กิจการเจ้าของบริหารเอง ทำเองแบบนี้ เขาจะทำเท่าที่แรงเขาทำไหวครับ ต่อให้ได้เงินมากขึ้นแต่เขาเหนื่อยเกินกว่าที่เขายอมรับ ก็คือทำขายได้แค่ไหนก็แค่นั้นครับ สุดท้ายมันจะมีลิมิตจากสุขภาพของเจ้าของร้านครับ

แต่การขายของที่มีจำนวนจำกัด ก็เป็นทริคที่ทำให้ยอดขายเขาขายได้สูงตลอด เพราะคนจะให้ราคากับสินค้าร้านนั้นๆว่าดีจริง ถ้าไม่รีบซื้อเมื่อมีโอกาสจะพลาดโอกาสนั้นไป แต่หากความรู้สึกนี้หายไป เช่นจะซื้อเมื่อไรก็มีขาย กลายเป็นว่าหากวันไหนคนจำนวนมากไม่อยากกินพร้อมกัน แม้รู้ว่าตอนนี้มีของพร้อมขาย เขาก็จะไม่ซื้อ เพราะรู้ว่ามาซื้อตอนไหนก็มีของขายตลอด ก็กลายเป็นว่ากลายเป็นของค้างคืนไป แต่อาจจะไม่ซีเรียสมากสำหรับสินค้าที่เก็บได้หลายวัน

ในขณะที่ของมีน้อย แม้ว่าวันนั้นไม่อยากกิน แต่หากมีโอกาสได้ซื้อ มันก็เอาชนะความไม่อยากกินได้ครับ เรียกว่าถ้ากินตอนที่อยากกินจะอร่อยกว่านี้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องฝืนใจนักที่จะกินตอนที่ไม่ได้อยากกินมากมาย

เหมือนกับคุณตอนนี้ ไปเจอร้านที่มีของขายน้อย นั้นก็แปลว่าหากวันไหนคุณแวะไปแล้วมีของขาย แม้ตอนนั้นคุณไ่มได้อยากกินอะไรมากมาย แต่คุณจะควักเงินซื้อทันทีแบบไม่ต้องคิดครับ ซึ่งผมว่าเรื่องแบบนี้เจ้าของร้านนั้นเขายินดีที่จะให้เหตุการแบบนี้เกิดขึ้นคือสินค้าเป็นที่ต้องการ นั้นก็แปลว่ากิจการเขาดีไม่ต้องกลัวเจ๊งแล้ว เพราะงั้นเขาคงไม่จำเป็นต้องเพิ่มปริมาณสินค้าแล้วครับ สู้ขายแบบี้ไปกินเงินยาวๆดีกว่า ยังไงเสียจะหาของที่มาทดแทนสินค้าเขามันไม่ง่ายครับ