สวัสดีทุกคนที่เข้ามาเห็นกระทู้นี้นะคับ^3^ ตามหัวข้อเลยเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้า คือตอนนี้จขพ.ก็ประสบกับปัญหานี้เหมือนกันแฮะๆ พี่ๆน้องๆท่านใดที่มีความรู้มีประสบการณ์ก็มาแชร์ต่อกันได้นะคับเรายินดีมาก เอาล่ะเกริ่นมาแล้วเข้าสู่เนื้อหากันนนน 

       เราอยู่ม.ต้นคับ เริ่มรู้สึกตัวว่ามีภาวะซึมเศร้าเมื่อช่วงปลายเดือน ก.ค. ที่ผ่านมา ตอนนั้นเราต่างเรียนออนไลน์พอนึกย้อนไปหาสาเหตุคงเกิดจากความเครียดสะสม ช่วงนั้นเรามีปัญหากับครอบครัวด้วย เหตุการณ์ตอนนั้นเหมือนเราเป็นเด็กมีปัญหา คนในครอบครัวพากันคิดว่าเราเปลี่ยนไป คำที่เจ็บที่สุดคือ เป็นเอ๋ออะไรให้แม่ซื้อยามาให้มั้ย ลูกเป็นอะไรไปทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้  พวกเขามองเราเป็นตัวประหลาด  มันอาจเป็นคำเบสิกๆแต่ในจิตใจเราช่วงนั้นคำพวกนี้ทำให้เราดิ่งมาก ณ จุดๆนั้นพวกเขาไม่เข้าใจเรา เราเริ่มร้องไห้ทุกครั้งที่พวกเขาโทรมา พ่นคำเดิมๆที่เราไม่ได้ทำผิด เราก็อยากอธิบายนะคะแต่มันจุกจนพูดไม่ออก เราเลยเก็บตัวอยู่ในห้องตอนนั้นการอยู่กับตัวเองคือเซฟจิตใจที่สุดสำหรับเรา เราไม่เคยเซ้นซิทีฟเรื่องครอบครัวเลยค่ะ จนมาถึงคราวนี้นี่แหละ ภายในจิตใจลึกๆเรากลับกลัวพวกเขาไปซะแล้ว อาทิตย์ต่อๆมาจนถึงต้นเดือนสิงหาคม อาการเราดีบ้างแย่บ้าง พอเริ่มทรงตัวแต่ถ้าโดนจุดที่เซ้นซิทีฟก็จะออกมายากอีกแล้ว เราเริ่มหงุดหงิดทำอะไรก็แย่ไปหมด เริ่มโทษตัวเอง ถ้าคนที่เคยผ่านจุดนั้นมาแล้วคงจะเข้าใจกันนะคะเเฮะๆ มันบีบหัวใจมากค่ะ อารมณ์แปรปรวนไปหมดเลย รู้สึกตัวอีกทีก็ต้องเอาอารมณ์หม่นๆนั้นมาใช้ในชีวิตประจำวันซะแล้ว มันจริงมากค่ะที่เราจะทำอะไรช้าลงจนคนรอบข้างสังเกตุได้ อะไรที่ชอบก็ทำไปหงุดหงิดไปเราหงุดหงิดบ่อยมากจริงๆ จนเรารู้สึกว่างเปล่า มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกันนะ ?เป้าหมายของการมีชีวิตอยู่คืออะไร?  เราเริ่มทำร้ายตัวเองบ้าง มันเจ็บแต่สู้อาการเจ็บในใจไม่ได้เลยจริงๆ วันต่อมาเราเริ่มปกติเเบบงงๆ เลยเริ่มคิดว่าที่เป็นอยู่นี่ซึมเศร้าป่าว อยากจะไปปรึกษาจิตเเพทย์เหมือนกันค่ะแต่ต้องผ่านด่านครอบครัวไปก่อน เราไม่รู้ว่าควรบอกพวกเค้าดีมั้ย รึเราควรบอกยังไงดี ไม่กล้าเลยค่ะด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง พ่อแม่ก็2อาทิตย์จะกลับบ้าน ค่าใช้จ่ายก็เยอะแล้ว ถ้ามาจ่ายค่ารักษาเราอีกนี่รู้สึกผิดไม่น้อยเลย ตอนนี้อยู่กับพี่สาว2คน เราควรทำยังไงดีคะ แต่ตอนนี้อาการเราโอเคแล้วนะคะรวบรวมใจมาถามเลย5555 แต่ก็ไม่รู้ว่าจะกลับไปเป็นอีกเมื่อไหร่นั่นแหละค่ะ;-;