เป็นลูกคนเล็กค่ะ มีพี่สาว1คนเขาเรียนมหาลัยปี1
เราไม่เคยได้ใช้ของดีๆเลยมีแต่ใล้ของต่อจากพี่นอกจากจะซื้อเอง พ่อกับแม่เราเป็นคนใจร้อนเอาใจพี่ตลอด แม้แต่งานบ้านถ้าเราไม่ทำเราก็จะโดนด่าแต่กลับกันพี่เราไมาทำแต่ไม่โดนอะไรเลยแุมพ่อก็จะมาลงที่เราอย่างเดียวจนบางทีเราท้อมากๆร้องไห้ก็ต้องห้ามให้ใครได้ยิน ที่บ้านเราไม่สนิทกับใครเลยแม่แต่พี่น้องตัวเองปู่ย่าบ้านข้างๆเราก็ไม่สนิท มีอต่คนไม่ชอบเราค่ะ เพราะอะไรก็ไม่รู้ พอเราทำทุกอย่างเขาก็ไม่พูดแม้แต่คำชมยังไม่มี เป็นคนโดนตลอดค่ะ มันจะดูอกตัญญูรึเปล่าคะถ้าจะบอกว่าพ่อแม่ลำเลียง เราเป็นคนที่แสดฃออกไม่เก่งแต่บางครั้งก็แค่อยากให้พ่อแม่รักเราบ้างพูดดีๆกะบเราบ้างรักเราให้เท่ากับพี่บ้าง แค่ขอพวกเขากอดเขายังปฏิเสธเลย555 สำหรับเด็กคนนึงมันทรมานมากๆเลยนะ
จากที่เคยคิดว่าครอบครัวเป็นเซฟโซนที่ดีมากๆรับฟังเราทุกอย่าง ไม่เลยค่ะมันไม่ใช่เลยเหนีอยมากๆ เราก็แค่เด็กม.ต้นอะทำไใต้องมาเจออะไรขนาดนี่  ใครที่บอกว่าเป็นลูกคนเล็กได้ทุกอย่างมันไม่จริงเลยค่ะ
มันอาจจะดูงงๆนิดหน่อย เพราะพิมพ์เรียบเรียงคำพูดที่ต้องพิมพ์ไม่ถูกเหมือนกัน


สรุปหนูต้องทำตัวนังไงในสภาพครอบครัวแบบนี้คะ
สำหรับใครที่คิดว่ามันเหมือนการเรียกร้องความสนใจหนูต้องขอโทรไว้ก่อนเลย เพราะหนูต้องการคำปรึกษาจริงๆ และหนูก็ไม่สามารถไปปรึกษาใครได้😶🙏🏻