สวัสดีค่ะ อันนี้กระทู้แรกของหนู หนูมีอายุเพียง14ปี แต่ว่า หนูโดนบังคับตลอด ไม่รู้เรียกว่าบังคับรึป่าว หนูต้องทำงานบ้าน เรียนไปด้วย พอเสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปส่งงานครูที่โรงเรียน การที่หนูลืมทำงานบ้านหนูผิดรึป่าว การที่หนูคุยโทรศัพท์กับแฟนผิดรึป่าว การที่หนูออกไปเล่นนอกบ้านผิดรึป่าว วันนี้หนักสุดคือหนูนอนดึกพอตื่นเช้ามาหนูตื่นไม่ปกติคือตื่นสาย แล้วก็โดนแม่ด่า ว่าออกไปทำไมนอกบ้าน คุยทำไมโทรศัพท์ แฟนหนู หนูก็กลัวว่าแม่จะไปด่าให้แฟนโดยที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตอนเช้าก็คือต้องตื่นให้ปกติ ต้องทำงานบ้านปกติ ไม่ต้องออกไปไหนโดนยึดค่าเน็ตถ้าหากไม่ทำงานบ้าน ถ้าไปเล่นนอกว่าตอนหลัง4โมงเย็นโดนยึดโทรศัพท์ เวลาของโทรศัพท์ที่จะติดอยู่มือหนู 06.00-22.00 ถ้าหากเลยเวลานั้น โทรศัพท์ ค่าเน็ต เครื่องมือสื่อสารจะโดนยึดทั้งหมด ล่าสุดก็คือหนูเป็นซึมเศร้าอยู่แล้ว แล้วหนูทั้งเรียนสายวิทย์คณิต มันก็ต้องหนักอยู่แล้วหนูต้องการบ้านปั่นงานส่งให้ครบ แต่เวลาที่หนุได้มันดูสั้น เหมือนจะไม่มีเวลาว่าง เงินก็ต้องหาเองด้วย เพราะหนูอยากมารายได้พิเศษ แต่ว่าดูการกำหนดเวลา บ้านไม่ให้ออก ทำงานบ้านให้ครบทุกอย่าง ไม่ทำคือโดนยึดทุกอย่าง บ้านหนูก็ไม่ได้จนหรืออะไร ก็พออยู่พอกิน หลายต่อหลายครั้งแม่ถามว่าตัดแม่ตัดลูกกันมั้ยถ้าหากไม่ทำตามทั้งหมดที่สั่ง
บทสนทนาเมื่อเช้า
แม่:ออกมาคุยกับกูสิ
แม่:งานบ้านแทบไม่ให้ทำ กูให้แค่กรอกนํ้า ล้างจาน ถูบ้าน
แม่:โทรศัพท์ หลัง22.00 ให้เก็บถ้าไม่เก็บกูจะยึดทั้งค่าเน็ตแล้วก็โทรศัพท์
แม่:หลัง4โมงเย็นห้ามออกจากบ้าน ถ้ากูรู้จะเจอ
เรา:ยืนเงียบ ฟัง เพราะพูดไรไม่ได้ ร้องไห้เพราะจะโต้ตอบก็ไม่ได้
แม่:เงยหน้ามาสบตากู ถ้าทำไม่ได้ตัดแม่ตัดลูกเลยถ้าไม่เชื่อฟัง จะไปเชื่อใครถ้าไม่เชื่อกู กูให้ทำแค่นี้ จะร้องทำไม
เรา:ค่ะ ไม่ทำอีกแล้ว//หนูเลยต้องยินยอมเพราะ
พอกลับเข้าห้องนั่งคิดมาก จนหาทางออกไม่ได้ ก็ได้แค่ร้องไห้ อยากจะถามว่า หนูมีสิทธิหรือไม่ที่จะเล่นโทรศัพท์ตอนดึกมั้ย หนูมีสิทธิมั่ยที่จะออกนอกบ้านหลัง4โมงเย็นมั้ย หนูมีสิทธิมั้ยที่จะคุยโทรศัพท์กับแฟนมั้ย
ซึมเศร้าก็เป็นแค่หนูพยายามไม่คิดสั้นหลายต่อหลายครั้ง ที่หนูผิดตลอด โดนที่หนูก็ไม่รู้ว่าผิดอะไร หรือหนูต้องทำให้มันเป็นเรื่องปกติ แต่ครั้งนี้หนูก็เหลือทน
อยากถามว่าหนูมีสิทธิที่จะเลือกไม่ทำมั้ย ขนาดเงินที่หาจากรายได้พิเศษ ยังโดนยึด จนไม่เหลืออะไรแล้ว เหมือนกลายเป็นตัวคนเดียวครอบครัว ยายเข้าข้างแม่ พ่อเข้าข้างแม่ สุดท้ายก็คิดอยากตาย มันไม่มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อ สิ่งที่คนอื่นมองอาจจะมองว่าแม่รัก แต่สิ่งที่หนูได้กับมองเป็นนรกทั้งเป็น หนูเหนื่อย หรือหนูต้องยินยอมจนบรรลุนิติภาวะเสียก่อน ถึงตอนนั้น ก็คงเป็นเหมือนเดิมเพราะหนูเป็นลูกคนเดียว
ถ้าหนูได้อยู่คนเดียวหนูก็ว่ามันโอเค เงินที่หาจากรายได้พิเศษ ไม่ต้องขอใคร หนูมีสิทธิมั้ยที่จะเลือกไม่ทำตามที่แม่สั่ง
ผิดมั้ยที่เรามีสิทธิ์เป็นของตัวเอง
บทสนทนาเมื่อเช้า
แม่:ออกมาคุยกับกูสิ
แม่:งานบ้านแทบไม่ให้ทำ กูให้แค่กรอกนํ้า ล้างจาน ถูบ้าน
แม่:โทรศัพท์ หลัง22.00 ให้เก็บถ้าไม่เก็บกูจะยึดทั้งค่าเน็ตแล้วก็โทรศัพท์
แม่:หลัง4โมงเย็นห้ามออกจากบ้าน ถ้ากูรู้จะเจอ
เรา:ยืนเงียบ ฟัง เพราะพูดไรไม่ได้ ร้องไห้เพราะจะโต้ตอบก็ไม่ได้
แม่:เงยหน้ามาสบตากู ถ้าทำไม่ได้ตัดแม่ตัดลูกเลยถ้าไม่เชื่อฟัง จะไปเชื่อใครถ้าไม่เชื่อกู กูให้ทำแค่นี้ จะร้องทำไม
เรา:ค่ะ ไม่ทำอีกแล้ว//หนูเลยต้องยินยอมเพราะ
พอกลับเข้าห้องนั่งคิดมาก จนหาทางออกไม่ได้ ก็ได้แค่ร้องไห้ อยากจะถามว่า หนูมีสิทธิหรือไม่ที่จะเล่นโทรศัพท์ตอนดึกมั้ย หนูมีสิทธิมั่ยที่จะออกนอกบ้านหลัง4โมงเย็นมั้ย หนูมีสิทธิมั้ยที่จะคุยโทรศัพท์กับแฟนมั้ย
ซึมเศร้าก็เป็นแค่หนูพยายามไม่คิดสั้นหลายต่อหลายครั้ง ที่หนูผิดตลอด โดนที่หนูก็ไม่รู้ว่าผิดอะไร หรือหนูต้องทำให้มันเป็นเรื่องปกติ แต่ครั้งนี้หนูก็เหลือทน
อยากถามว่าหนูมีสิทธิที่จะเลือกไม่ทำมั้ย ขนาดเงินที่หาจากรายได้พิเศษ ยังโดนยึด จนไม่เหลืออะไรแล้ว เหมือนกลายเป็นตัวคนเดียวครอบครัว ยายเข้าข้างแม่ พ่อเข้าข้างแม่ สุดท้ายก็คิดอยากตาย มันไม่มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อ สิ่งที่คนอื่นมองอาจจะมองว่าแม่รัก แต่สิ่งที่หนูได้กับมองเป็นนรกทั้งเป็น หนูเหนื่อย หรือหนูต้องยินยอมจนบรรลุนิติภาวะเสียก่อน ถึงตอนนั้น ก็คงเป็นเหมือนเดิมเพราะหนูเป็นลูกคนเดียว
ถ้าหนูได้อยู่คนเดียวหนูก็ว่ามันโอเค เงินที่หาจากรายได้พิเศษ ไม่ต้องขอใคร หนูมีสิทธิมั้ยที่จะเลือกไม่ทำตามที่แม่สั่ง