สวัสดีค่ะ วันนี้ขออนุญาตมาแชร์ประสบการณ์ “เลิกกัน แต่ลูกอยู่กับพ่อ” มาให้ฟังค่ะ คือนุ่นแต่งงานกับพ่อของลูกมาได้ 7 ปี แล้วมีลูกด้วยกัน 1 คน ตอนนี้น้องอายุ 5 ขวบ ตอนแต่งงานปีสองปีแรกไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมากเท่าไร ส่วนมากก็จะติดเพื่อนบ้างตามประสา พอเข้าปีที่ 5 เขาเริ่มเที่ยวกลางคืน ไม่ค่อยกลับมาค้างที่บ้าน ชอบไปนอนบ้านเพื่อน หรือสังสรรค์ที่บ้านแล้วออกไปเที่ยวข้างนอกต่อ (ซึ่งตอนนั้นนุ่นคลอดน้องได้ประมาณ 3 ขวบ แล้ว) พอเริ่มเที่ยวบ่อยขึ้นก็เริ่มมีผู้กญิงทักมาคุยด้วยบ่อยครั้ง หลายครั้งที่จับได้ เขาก็ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร จนมาวันนั้นเราทนไม่ไหวเลยขอเลิก แล้วห่างกับเขาออกมา ตอนแรกเราพาลูกมาด้วย แต่ด้วยความที่ว่าลูกเรา สนิทกับคนฝั่งพ่อของเขามากกว่า เลยทำให้เขามีอาการงอแงบ้างเล็กน้อย แต่เราก็ไม่ได้ห้ามให้พ่อลูกเขามาเจอนะคะ แต่ว่าป้าของลูกซึ่งเป็นพี่ของพ่อนาง รักและเอ็นดูลูกเรามาก เพราะน้องเป็นคนแรกและคนเดียว ป้าอยากให้น้องไปอยู่ด้วย เราเลยถามน้องว่า น้องอยากไปไหม น้องบอกว่าอยากไป เพราะป้าค่อนข้างตามใจ พออ่านมาถึงตรงหลายคนอาจคิดว่า เราไม่รักลูกหรอ ถึงให้ลูกไปอยู่กับพ่อ เราอยากบอกว่า เรารักลูกเรานะคะ เพียงแต่เราคิดว่า การที่ลูกอยากอยู่ครอบครัวฝั่งพ่อ ก็ไม่ใช่เรื่องผิด ถ้าวันไหนเขาเบื่อ เขาอยากมาหาเราเขาก็จะมาเอง (พ่อน้องมีแฟนใหม่เลยนะคะ หลังจากเลิกกับเราได้ 1 อาทิตย์ ) ส่วนเรื่องแฟนใหม่ของพ่อน้อง น้องเล่าให้ฟังว่าเขาดูแลน้องดี เขารักน้อง แล้วน้องก็รักเขาด้วย เราไม่เสียใจนะคะที่ลูกเรียกคนอื่นว่าแม่ได้เต็มปาก เราคิดว่าเขาคงจะดูแลน้องได้ดีพอสมควร ไม่งั้นน้องคงไม่รักเขา สุดท้ายนี้เราอยากจะบอกว่า การที่ให้ลูกไปอยู่กับพ่อไม่ใช่เรื่องผิดเสมอไป หลายคนอาจจะมีเหตุผลที่แตกต่างกันไป อยากให้ทุกคนใช้ชีวิตให้มีความสุขนะคะ