ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่า... เราไม่อยากเลิกกับสามีนะคะ เรารักเขา ยังทำใจเลิกไม่ได้ แต่เราอยากระบาย และขอคำแนะนำจากทุกท่าน

เรากับสามีเพิ่งแต่งงานกันยังไม่ถึงปี แต่ทะเลาะกันบ่อยมาก จะเลิกกันหลายครั้ง และทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน สาเหตุก็มาจากที่เราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเขาสักอย่าง เราก็ผิดเองค่ะที่เป็นแม่บ้านที่ดีไม่ได้ เราทำงานนอกบ้านด้วย เวลางานก็สวนทางกับเขา บางวันเราเลิกงานดึกกลับถึงบ้านสี่ทุ่มกว่า ทำให้เราเหนื่อย ไม่ค่อยได้ทำอาหาร งานบ้านไม่ค่อยสะอาด บางทีเขาเหนื่อยจากงาน แล้วหงุดหงิดกับเราไปด้วย... เราก็ไม่โกรธเขานะคะที่เขามักจะหงุดหงิดใส่ เรารู้ว่างานเขาเยอะและเครียด เราเองก็ไม่ดีที่ดูแลงานบ้านไม่ดีพอ แต่ก็นะคะ... เราก็รู้สึกน้อยใจทุกครั้งที่เขาหงุดหงิด จากเรื่องเล็กๆ กลายเป็นทะเลาะกัน

และแทบทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน สามีเราจะบอกเลิกเรา ด่าว่าเราโง่ เราขี้เกียจ เราหาเงินไม่เก่ง ไม่ได้เรื่องอะไรเลย แต่งงานกับเราแล้วเป็นเวรกรรมของเขา เรียกจิกเราว่า อี... ไอ้... บ้างล่ะ เราเสียใจแทบบ้า เราเสียใจมากค่ะ ไม่เคยมีใครมาด่าเรา ดูถูกเราขนาดนี้ เราร้องไห้อย่างกับคนบ้าแทบทุกครั้ง ยกมือไหว้ขอให้เขายกโทษให้ ตามง้อสาระพัด ขอแค่เขาหายโกรธเรา ลดศักดิ์ศรีตัวเองยอมเขาตลอด ทั้งที่บางเรื่องมันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขาก็โกรธและใช้คำพูดแรงๆ ใส่เรา จนหนำใจเขา แต่ดราก็ยังตามง้อ และดป็นฝ่ายขอโทษเขา ขอแค่ให้เขาหายโกรธเรา มันก็วนเวียนทุกข์ สุขแบบนี้ตลอด  

ข้อดีเขาก็มีค่ะ เขาเป็นคนเก่งมาก จบเมืองนอก หน้าที่การงานดีมากๆ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เลิกงานก็กลับบ้านก่อนเราตลอด ไม่ติดเพื่อน ไม่มีประวัติเสียเรื่องผู้หญิง ค่าผ่อนบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ามือถือเรา เขาจัดการให้หมด... ส่วนเรา ไม่เก่งอะไรสักอย่างค่ะ ทำงานพนักงานเงินเดือนกะจิดริด หน้าที่การงาน คนละสังคมกับเขาเลย หาเงินก็ไม่เก่ง แต่ข้อดีของเราคือ เราเองก็ไม่เคยทำตัวเป็นภาระเขา ค่ารถ ค่าใช้จ่ายส่วนตัว ของพ่อแม่ ฝากเงินเก็บครอบครัว เราก็ใช้ดงินเราตลอด เราไม่เคยแบมือขอเงินเดือนเขา เราไม่ชอบทำงานบ้าน แต่พอแต่งงานมา เราพยายามทำตลอด แต่มันก็ไม่สมบูรณ์แบบที่เขาต้องการ เรารู้ตัวดีค่ะว่าเราไม่มีดีสักอย่าง แต่เราทีดีอย่างหนึ่ง คือเรารักเขา เรายอมเขาอย่างที่เราไม่เคยยอมใครมาก่อน อาจเป็นเพราะเขาคือคนแรกของเราก็ได้มั้งคะ ใจเราถึงทุ่มให้เขาหมดใจ ไม่เคยเผื่อใจจะเลิกกันเลย

อย่างล่าสุดเมื่อวานก่อน เราทะเลาะกันค่ะ... เริ่มเรื่องจาก ทุกคืนเวลาเราไปสวดมนต์ สามีเราจะขึ้นไปนั่งฟังสวดด้วย แล้วคืนนั้น เราผิดเองค่ะ... เราขึ้นไปนั่งเล่นมือถืออยู่นานพักใหญ่ ก็ยังไม่ได้อาบน้ำสักที จนเวลาล่วงเลยไปเกือบห้าทุ่ม สามีจึงขึ้นมาตามบนห้องค่ะ พอเห็นเรานั่งเล่นมือถือจนโกรธ เราเข้าไปอาบน้ำใช้เวลานานพอควร แล้วจึงขึ้นไปสวดมนต์ รอบนี้สามีไม่ขึ้นไปด้วยค่ะ เขานอนเลย รู้เราว่าเขาไม่ได้หลับ จึงชวนคุย แต่เขาโมโหสะสมตั้งแต่ตอนเห็นเราเล่นมือถือแล้วค่ะ... เขาว่าว่าเราไม่ได้รักเขาหรอก เรารักมือถือมากกว่า เขาไล่เราไปไกลๆ เขาว่าเราเป็นตัวช่วงชีวิตเขา เขาพลาดมากที่มาแต่งงานกับเรา คำพูดเดิมๆ ที่เราได้ยินมาตลอดเวลาเขาโมโห มันเจ็บนะคะ เจ็บซ้ำเจ็บเล่า... เรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ การแค่งงานกับเรามันคือสิ่งผิดพลาดที่สุดในชีวิตเขาจริงๆ ใช่มั้ย เราเป็นตัวถ่วงเขาขนาดนั้นเลยเหรอ ทั้งๆ ที่เราพยายามทำให้ดี แต่พอเวลาโกรธเรา ความดั ความน่ารักของเรา มันหายไปหมดเลย  เรารู้สึกผิด เราสำนึกผิดจริงๆ ที่ทำให้เขาโมโห เราร้องไห้ ขอโทษเขา พยายามจะไปจับแขน เขาก็มปัดมือเราทิ้ง บอกว่า อย่ามาจับ เขาขยะแขยงเรา ด่าว่าเรามัน บีบน้ำตา ทำเป็นพูดดีว่ารัก แต่การกระทำเรามันไม่ใช่...

สุดท้ายคืนนั้นเราแทบไม่ได้นอนเลยค่ะ เราขึ้นไปร้องไห้บนห้องพระ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะร้อง ไม่รู้เราไปทำกรรมอะไรไว้ ชีวีตคู่เราถึงต้องมีเรื่องให้เสียใจ แต่ผลจากที่ผ่านมา เราสวดมนต์ 3 คืนติด ใจเราเหมือนสงบขึ้น เสียใจมาก้หมือนเดิมนะคะ แต่มันฟูมฟาย ร้อนรน  

พอวันถัดมา เราก็ไลน์หาเขาบ้างนิดหน่อย เขาอ่าน แต่ไม่ตอบ พอกลับถึงบ้าน เราก็พยายามชวนคุยนิดหย่อย เขาตอบนิดหน่อยเช่นกัน เราไม่กล้าคุยหรือพูดปรับความเข้าใจกันอีก เรากลัวไปสะกิดโดนจุด แล้วทำให้เขาโมโหอีก เราก็เลยเงียบๆ แล้วเอาเสื้อมารีด แล้วขึ้นไปสวดมนต์คนเดียว และคืนนั้นก็จบลงด้วยต่างคนต่างเงียบ

เราควรทำอย่างไรต่อไปดีค่ะ เราอยากประคับประครองชีวิตคู่ไว้ ยามดี เขาก็ดีจนน่าใจหาย และดูแลเราอย่างดีทั้งยามเราเจ็บป่วย เราควรรับมือกับปัญหานี้อย่างไรดี ช่วยแนะนำด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ