สวัสดีค่ะ เรื่องที่หนูจะมาเล่าในวันนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ่นกับหนูจริงๆ หนูเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเล่าดีไหมแต่มันเก็บมานานมากแล้ว เรื่องมีอยู่ว่า ตอนหนูยังจำความได้พ่อกับแม่หนูแยกทางกัน หนูอาศัยอยู่กับแม่และพี่ 3 คน หลังจากนั้นพอหนูอายุได้ 4 ขวบ ก็เริ่มมีน้าเข้ามา คือจริงๆเขาเป็นแฟนของแม่แต่หนูเรียกเขาว่าน้า ตอนแรกๆเขาก็โอเคอยู่ จนกระทั่งวันนึง เขาเรียกหนูให้ไปกับเขาตอนแรกหนูก็ไม่รู้ว่าเขาเรียกหนูไปทำอะไร เขาข่มขืนหนูแต่ด้วยความที่ว่าเรายังเด็กก็เลยไม่รู้ แต่ก็ไม่ได้มีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว พอเราเริ่มเข้าช่วงประถม ตอนหนูอยู่ ป.4 โดนคุณครูล้อหน้าชั้นเรียน ทั้งๆที่เราไม่ได้สอบตกอ่ะ เราได้คะแนนตั้ง14/20 แต่ดันเรียกเราไปหน้าห้องให้เพื่อนๆหัวเราะเล่น ล้อรูปภาพที่เราวาดว่าเหมือนขยะ แล้วยังไม่รวมครูอังกฤษ ที่ลากเราไปข้างห้องให้ไปนั่งข้างถังขยะคนเดียวแล้วก็ด่าพ่อล่อแม่เราให้คนทั้งห้องฟังทั้งคาบ บอกเลยตอนนั้นเราทั้งโกรธทั้งอาย จนอยากจะเอาหัวหมุดดินไปเลย พอเราขึ้น ป.5 เราเจอ ครูคนนึงสอนวิชาพละ ตอนนั้นเขานั่งบ่นในคาบแล้วเราเบื่อเลยนั่งวาดรูปเล่นกับเพื่อน แต่ก็มีครูมาเห็นก็เลยโดนทำโทษ เราจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าเกิดว่า ครูพละเขาไม่เอาเราไปเล่าให้ครูทั้งระดับฟังว่าเราไม่ดีอย่าโง้นอย่างงี้ ใส่สีตีไข่ให้เราดูไม่ดี จนเราโดนครูทั้งระดับบูลลี่ ไม่พอตอนนั้นเรากับครอบครัวมีปัญหาเรื่องเงิน และก็เรื่องชีวิตของตัวเราตอนนั่นดิ่งมาก ครูพละคนนั้นเคยให้เราสอบโดยการอ่านหนังสือหน้านั้นเเล้วเอามาพูดหน้าห้องเราก็ตั้งใจอ่านเพราะว่าเราอยากให้เขารู้ว่าเราเองก็ตั้งใจเรียนเป็นเหมือนกัน แต่พอเราออกไปพรีเซนท์เราก็พรีเซนท์เนื้อหาครบนะ ทำทุกอย่างถูกหมด แต่เขากลับด่าเราเเล้วก็ว่าเรา 2 ชม. เต็มๆ เพราะว่าพละคาบติดกัน จนตอนเที่ยงเรากินข้าวไม่ลง เราทั้งอายทั้งโกรธ ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วย?? เราไปฆ่าพ่อฆ่าแม่เขาก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่เลย ในทุกๆคืนเรามักจะลุกออกจากที่นอนตอนกลางคืนเข้าห้องน้ำหยิบมีดปอกผลไม้มาเล่มนึง แล้วก็นั่งตรงเก้าอี้หน้ากระจก จ้องมองสารรูปที่น่าสมเพศของตัวเองแล้วก็ร้องให้อยู่หน้ากระจก บางครั้งก็เอามีดมาจ่อคอตัวเองหรือบางครั้งก็เอามากรีดมือบ้างขาบ้างแต่ก็ไม่ทำเยอะเพราะว่ากลัวคนอื่นเห็น ทุกๆเย็นเรามักจะโดนพี่ชายตบตีแล้วก็ทำร้ายประจำ จนบางครั้งก็ถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาลเลยด้วยซ้ำไป จำได้ว่าตอนนั้นเรากำลังจะไปรร. จู่ๆพี่ชายก็เป็นอะไรไม่รู้กระโดดเตะเราจนล้มลงไปที่พื้นแล้วตาเราไปโดนพื้นที่มีหินกรวดและทราย จนตอนนั้นหน้าเราเละไปเกือบครึ่งหน้า พอเราขึ้น ป.6 เราโดนเพื่อนล้อเรื่องรูปร่างของเราเพราะตอนนั่นเราเครียดกับชีวิตตัวเองมากจนข้าวไม่กิน นอนก็ไม่หลับ ร้องให้ทุกวัน แต่อย่างน้อยๆก็ยังมีเพื่อนคนนึงคอยช่วยเราอยู่ แต่เราก็ไม่เคยเล่าเรื่องของเราให้เขาไป ได้แต่คอยรับฟังเรื่องราวของคนอื่นๆ แต่พอเราจะเปิดปากเล่าเรื่องของเราก็กลับมีอะไรมาค้ำคอไม่ให้เราพูดอยู่เสมอ และตอนนั้นเราก็เพิ่งได้รู้ว่าสิ่งที่น้าทำอยู่ มันเรียกว่าการข่มขืน เราก็เลยพยายามเลี่ยง แล้วก็หนี เพราะช่วงนั้นประจำเดือนของเราก็มาแล้ว เราไม่อยากท้อง เรายังอยากมีอนาคตที่ดีรอเราอยู่ เราไม่อยากรับรู้เรื่องนั้นอีกต่อไปแล้ว ถามว่าทำไมเราไม่พึ่งพ่อกับแม่ล่ะ?? บอกพ่อกับแม่ก็ได้ไง?? ใช่ไหม?? คือพ่อเรามีแฟนใหม่ เขาไม่ค่อยชอบหนูและหนูเองก็ไม่ชอบเขา พอหนูบอกพ่อว่าหนูไม่ชอบแม่เลี้ยงเพราะเขาเอาแต่ด่าแล้วก็ไล่หนู และหนูก็ย้ำกับพ่อไปด้วยว่าอย่าไปบอกเขาแต่พอแม่เลี้ยงเดินเข้ามาเขาก็เล่าเรื่องของเราให้กับแม่เลี้ยงฟังเลย แถมครอบครัวเรามีบรรพบุรุธเป็นคนจีน ก็เลยจะรักลูกชายมากกว่า เพราะงั้นพ่อกับแม่ก็จะรักพี่ชายมากกว่าไม่ว่าเรากับพี่จะทะเลาะอะไรกันพ่อกับแม่ก็จะเชื่อพี่ชายมากกว่าเรา เวลาเราเรียนร้องเพลง แล้วเรามาร้องเพลงให้ครอบครัวฟังเขาก็จะบอกว่าไม่เห็นจะเพราะเลย ร้องอะไรก็ไม่รู้ เราเลยไม่มีที่พึ่งจะปรึกษาอะไรกับครอบครัวก็กลัวจะโดนเอาไปพูดอย่างงู้นอย่างงี้ ขนาดเรื่องเล็กๆน้อยๆยังเอามาเล่าไม่ได้เลย แล้วจะนับประสาอะไรกับเรื่องสำคัญแบบนี้ พอเราขึ้น ม.1 ก็รู้สึกดีขึ้น ห้องใหม่ กับความรู้สึกใหม่ๆ แต่ช่วงเวลาดีๆก็มีมาได้ไม่นานก็รู้สึกเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นอีกครั้งนึง มีอยู่วันนึงเรานอนอยู่ในห้อง เรารู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนมองเราอยู่เราเลยมองออกไปตรงประตูน้าเรายืนจ้องเราอยู่ตรงหน้าประตู เราเลยรีบวิ่งออกไปข้างนอกแล้วเข้าห้องน้ำล็อคประตู ผ่านไปสักพักเราคิดว่าเขาไปแล้ว ก็เลยออกมาจากห้องน้ำเราเห็นเขายืนอยู่หน้าประตู ทีนี้เราเลยรีบวิ่งเข้าห้องเพราะว่าพี่ชายเรานอนอยู่ พอเราวิ่งเขาก็รีบวิ่งตามมา ต้องขอบคุณสวรรค์ที่วันนั้นเราฉุดกระชากลากดึงแล้วก็ตะโกนเสียงดังจนพี่เราตื่นมาแล้ววันนั้นเราก็รอดออกมาได้แบบหวุดหวิด ผ่านไปหลังจานนั้นได้ไม่นานเราก็โดนน้าแอบถ่ายในห้องน้ำ เขาขู่ว่าถ้าเราไปบอกแม่เขาจะเอารูปเราไปประจานลงเฟส จริงๆแล้วเรามีรูปนะคะแต่ว่าเราขอไม่เผยเเพร่เพราะมันเป็นรูปตอนเรากำลังอาบน้ำโดยที่เราไม่มีอ่ะไปปิดบังเลย ตอนนั้นเราอิ้งมากเขาไปถ่ายเราตอนไหน พอเราขึ้น ม.2 ตอนนี้น้าไปทำงานที่อื่นเลยไม่ได้อยู่บ้านเรารู้สึกสบายใจมากแต่เรื่องที่ รร. ยังไม่จบเราก็ยังโดนครูที่รร. แล้วก็เพื่อนๆบูลลี่อยู่เหมือนเดิม จนตอนนี้เราขึ้นม.3 แล้วแต่เราก็ยังนอนไม่หลับอยู่เหมือนเดิมกว่าจะนอนได้ก็ปาเข้าไปตี3ตี4 นั่งคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา ทุกๆครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้เราก็มักจะร้องให้ออกมาโดยที่ไม่สามารถบังคับได้ เรามักจะคิดฆ่าตัวตายมุกวันซ้ำไปซ้ำมา ชีวิตเรานี่มันเหมือนละครน้ำเน่าเลยเนาะ จนตอนนี้เราอายุ14แล้ว 10 ไปที่ผ่านมามันทรมาณมาก บางครั้งก็ยังแอบคิดนะว่าเรามีชีวิตอยู่ได้ยังไงจนถึงตอนนี้
อยากขอวิธีแก้อาการเพนิคเวลาได้ยินเสียงประตูหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้ยังหลอนเสียงเปิดประตูจากตอนนั้นไม่หายเลยค่ะ
เราอยากให้พ่อกับแม่พาไปตรวจโรคซึมเศร้าค่ะ แต่ไม่มีความกล้ามากพอที่จะบอกพวกเขา
แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์ขึ้นแบบนี้เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับชีวิตตนเองเลย เราอยากได้คำปรึกษากับทุกคนค่ะว่าเราควรทำอย่างไรต่อไปดี...
เรารู้สึกว่าตอนนี้มันดีขึ้นแต่ว่ามันก็ไม่เหมือนเดิมเเล้วค่ะ เราจะต้องทำยังไงให้มันเหมือนเดิมคะ?? ตอนนี้รู้สึกว่าชีวิตมันดูไม่มีสีสันเลย..