ตอนที่ 1: เสียงครวญของน้ำใส ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ริมฝั่งแม่น้ำโขง ท่ามกลางป่าไม้และทุ่งนาที่ทอดยาว มีหญิงสาวคนหนึ่งนามว่า แก้วคำ นางงามสะคราญวัย 20 ปี ผิวพรรณผ่องใสราวกับแสงจันทร์ยามค่ำ ตาคมดุจแมวน้ำ และ

ท่ามกลางม่านหมอกของเวียงสิงห์ รถกลางเก่ากลางใหม่ของผู้กองวสันต์วิ่งช้า ๆ ตัดหมอกขาวลอยฟุ้งเป็นระยะ เสียงกระดิ่งกรุ๋งกริ๋งแว่วมาตามสายลมเย็นยามเช้า ร่างของชายผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเป็นเหตุนี่เอง เสียงกรุ

ตอนที่ 3 สุดแสนเสน่หา ณ กาลปัจจุบัน รุ่งเช้าของวันใหม่มาเยือน สภาพภายในคุ้มคำหยาดฟ้าดูพลุกพล่าน บ่าวชายหญิงหลายคนเช็ดถูปัดกวาดทั้งข้างล่างข้างบนและลานหน้าเรือนหลวงเสมือนกำลังจัดเตรียมสถานที่เพื่องา

น้อง ผู้จัดการร้านอาหารประเภท ฟาสต์ฟู้ด ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง มีความสุขไปวัน ๆ กับงานที่ทำมาเนิ่นนาน ใช้ชีวิตดุจเดียวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้อย่างเคร่งครัด ตื่นเช้า ไปทำงานตาม

เสียงฟ้าร้องดังมาแต่ไกล เมฆดำก้อนใหญ่อุ้มน้ำเต็มที่ คล้อยเคลื่อนลงต่ำ ต่ำมากจนคล้ายกับว่าจะเอื้อมมือไปถึง เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า หยาดน้ำจากท้องฟ้าใกล้จะร่วงหล่นลงมา สายลมเย็นพัดโชย สัมผัสผิวกาย แต่ผู

เปลือกหอยน้อยใหญ่ ถูกแขวนไว้ริมระเบียง ส่งเสียงเกรียวกราว ยามสายลมทะเลพัดโชยมา หญิงสาวตาคม ผิวสีน้ำผึ้ง เอนตัวลงบนเก้าอี้โยกไม้สนสีเหลืองทองสะอาดตา สายตาเหม่อมองไปยังท้องฟ้าสีคราม ท้องทะเลสีเขียว เกล