ผมเองไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมาเขียนเรื่องราวที่แสนทุกข์ของตัวเองแบบนี้ เพียงได้แต่หวังว่าเมื่อวานทุกข์วันหน้าก็ต้องดีขึ้นสิ มีคนบอกไว้ตั้งมากมาย พอมาถึงวันนี้กลับมีแต่ความอ้างว้าง มีแต่ปัญหาที่หนักหนามากกว่าเดิมมากมาย

วันที่ตัวเองถูกบีบออกจากงานเพราะป่วยเป็นโรคที่ต้องใช้การรักษาอย่างต่อเนื่อง กว่าร่างกายจะกลับมาแข็งแรงก็คงอีกนาน ครอบครัวที่หมดสิ้นทุกอย่าง ขายหมดทุกอย่างแล้วจริง ๆ เพราะพิษเศรษฐกิจ ผมแค่อยากให้มันผ่านไปด้วยดีทุกครั้ง ได้แต่ภาวนาในทุกวันให้มันผ่านไป แต่มันไม่เคยเป็นจริงเลยสักครั้ง หนี้สินที่กู้มาให้ครอบครัวจำนวนมากและรักษาตัวเองตอนที่เริ่มทำงานและผ่านพอที่จะกู้ได้ ต่อจากนี้ไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้จำนวนนั้น ผมแค่อยากให้ชีวิตตัวเองผ่านเรื่องเหล่านี้ไปสักวัน ทุกวันนี้ตื่นขึ้นมาก็ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า ผมยังทำไม่ดีพออีกหรือ สงสารพ่อแม่ที่เห็นท่านพยายามประคับประคอง ให้ทุกอย่างมันผ่านไป สงสารตัวเองที่พยายามทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุด ตั้งใจทำทุกอย่างเต็มที่แต่กลับไร้สิ้นความหมายในวันนี้ เหมือนทุกอย่างมันพังครืนลงมา ผมก็ได้แต่เพียงให้กำลังใจตัวเองในทุก ๆ วัน มันเป็นความทุกข์ที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่รู้จะผ่านมันไปได้อย่างไร.... ผมอยากบันทึกเรื่องราวเหล่านี้ไว้ พอมันเกิดขึ้นก็ไม่รู้จะก้าวเดินต่อไปยังไง บางทีก็เพิ่งเข้าใจคำว่า เรื่องไหนจะเกิดก็คงต้องเกิด แต่เกิดแล้วจะยอมรับมันได้มากแค่ไหน จะเอาพลังมากมายมาจากที่ไหนมาสู้ต่อนะ..