงคนนึง ที่ที่ไว้ระบายอารมณ์ที่นึง หรือที่ไม่ได้มีความหมาย มีค่าอะไรเลย และหลายครั้งที่คิดว่าถ้าไม่มีชีวิตคงจะดีกว่านี้ หรือไม่มีชีวิตนี้อยู่คงจะสบายกว่านี้ หรือแม้แต่ในวันที่เสียใจที่สุด ยังไม่สิทธิ์ที่จะร้องไห้ได้เลย ในวันที่ทุกข์ใจที่สุดยังไม่มีที่ระบายจนทำให้กลายมาเป็นกระทู้นี้