คือครอบครัวเราเนี่ยเป็นครอบครัวคนจีนค่ะ  แล้วเรามีน้องชายหน่ึงคนตอนแรกๆเราก็ไม่เคยคิดนะคะ  ว่าพ่อแม่เราเนี่ยรักลูกไม่เท่ากันแต่พอโตๆมาเนี่ยเราเริ่มรู้สึกค่ะ  เช่น อย่างเวลาที่น้องเราทำผิดค่ะ  ทำไมถึงเป็นเราถึงที่โดนดุโดนว่าโดนลงโทา โดนตีทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย        ทำไมเราถึงต้องเป็นคนเสียสละทุกอย่าง    เวลาน้องเราทำผิดต่อเราพ่อแม่ก็ชอบบอกเป็นพี่เป็นผู้หญิงอย่าคิดเยอะนัก  น้องเขายังเด้ก เมื่อก่อนเราก็เข้าใจว่าน้องยังเด้กจนตอนนี้น้องเราอายุ10-11แล้ว พ่อแม่ก็ยังใช้คำเดิม   เราต้องเป็นคยล้างจาน ถูบ้าน ทำงานบ้านต่างๆแต่น้องเราไม่เคยทำอะไร   เราพยายามเป็นเด้กดีพยายามทำดีให้พ่อแม่สนใจ เราสอบได้คะแนน90อัพตลอดแต่พ่อแม่ก็ไม่เคยชม   แต่น้องเราสอบ60-70พ่อแม่ก็ชม  ซื้อนู่นซื้อนี่ให้  วันเกิดเราส่ิงที่เราได้คือคำด่า คำว่า  ช้อกโกแลตชิ้นหนึ่ง  แต่น้องเราได้เค้กชิ้นใหญ่ได้ไปกิน บุฟเฟต์   แต่พ่อแม่ไม่ให้เรากินทิ้งให้เราอยู่บ้านอย่างเวลาเราเข้าไปถามการบ้านพ่อแม่ตอนกำลังอยุ่กับน้อง พ่อแม่เราก็ชอบบอกว่า  รำคาญ จะไปไหนก็ไปป่ะ  เห็นมั้ยแม่กำลังเล่นกับน้อง อยู่ คือมันทำให้เราเจ็บจีดเลยค่ะ  เหมือนเราเป็นส่วนเกิน เหมือนเราไม่ใช่ลุกของเขาค่ะ  เราเคยบอกพ่อแม่ว่าเราชอบวาดรูป เราก็เลยนั่งวาดรูปหลังทำการบ้านเสร็จพ่อแม่เราพอมาเห็นก็แบบมาฉีกกระดาษที่รเาวาดค่ะแล้วก็บอกว่ามันไร้สาระค่ะ  เป็นผู้หญิงไปหัดทำงานบ้าน งานเรือนไป เราก็ทำตามเราพยายามเรียนเยอะๆเรียนเก่งๆเราสอบคะแนนดีพ่อแม่ก็บอกว่าอืมๆเอาจริงๆจะเรียนไปทำไมเป็นผู้หญิงยังไงก็ต้องไปพึ่งสามีอยู่ดีอ่ะค่ะพอเราจะอธิบาย พ่อแม่หาว่าเราเถียงค่ะ เราร้องไห้กับเรื่องนี้บ่อยมากเพราะเราไม่รูจะทำอย่างไร เราไม่มีใครให้พึ่ง ไปๆมาๆเราเกิดสงสัยขึ้นมาว่า  พ่อแม่เรารักลุกไม่เท่ากันรึเปล่า   หรือเป็นแค่เราที่คิดมากเอง  หรือเราเห็นแก่ตัว เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องทุกอย่างเลยเหรอ   เราจะพยายามทำในสิ่งที่เราไม่ชอบทำไมเพราะยังไงก็ไม่เกิดอะไรขึ้นอยู่ดี เราเก็บไว้ในใจมานานเพราะไม่รู้จะทำยังไงค่ะ