สวัสดี นี้เป็นกระทู้ที่ 2 ของเราจากปีที่แล้วเราตั้งกระทู้เรื่องแฟนเก่าโทรมาหาเราจากที่เขาให้เราบล็อกเขาจากทุกช่องทาง ตอนนี้เราไม่ได้มีใครนะเรารู้สึกมูฟออกมาได้พักใหญ่แล้ว แต่ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะเรามีความในใจอยากระบาย ปกติเราเป็นคนที่ร่าเริง ชอบสร้างเสียงหัวเราะกับคนรอบข้าง และรับฟังเรื่องคนรอบข้างเสมอ แต่ใครจะรู้ว่าลึกๆแล้วเราเป็นคนที่คิดมาก เก็บกด ไม่ว่าเราจะเจอปัญหาอะไรเราก็จะเก็บมันไว้ เราไม่กล้าที่จะระบายกับใครเลยด้วยซ้ำเรากลัวว่าเรื่องของเรามันจะทำให้เขาคิดมาก หรือเขาก็น่าจะมีเรื่องทุกข์ใจแล้วไม่กล้าที่จะเอาความทุกข์​ไประบาย มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆเลย จนเราโตมา เราไม่มีเซฟโซน เรามักจะระบายไว้ในทวิตเตอร์​ของเราที่มีผู้ติดตามไม่เยอะ ไม่มีใครรู้เราเป็นใคร ไม่มีกำลังใจหรือคำปลอบ เราเหมือนอยู่โลกนี้เพียงคนเดียว ไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆเลยสักคน เราเริ่มเหนื่อย เบื่อ และอึดอัด เราไม่มีเป้าหมายอะไรที่จะทำให้เรามีชีวิตอยู่เลย เราเคยมีความคิดว่ามันต้องมีคนที่เขาใจเราแต่นะ ครอบครัวเรายังไม่เข้าใจเลย เราโดนทำร้ายและใช้ความรุนแรงตั้งแต่ยังเด็ก เราโดนพี่ชายเราตบหน้าเพราะมันโมโห เราโดนน้องชายบีบคอและเตะที่กลางหลังเพียงเพราะพูดไม่เข้าหู เราแพนิคมากเกี่ยวกับการใช้ความรุนแรง เรารู้สึกอ่อนแอ รู้สึกอยากหายไปจากโลกนี้ พ่อจะอยู่ได้ไหมนะถ้าหนูไม่อยู่ เราไม่ต้องการอะไรแล้ว โลกนี้มันใจร้ายกับเรามากๆเลย