คือเรื่องมันมีอยู่ว่าครับ ผมในตอนเด็กเป็นเด็กที่ไม่ค่อยสนใจอะไรในชีวิตเลยครับ
คือหมายถึง ใช้ชีวิตไม่มีประโยชน์ไปวันๆไม่ได้ใส่ใจครอบครัวหรือโลกภายนอกอะไรทั้งสิ้น เล่นเกม ดูอนิเมะ นอน กิน ทำงานบ้านตามหน้าที่ ไม่ได้สนใจว่ายายอาจจะมีอะไรให้ช่วยอีกไหม เหมือนตอนเด็กผมจะดูเมะแล้วชอบจินตนาการต่อยตีลมเดินไปเดินมาอ่ะครับ เข้าใจไหมครับ55 แล้วผมคิดว่าด้วยเหตุนี้ทำให้ผมอาจจะไม่ค่อยมีสติและสมาธิ ถึงอย่างนั้นตอนเด็กผมก็มีเป้าหมายอยู่ครับคือสอบทำคะแนนให้ได้เยอะๆแต่ตอนเด็กผมไม่ได้สนใจว่ามันจะเป็นเป้าหมายหรืออะไร ยังไง ผมแค่รู้สึกว่าผมอยากทำสิ่งนี้เพราะคนในครอบครัวชมว่าเก่ง แต่เมื่อถึงตอนที่ผมสอบได้เกรดเฉลี่ย4.00 ช่วงนั้นผมก็รู้สึกขึ้นมาครับ เหมือนว่าพึ่งตื่นมาอยู่ในโลกความเป็นจริง ผมรู้สึกสนใจชีวิตมากขึ้น ผมคิดว่าผมตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไร แล้วเหมิอนช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่ประมาณว่าผมเบื่อชีวิตเลยครับ แต่ผมก็ได้ไปดูเมะเรื่องนึงเขาบอกว่าการมีเป้าหมายคือแรงขับเคลื่อนของชีวิต ผมเลยเริ่มตั้งเป้าหมายและวางแผนชีวิตครับและผมก็อยากใช้ชีวิตที่มีประโยชน์มากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ทำตามแผนและหลงไปอยู่กับความสุขระยะสั้นหลายครั้ง พลาดหลายครั้งและตั้งใจใหม่หลายครั้งจนถึงปัจจุบัน
ไม่ใช่ว่าเป้าหมายผมไม่สำคัญหรืออะไรนะครับ ณ ตอนนี้ที่ผมพิมพ์อยู่นี้เป้าหมายของผมมีความหมายกับผมมาก ในทุกๆครั้งที่ทำผิดที่พลาดผมเกลียดตัวเองเข้าใส้ที่ทำไมใช้ชีวิตเป็นขยะอย่างนี้ ผมรับรู้ทุกอย่างทั้งเหตุผลที่ต้องไม่หลงเข้าไปอยู่ในความสุขระยะสั้นและ ความรู้สึกที่มีต่อเป้าหมาย แต่เหมือนผมจะเสพติดความสุขระยะสั้นล่ะมั้งครับก็เพราะใช้ชีวิตกับความสุขระยะสั้นมาตลอด เมื่อถึงเวลาสมองผมจะไม่อยากคิดอะไรเลยครับสมองผมมันจะไม่คิดถึงความผิดพลาด,ความทุกข์ที่จะตามมาหรือความสำคัญของเป้าหมายของผม รู้สึกตัวอีกทีก็พลาดไปอีกวันแล้วครับ ผมเกลียดตัวเองมากๆเมื่อนึกถึงครอบครัว และสิ่งที่ต้องทำ ผมก็ยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปอีกแต่ กลับกันตอนหลงเข้าไปในความสุขระยะสั้นกลับไม่คิดเกี่ยวกับครอบครัวเลย ตอนนี้ผมไม่รู้เลยครับว่าควรทำยังไง ผมไม่รู้ว่าผมจะพลาดอีกไหม ผมอยากเป็นผู้ใหญ่กว่านี้มีจิตใจมั่นคงกว่านี้อยากควบคุมความอยากให้ได้ครับ อยากถามพี่ๆ ผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์ช่วยให้คำแนะนำหน่อยครับหรือไม่ผมอาจจะกู่ไม่กลับแล้ว
ผมพลาดกับความสุขระยะสั้นหลายครั้งตอนนี้ผมไม่รู้เลยครับว่าผมควรทำยังไง
คือหมายถึง ใช้ชีวิตไม่มีประโยชน์ไปวันๆไม่ได้ใส่ใจครอบครัวหรือโลกภายนอกอะไรทั้งสิ้น เล่นเกม ดูอนิเมะ นอน กิน ทำงานบ้านตามหน้าที่ ไม่ได้สนใจว่ายายอาจจะมีอะไรให้ช่วยอีกไหม เหมือนตอนเด็กผมจะดูเมะแล้วชอบจินตนาการต่อยตีลมเดินไปเดินมาอ่ะครับ เข้าใจไหมครับ55 แล้วผมคิดว่าด้วยเหตุนี้ทำให้ผมอาจจะไม่ค่อยมีสติและสมาธิ ถึงอย่างนั้นตอนเด็กผมก็มีเป้าหมายอยู่ครับคือสอบทำคะแนนให้ได้เยอะๆแต่ตอนเด็กผมไม่ได้สนใจว่ามันจะเป็นเป้าหมายหรืออะไร ยังไง ผมแค่รู้สึกว่าผมอยากทำสิ่งนี้เพราะคนในครอบครัวชมว่าเก่ง แต่เมื่อถึงตอนที่ผมสอบได้เกรดเฉลี่ย4.00 ช่วงนั้นผมก็รู้สึกขึ้นมาครับ เหมือนว่าพึ่งตื่นมาอยู่ในโลกความเป็นจริง ผมรู้สึกสนใจชีวิตมากขึ้น ผมคิดว่าผมตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไร แล้วเหมิอนช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่ประมาณว่าผมเบื่อชีวิตเลยครับ แต่ผมก็ได้ไปดูเมะเรื่องนึงเขาบอกว่าการมีเป้าหมายคือแรงขับเคลื่อนของชีวิต ผมเลยเริ่มตั้งเป้าหมายและวางแผนชีวิตครับและผมก็อยากใช้ชีวิตที่มีประโยชน์มากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ทำตามแผนและหลงไปอยู่กับความสุขระยะสั้นหลายครั้ง พลาดหลายครั้งและตั้งใจใหม่หลายครั้งจนถึงปัจจุบัน
ไม่ใช่ว่าเป้าหมายผมไม่สำคัญหรืออะไรนะครับ ณ ตอนนี้ที่ผมพิมพ์อยู่นี้เป้าหมายของผมมีความหมายกับผมมาก ในทุกๆครั้งที่ทำผิดที่พลาดผมเกลียดตัวเองเข้าใส้ที่ทำไมใช้ชีวิตเป็นขยะอย่างนี้ ผมรับรู้ทุกอย่างทั้งเหตุผลที่ต้องไม่หลงเข้าไปอยู่ในความสุขระยะสั้นและ ความรู้สึกที่มีต่อเป้าหมาย แต่เหมือนผมจะเสพติดความสุขระยะสั้นล่ะมั้งครับก็เพราะใช้ชีวิตกับความสุขระยะสั้นมาตลอด เมื่อถึงเวลาสมองผมจะไม่อยากคิดอะไรเลยครับสมองผมมันจะไม่คิดถึงความผิดพลาด,ความทุกข์ที่จะตามมาหรือความสำคัญของเป้าหมายของผม รู้สึกตัวอีกทีก็พลาดไปอีกวันแล้วครับ ผมเกลียดตัวเองมากๆเมื่อนึกถึงครอบครัว และสิ่งที่ต้องทำ ผมก็ยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปอีกแต่ กลับกันตอนหลงเข้าไปในความสุขระยะสั้นกลับไม่คิดเกี่ยวกับครอบครัวเลย ตอนนี้ผมไม่รู้เลยครับว่าควรทำยังไง ผมไม่รู้ว่าผมจะพลาดอีกไหม ผมอยากเป็นผู้ใหญ่กว่านี้มีจิตใจมั่นคงกว่านี้อยากควบคุมความอยากให้ได้ครับ อยากถามพี่ๆ ผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์ช่วยให้คำแนะนำหน่อยครับหรือไม่ผมอาจจะกู่ไม่กลับแล้ว