คือแม่เราเป็นคนที่อารมณ์ร้อนชอบด่าชอบโวยวายเราตลอดแต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร จนเมื่อสองปีที่แล้วแม่เราไปทำงานกับพ่อเราเลยต้องอยู่กับญาติแล้วเราก็เริ่มมีความรูสึกแปลกๆ คือเรารู้สึกว่าเราอยู่แบบนี้ดีกว่าคือเราไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่กับพ่อแม่เราแยกกันอยู่ดีกว่ามันให้ความรู้สึกมีความสุขกว่าเวลาคิดถึงกันค่อยมาหากันวันสองวันแล้วก็แยกย้ายกันไป


แต่ก่อนคือเรามีความสุขกับการที่อยู่เป็นครอบครัว แต่พอเรายิ่งโตแม่เราก็ยิ่งด่าเรา ยิ่งใช้คำที่รุนแรงขึ้น จนทุกครั้งที่แม่เราด่าเรา เราก็จะคิดว่าเราเป็นคนนอกรึป่าวเราไม่ใช่คนครอบครัวเดียวกันรึป่าว มันทำให้เราคิดมากจนเราคิดว่าเราอาจจะเป็นโรงซึมเศร้า แต่ก็นั่นแหละเราก็แค่คิดว่าเราอาจจะเป็นแต่เราคงยังไม่เป็นหรอกเพราะเรายังไม่ได้คิดที่จะทำร้ายตัวเองและตอนที่เราอยู่ต่อหน้าคนอื่นเราก็แสดงออกว่าทุกอย่างปกติดี

อีกอย่างก็คือเราไม่สามารถพูดอะไรกับแม่ได้เพราะเราพูดอะไรไปนิดหน่อยเราก็โดนด่าแสดงความคิดเห็นนิดหน่อยก็โดนว่า แล้วคำที่ใช้ว่าเราคือแม่บอกว่า แม่ไม่มีเราแม่ก็สามารถอยู่ได้ไม่จำเป็นที่จะต้องมีเราเป็นลูกก็ได้ แล้วก็อีกมากมายที่ทำให้เราคิดว่าเราเป็นคนนอกเราไม่ใช่ลูกของแม่

คำถามที่เราจะถามทุกคนก็คือ
-เราผิดมั้ยที่เราคิดแบบนี้
-เราเป็นลูกอกตัญญูรึป่าว
-แล้วเราจะทำยังไงให้เราใช้ชีวิตอยู่กับแม่เราได้แบบที่เราไม่ต้องคิดมาก

ปล.เราเป็นคนที่เรียบเรียงคำไม่ค่อยเก่งใครที่เข้ามาอ่านแล้วไม่เข้าใจหรืองงเรา
ก็ขอโทษด้วยนะคะ