สวัสดีครับ ผมมีเรื่องหนึ่งที่ติดอยู่ในใจมานานมากแล้วมันเป็น ป็อปปี้เลิฟ แต่วันนึงผมก็เสียเขาไปเพราะ ความคิดชั่ววูบของผมเอง ผมเลยอยากแบ่งปันเรื่องนี้ให้กับคนที่เพิ่งจะเข้าสู่ ป็อปปี้เลิฟ หรือคนที่กำลังตัดสินใจในเรื่องของความสัมพันธ์ครับ เรื่องเริ่มต้นที่
ตอน ม.1 ผมย้ายเข้าโรงเรียนหนึ่งในจังหวัดราชบุรี เพราะ โรงเรียนเก่าตอนประถมไม่มีมัธยม ผมค่อนข้างติดเกม อ้วน ตัวใหญ่ คือไม่สนใจเรียนเลย แล้วก็เป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง ขี้อาย เป็นนิสัยตั้งแต่ประถมแล้วครับ ทุกๆวัน ตอนก่อน 8 โมง เราจะต้องเข้าแถวเคารพธงชาติ แล้ววันแรกของผมก็เจอกับเด็กคนนึง ตัวเล็กๆ ขาวๆหมวยนิดนึง น่ารักมากก เธอผูกผมเปีย ผมไม่เคยรู้สึกเสียอาการขนาดนี้มาก่อนเลย อ้อผมต้องบอกก่อนว่าตอนนั้นผมอยู่ในสถานการณ์ที่หลงแถวครับ มันเป็นวันแรกของการเปิดเทอม ตอนนั้นแหละครับที่สับสนจัดไม่รู้จะไปยืนตรงไหนเพราะหาแถวไม่เจอผมก็ได้เจอกับเธอ (ต่อไปนี้ผมจะเรียกเธอว่า ปอ ละกันนะครับเป็นนามสมมติ) ป เดินเข้ามาหาผมถามว่าไม่เข้าแถวหรอแล้วผมก็บอกว่าหาห้อง12 อยู่ครับ (ป อยู่ห้อง 1 ผมอยู่ห้อง12) ใช่ครับห้อง12 ซึ่งเป็นห้องที่แย่ที่สุดแล้วของ ม 1 ตอนนั้นผมคิดในใจเลยว่าต้องหาข้อมูล ป มาให้ได้เลย แล้วผมก็ขอบคุณ ป ไปแล้วก็ไปเข้าแถว แต่เหมือนผมจะไม่ต้องไปเหนื่อยหาแล้วครับ เพราะวันต่อๆมาไม่กี่วัน ป ก็ขึ้นไปรับรางวัลอะไรซักอย่างผมก็จำไม่ค่อยได้กับบาทหลวงเราเรียกกันว่าคุณพ่อ(โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนคริสคาทอลิก มีคุณพ่อเป็นผู้อำนวยการ)
แล้วผมก็ได้ยินเรื่องของ ป อยู่เรื่อยๆอย่างไม่ต้องเหนื่อยหา เพราะ ป เป็นคนค่อนข้างมีชื่อเสียงใจโรงเรียนเลย ผมจำได้ว่ามีนักเรียนห้องเดียวกันกับผมที่เคยเรียนประถมที่นี่ เล่าว่า ป เก่งมาตั้งแต่ประถมแล้ว ผมก็เลยขอเฟสบุค ของ ป จากเพื่อนคนนั้นเลย แล้วก็ได้แอดไป แต่โชคคงไม่เข้าข้างผม ป ไม่ได้รับแอดครับ 55555555 แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ใช้ชีวิตไปจนที่โรงอาหารวันหนึ่งครับ ป เดินมากับแก๊งเพื่อนของเขา ปกติผมจะไม่ค่อยไปกินข้าวที่โรงอาหารเท่าไรห่ครับเพราะคนเยอะมาก และตอนนั้นอย่างที่บอกผมเป็นคนขี้อาย ไม่รู้อายอะไรไม่กล้าไปต่อแถวซื้อข้าวเพราะคนเยอะ คอดย้อนกลับไปก็ตลก กลับเข้าเรื่อง คือผมได้เจอ ป จังๆเลยครับเขากำลังซื้อขนมผมก็ไปต่อท้ายร้านนั้นเลย ตอนนั้นผมกะจะสะกิดเธอบอกว่ารับแอดเฟสเราหน่อย แต่ก็อย่างที่บอกขี้อายจัด เลยอดบอกไป นั่นแหละครับจุดเปลี่ยน(มันก็ไม่ได้พีคหรือหวือหวาเหมือนในหนังนะครับแต่สำหรับผมแค่นี้ก็ถือว่าเป็นแรงจูงใจแล้ว)คือผมไม่สามารถหาโอกาสที่จะคุยกับคนที่ผมสนใจได้เลย ผมก็เลยคุยๆกับเพื่อนสนิทคนนึง ซึ่งก็มีอยู่คนเดียวตอนนั้น ว่าอยากลองรู่จักดู คือตอนนั้นเพื่อนนี่แบบเบือนหน้าหนีเลนครับเพราะว่า เฟมือนเพ้อฝันอ่ะ ผมก็เลยได้ข้อสรุปว่าผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เรียนให้หนักขึ้นเพื่อจะได้ไปอยู่ห้องเดียวกับ ป ช่วงตรงนี้ผมก็ไม่ได้เจอกับ ป เลยครับ ห้อง1 กับห้อง 12 มันอยู่คนละชั้นกัน เขาอยู่ชั้น 3 ผมอยู่ชั้น 2 ของตึก เลยเจอกันยากหน่อย แล้วเวลาก็ผ่านไปครับ จนผลสอบออกเป็นที่น่าพอใจมากกกกกกกกครับ ผมสอบได้ที่ 1 โดยมีคะแนนคณิตศาสตร์ดีมากๆเลย นั่นก็เป็นการค้นพบตัวเองอย่างหรึ่งของผมครับ ว่าตัวเองชอบคณิตศาสตร์ก่อนนหน้านี้ไม่เคยรู้เลยเพราะว่าไม่เคยตั้งใจเรียนวิชาอะไรเลย 5555555 ครับชีวิตผมพลิกหลังตีนเป็นหน้ามือม 2  ผมย้ายไป ห้องคิงเลยครับ งงมากเมหือนกัน ห้องบ๊วยไปคิงเลย ภูมิใจตัวเองมากช่วงนั้น แต่ก็นั่นแหละครับ ประเด็นคือผมได้เจอกับเธอแล้วครับ >~< เธอก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ป ได้เป็นหัวหน้าห้องครับ และเพื่อนสนิทเธอ ชื่อ ก ละกัน ได้เป็นรองครับ ไม่ได้ทีเหตุการณ์อะไรเป็นพิเศษนะครับระหว่างนี้เเต่ที่ผมรู้อย่างหนึ่งเลยก็คือมีคนแอบชอบ ป ในห้องเยอะมากครับ 55555555 ผมก็ไม่ได้เผยตัวว่าตัวเองก็ชอบเหมือนกัน จนเวลาผ่านไป ทุกคนที่เข้าไปแสดงความรู้สึกกับเธอก็แห้งกันไปตามๆกัน ผมที่ค่อนข้างขี้อาย ไม่มีความมั่นใจในตัวเองอยู่แล้ว แน่นอนครับว่าไม่มีทางเผยความในใจแน่นอน ให้ตายยังไงก็จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้!!!! แล้ววันนึงผมก็ได้ทำงานกลุ่ม แล้วไปสนิทกับรองหัวหน้าห้อง ก็คือเพื่อนสนิท ป คือ ก นั่นเอง( โชคดีมากเลยครับที่เราได้สนิทกัน เพราะทั้งสองคนนี้ในอนาคตจะเป็นคนมี่มีอิทธิพลต่อชีวิตผมค่อนข้างมากกก) อ้อในกลุ่มยังมีอีกคนนึงครับ ขอเรียกว่า ข แล้วกันนะ ทีนี้ทำไปทำมาผมก็รู้สึกสนิทกับสองคนนี้ (เป็นผญนะครับลืมบอก) แต่ผมก็มีกลุ่มเพื่อน ผช อยู่นะครับตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองจะค่อนข้างกล้าออกจาก safe zone แล้วเริ่มมีเพื่อนเยอะ (2-3 คน 😂) ผมมีอะไรหรือสงสัยอะไรก็จะถาม ก,ข นี่แหละครับ เพราะพวกมันเก่ง จน ม 3 ครับ ปีนี้ผมลุ้นมาก เพราะเป็นปีแห่งการแข่งขัน ผมจะได้อยู่ห้องเดียวกับ ป ตอน ม4 ไหม ขึ้นอยู่กับจังหวะนี้เลย ผมก็ตั้งใจเรียน แต่เรื่องหัวใจของผมก็ง้าวุ่นมากครับ เพราะ ตอนนั้นเหมือน ก ข จะเริ่มจับพิรุธได้ว่าผมชอบแอบมอง ป โดยคนที่เริ่มจับพิรุธได้ก่อนเป็น ข ครับ คุยไปคัยมา ข ก็ถามผมว่าผมชอบใคร ครับผมก็ปากแข็งเว่อ ตรงนี้เหมือน ก ข จะไปนินทาผมอยู่ว่ทผมชอบ ป ป่าว (อันนี้ไม่เเน่ชัดนะครับ เป็นความรู้สึกของผมเองว่าสองคนนี้แอบไปนินทาผม)จนผมทนไม่ไหวก็เลยสารภาพไปครับว่าใช่เเล้ว ผมชอบ ป แต่ไม่กล้าบอกกลัวแห้ว ทั้งสองคนเหมือนจะเห็นใจหรืออะไรสักอย่างก็เลยช่วย แต่จะผลักดันยังไง คนขี้อายมากกเป็นทุนเดิมอย่างผมก็ไม่มีทางกล้าไปบอกหรอกครับ อ้อผมลืมบอกอีกแล้วว่าระหว่าง ม 2-3 นี่ผมก็ได้เริ่มคุยกับ ป แล้วนะครับ ถึงจะชวนคุยจนเขาอาจจะรำคาญ 55555555555 ครับผมเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่พิมพ์ตอบในเเชทนี่อย่างกะคนละคน เวลาก็ผ่านไปครับ ผมกับ ป ก็คุยกันเยอะมากกก จนจบม 3 เพื่อนบางคนที่ผมสนิทๆก็ได้ย้ายไปเรียนที่อื่นบ้างแต่ผมจะให้โฟกัสคนนึงชื่อ ต ครับ เขาย้ายไปที่อื่นให้จำคนนี้ไว้ในใจนะครับจะมีบทบาทอีกในอนาคต จนเวลาผ่านไปขึ้น ม 4 วันแรกของการเปิดเทอม ผมกลัวมากครับว่าจะโดนย้ายห้องไป เพราะผมเกรดตกนิดหน่อย แล้วผมก็เลือกสายวิทย์ คณิต ด้วยซึ่งคนเลือกเยอะ ดังนั้นความน่าจะเป็นในการที่ผมกับ ป จะได้อยู่ห้องเดียวกันจะยิ่งน้อยลงไปอีก ประกอบกับตอนนั้นครับ ครูคนนึงที่เป็นหัวหน้าสายชั้นก็บอกว่า ถ้าอยู่ห้องไหนแล้ว อาจจะไม่ได้เปลี่ยนห้องจนจบ ม 6 เลย นั่นยิ่งทำให้ผมเครียด แล้วทุกคนก็เดินไปดูบอร์ดที่แปะชื่อนักเรียนครับ ผมเจอชื่อของ ป อยู่ห้อง 1 ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ผมเลื่อนหาชื่อของผม …ไม่เจอครับ ผมก็เลยเศร้านอดหน่อยเเล้วไปเปิดดูห้องอื่นว่าชื่อผมอยู่ไหน สรุปก็อยู่ห้อง 1 แหละครับ ผมเปิดไม่ดีเอง ใจเสียเลย ผมโคตรรรจะดีใจเพราะเหมือนเป็นหลักประกันว่าผมจะได้อยู่ห้องเดียวกับคนที่ผมชอบไปอย่างน้อยก็จบ ม 6 เลย แล้ว ม 4 ปีแห่งความช้ำใจของผมแล้วก็เป็นปีที่โคตรจะวุ่นวายก็เริ่มขึ้น ในปีนี้มีเด็กใหม่ 2 คนครับ คนนึง ผช อีกคน ผญ คนผช ผมจะย่อว่า จ จเป็นนักเรียนเก่าที่เคยเรียน โรงเรียนนี่ตอน ประถมครับ ปล้วตอนม ต้นก็ย้ายไปเรียนที่อื่นอป็นโรงเรียนที่อบรมนักเรียนเหมือนทหาร เป็นชายล้วนครับ จเข้ามาในกลุ่มผม จนถึงตรงนี้ผมขอแนะนำ เพื่อนในกลุ่มผมนะ มี จ อ บ ด แล้วก็ผม พวกเราชอบเล่นบาสครับเนิร์ดๆเลย ตอนกลางวันะวกเราจะเสื้อเปียกเหงื่อตลอดครับ เพราะเล้นบาสหนักจริง ในปีนี้แหละครับรูปร่างผมเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหนไม่รู้ ผมสูงมากครับแล้วก็ผอมลง ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองแล้วก็มีความมั่นใจมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้ถึงกับจะไปบอกชอบเขาได้ 555555555 ในปีนี้เราก็ไปทำงานกลุ่มกันครับ ที่บ้านของ ก ในกลั่มมีคนเยอะเลยผมก็จำหม่ได้ทุกคนว่าใครบ้างแต่มี ป ด้วย งานกลุ่มนี้ทำกันอยู่หลายครั้งครับ เลยได้ไปบ้าน ก อยู่หลายรอบเลย จนมีครั้งหนึ่งครับ ผมเริ่มจับพิรุธได้ว่า ก กับ ข เริ่มตะกุกตะกัก เวลาที่ผมหวีด ป ว่า ป น่ารักหรือเวลาที่ผม พูดถึง ป ก็จะมีอาการเปลี่ยนเรื่อง จรผมรู้ความจริงครับว่าอาการนี่มันคืออะไร ป มีแฟนแล้วครับ เป็นรุ่นพี่ ม อะไรไม่รู้ไม่อยากจำ ทำให้ผมใจสลายมากๆเลยครับ ณจุดนี้ผมได้รู้ความจริงหลายๆอย่างเลย คือ ป เหมือจะรู้อยู่แล้วครับว่าผมชอบ มีความรู้สึกดีๆให้ ตอนนั้นผมรู้สึกอยากตัดใจมาก แต่ว่าระยะเวลาทำใจผมนานจัดนานจนสองคนนั้นเขาเลิกกันครับ ใช่ครับพวกเขาเลิกกันในปีนั้นแหละ ถ้าผมจำไม่ผิดนะ เป็นเพราะ ผปค ของ ป ไม่โอเคที่ลูกของเขาที่เป็นเด็กเรียนดี ได้ไปเเข่งเยอะยะจะรีบมี แฟน ตรงจุดนี้ผมโคตรจะดีใจเลยครับที่เลิกกัยได้ หุหุหุ แต่ว่านะครับ ผมกับเขาก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ถึงผมจะมีทักไปคุยบ้างหลังจากที่เขาสองคนเลิกกัน แต่ก็ไม่ได้มีการพัฒนาครับ จนผมใจสลาย 2 เมื่อรู้ว่าพวกเขายังคงแอบคบกันอยู่ครับเล้วก็จบ ม 4 ไปโดยที่ผมค้างคางี้แหละ จน ม 5 ครับ 4 ว่าพีคแล้ว 5 นี่เป็นปีที่อะไรก็ไม่รู้ถาถมเข้ามา ก กับ จ เกิดรัก 3 เศร้าครับทุกคนกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ซึ่ง ก คบเขาเขา จ ชอบ ก แต่เหมือน ก ก็หนักใจเพราะลึกๆคงชอบ จ แหละดูออก ผมก็ไม่ได้คุยเรื่องความรักของผมให้ ก ฟังมากเหมือนเมื่อก่อนแล้วเพราะมันก็มีเรื่องวุ่นวายในความรักของมัน แล้วก็คง เพราะว่าผมดาวน์ๆพยายามจะตัดใจอีก หลังจากที่รู้ว่าเขากลับไปคบกัน แต่ตอนที่ผมจะตัดแล้ว ก็เกิดรู้ขึ้นมาอีกครับว่า เขาเลิกกันจริงๆแล้ว ตอนนั้นแหละครับที่ผมพยายามเอาตัวเข้าไปดามใจ ป อย่างไม่สนของสนข่าอะไรเลยว่าก่อนหน้านี้เราพยายามจะตัดใจมานานแค่ไหน 5555555 ครับเราได้กลับมาคุยกันและพัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นคนคุยที่ชัดเจนขึ้น ผมเเสดงออกมากขึ้นว่าชอบ ป พ่อกับแม่ ป ก็รู้ครับและสนับสนุน ในช่วงนั้นเองเป็นช่วงเดียวกันกับที่ ก เลิกกับรุ่นพี่ครับ แล้วได้เริ่มความสัมพันธ์กับ จ เป็นคนคุยเช่นกัน คู่นี้ดราม่าหนักครับ ทะเลาะกันบ่อย ทำให้ผมซึ่งเป็นคนกลาง เป็นหมาแล้วหมาอีก หมาจนครบทุกสายพันธุ์ละมั้งครับ ในปีนี้ครับ ต คนที่ผมไม่อยากให้เข้ามาในความสัมพันธ์ของผมกับ ป เท่าไหร่ก็ได้เข้ามามีบทบาทแบบ งงๆครับ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาไปสนิทกันได้ยังไง แต่รวมๆแล้ว ผมหึงครับ หึงมากกก แล้วความสัมพันธ์ของผมกับ ป ที่เป็นแค่คนคุยก็สั่นคลอนโดยผมเองแหละ เพราะผมถามเซ้าซี้ และแสดงความเป็นเจ้าของของ ป มากเกินไป ทำให้หลังจากนี้เขาเปลี่ยนไป คือ เวลางอน หรือโกรธ ก็จะหายไปเลย ยิ่งปิดเทมอนะ ยิ่งหายนานเลยครับ หรือเจอหน้ากันที่เรียนพิเศษ ก็จะไม่คุย บางครั้งก็บล็อคไปเลย ซึ่งใช่ครับตอนนั้นเป็นเวลาที่ค่อนข้างยากมาเลย เพราะผมก็กังวลความสัมพันธ์ของ ป กับ ต ครับ แล้วผมก็ยังควทำอะไรไม่ได้ เพราะผมก็แค่คนคถยแล้วเวลาก็ผ่านไป จนม 6 ครับ ปีแห่งความเครียดและการตัดสินใจเลือกเส้นทางเดินชัวิตต่อของตัวเอง และเป็นปีสุดท้ายของชีวิตมัธยม ในปีนี้เกิดเรื่องน่าเศร้าครับที่ค่อนข้างสะเทือนจิตใจของ ป มากคือคนในครอบครัว ปเสียครับ เป็นจังหวะชีวิตช่วงหนึ่งที่ผมสงสารเธอมาก เป็นเป็นห่วง ผมพยายามจะอยู่ปลอบใจเธอให้มากที่สุดครับ พยายามจะสนับสนุนเธอให้มากขึ้นๆ พวกเรามีช่วงเวลาน่ารักๆครับ เป็นช่วงตี 1 - ตี 3-4 ที่เป็นช่วงใกล้สอบ ผมจะโทรไปปลุกเธอแล้วสอนกันในวิชาที่ถนัดผ่านทาง ทรศ  ทำกันอยู่นานมาก จนจบ ม 6 เลยครับตรงจุดนี้ทุกคนอาจสงสัยนะครับว่า ต หายไปไหน เหมือนป จะเริ่มไม่แน่ใจว่า ต คิดกับตัวเองแค่เพื่อนหรือเปล่าอ่ะครับ ก็เลยเหมือนจะห่างๆกันมั่ง เท่าที่ผมรู้มาอ่ะนะ แต่จนแล้วจนรอกจนจบ ม 6 ไป ใช่ครับ ผมก็ยังไม่ได้ขอเธอเป็นแฟนแม้เธอจะรู้ถึงความรู้สึกผมมากแค่ไหน พวกเราได้ย้ายกันไปทำตามความฝันของตัวเอง และคงสถานะคนคุยกันไว้ โทรคุยกันบ้าง วดอคอลคุยกันบ้าง พิมหากันบ้างครับ แต่ในความสัมพันธ์ของเราเกิดเรื่องในทำนองที่ว่า พอเธองอน โกรธ ก็จะหายไปเป็นอาทิตย์และนานสุดก็เป็นเดือนครับ จนมีครั้งหนึ่ง ผมได้คืนดีกับเธอจนสำเร็จแล้ว ได้ตัดสินใจขอเธอเป็นแฟนครับ เพื่อยืนยันให้แน่ชัดเลยว่าผมจริงจังกับเธอ และชอบเธอจริงๆ วินาทีนั้นเป็นวินาทีที่โคตรจะมีความสุขเลยครับ เพราะเธอตอบกลับมาว่า ก็ได้ เป็นแฟนก็ได้ เเล้วพวกเราก็เงียบไปสักพักนึงครับ ทำตัวไม่ถูก ก็คนใันเขินอ่ะเนอะ ความสัมพันธ์พวกเราปกติดีครับ เป็นความปกติที่เธอจะงอนและโกรธ แล้วตามด้วยหายไป ใช่ครับผมใช้คำว่านี่คือเรื่อง ปกติ นี่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาจนช่วงชีวิต ปี 1 ของผมกำละงจะจบลง ผมตัดสินใจขอเลิกกับเธอ