ตอนเดิม
ตอนที่ 20
อื่อจาจา..แม่นี้จักกล่อม
หื้อเจ้าลูกจายของแม่หลับสองต๋า
เจ้าอยากกิ๋นจิ้น แม่จักโล่นไปหา
เจ้าอยากกิ๋นป๋า แม่จักโล่นไปซ้อน
ขอเจ้าอย่าได้ออดได้อ้อน ฮ้องไห้หา
เจ้าเป๋นดั่งแก้วแก่นต๋า
เป๋นเจ้าฮอมฮัก...และดวงใจ๋
ระยะเวลาเพียงไม่นาน เมืองเวียงแถนกลับต้องมีพิธีส่งสการแด่เจ้านายในราชวงศ์ติดกันถึงสองพระองค์ ยังความเศร้าโศกมาสู่ถ้วนทั่วทุกตัวคนในหอคำแห่งนี้
ตั้งแต่ฟื้นคืนสติขึ้นมาเจ้าแม่จันทร์หอมก็หาได้เป็นปกติดังเดิมไม่ นางไม่ยอมพูดจากับใครแม้แต่กับธิดาทั้งสองของตน วัน ๆ เอาแต่นั่งซึมเซาเหม่อลอย บางเพลายังหัวร่อราวขบขันกับบางสิ่งที่ไม่มีผู้ใดเห็นตัว จู่ ๆ ก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้นออกมาดื้อ ๆ อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และบ่อยครั้งทรงขับร้องเพลงกล่อมเด็ก ซึ่งเคยร้องกล่อมบุตรธิดาของนางเมื่อครั้งยังเยาว์อยู่ อาการเป็นที่น่าเวทนาแก่ผู้พบเห็น
เจ้าฟ้าแม้ต้องกระสุนปืนแต่มิได้ถูกอวัยวะสำคัญ เพียงถากพาหาข้างขวาไปเท่านั้น แต่เนื่องจากมีอาการของโรคทางพระหทัยแฝงอยู่ก่อน อาการประชวรจึงซ้ำซ้อน เบียดเบียนพระพลานามัยให้อ่อนแอลงตามลำดับ จนสุดที่หมอฝรั่งและพ่อหมอมังคละจะคิดหาหยูกยามารักษาให้หายได้โดยเด็ดขาด ยิ่งเวลาล่วงเลยไปเท่าใด ลมหายใจของเจ้าฟ้าก็ยิ่งแผ่วเบาลงทุกที
สิ่งที่เกิดขึ้นนี้จึงทำให้เจ้านางคำหยาดฟ้าต้องตัดสินพระทัย ทรงมีสารผ่านทางบุญมาชายชาวลำปาง ซึ่งยังคงค้าขายขึ้นล่องระหว่างนครพิงค์กับเวียงแถนอยู่ เพื่อแจ้งให้องค์ชายนอกบัลลังก์ฟ้าคุ้ม หรือชื่อใหม่ในเมืองสยามว่า ‘คุณฟื้นบดินทร์’ ซึ่งบัดนี้ค้าขายจนร่ำรวย และสร้างที่พำนักอยู่ในเมืองเชียงใหม่ให้ทราบข่าวทางนี้ เธอขอให้อดีตองค์ชายรอรับพระมารดาผู้เสียขวัญ เพื่อนำไปรักษาอาการทางประสาทกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่โรงพยาบาลในเวียงเชียงใหม่ เนื่องจากในเวียงแถนไม่มีแพทย์และสถานพยาบาลทางด้านนี้
เจ้าชายน้อยส่งสารกลับมาว่ายินดียิ่ง และขณะนี้กำลังจะสร้างอาคารหลังใหม่ไว้รอรับชนนีกับเจ้านางขนิษฐาทั้งสองพระองค์ โดยได้ให้ช่างสร้างเลียนแบบหอหลวงเมืองเวียงแถนทุกประการ เพียงแต่ย่อขนาดให้ย่อมลง พร้อมทั้งตั้งชื่อว่า ‘คุ้มคำหยาดฟ้า’ เพื่อเป็นการถวายพระเกียรติให้แก่พระพี่นางผู้เป็นที่เคารพรักของตน
ข้อความสุดท้ายในสารแสนรันทด ด้วยเนื้อความเล่าว่า ปิมปา กานดานั้น เธอได้เสียชีวิตลงนานแล้ว ด้วยโรควัณโรค หลังเข้าพิธีแต่งงานด้วยกันเพียงไม่นาน แต่ถึงอย่างไรตนก็รู้สึกพอใจมากที่ได้อยู่เคียงข้างเธอ แม้เพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ก็ตาม และในเวลาที่ต้องจากกัน หญิงคนรักยังได้สิ้นลมหายใจในอ้อมกอดของตนเอง
ดังนั้นเมื่อเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้ว เจ้านางพระองค์ใหญ่จึงสั่งให้เจ้านางสุวรรณาและเจ้านางเกียงภา พร้อมบ่าวไพร่จำนวนหนึ่ง ให้ติดตามไปดูแลรับใช้เจ้าแม่จันทร์หอมที่เชียงใหม่ ซึ่งเรื่องทั้งหมดนี้ได้รับการช่วยเหลือจากท่านผู้กำกับราชการปีเตอร์ โดยเขาได้ทำเป็น ‘เอาหูไปนาเอาตาไปไร่’ เสีย
(มีต่อ)
ริษยารักข้ามภพ บทที่ 20
อื่อจาจา..แม่นี้จักกล่อม
หื้อเจ้าลูกจายของแม่หลับสองต๋า
เจ้าอยากกิ๋นจิ้น แม่จักโล่นไปหา
เจ้าอยากกิ๋นป๋า แม่จักโล่นไปซ้อน
ขอเจ้าอย่าได้ออดได้อ้อน ฮ้องไห้หา
เจ้าเป๋นดั่งแก้วแก่นต๋า
เป๋นเจ้าฮอมฮัก...และดวงใจ๋
ระยะเวลาเพียงไม่นาน เมืองเวียงแถนกลับต้องมีพิธีส่งสการแด่เจ้านายในราชวงศ์ติดกันถึงสองพระองค์ ยังความเศร้าโศกมาสู่ถ้วนทั่วทุกตัวคนในหอคำแห่งนี้
ตั้งแต่ฟื้นคืนสติขึ้นมาเจ้าแม่จันทร์หอมก็หาได้เป็นปกติดังเดิมไม่ นางไม่ยอมพูดจากับใครแม้แต่กับธิดาทั้งสองของตน วัน ๆ เอาแต่นั่งซึมเซาเหม่อลอย บางเพลายังหัวร่อราวขบขันกับบางสิ่งที่ไม่มีผู้ใดเห็นตัว จู่ ๆ ก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้นออกมาดื้อ ๆ อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และบ่อยครั้งทรงขับร้องเพลงกล่อมเด็ก ซึ่งเคยร้องกล่อมบุตรธิดาของนางเมื่อครั้งยังเยาว์อยู่ อาการเป็นที่น่าเวทนาแก่ผู้พบเห็น
เจ้าฟ้าแม้ต้องกระสุนปืนแต่มิได้ถูกอวัยวะสำคัญ เพียงถากพาหาข้างขวาไปเท่านั้น แต่เนื่องจากมีอาการของโรคทางพระหทัยแฝงอยู่ก่อน อาการประชวรจึงซ้ำซ้อน เบียดเบียนพระพลานามัยให้อ่อนแอลงตามลำดับ จนสุดที่หมอฝรั่งและพ่อหมอมังคละจะคิดหาหยูกยามารักษาให้หายได้โดยเด็ดขาด ยิ่งเวลาล่วงเลยไปเท่าใด ลมหายใจของเจ้าฟ้าก็ยิ่งแผ่วเบาลงทุกที
สิ่งที่เกิดขึ้นนี้จึงทำให้เจ้านางคำหยาดฟ้าต้องตัดสินพระทัย ทรงมีสารผ่านทางบุญมาชายชาวลำปาง ซึ่งยังคงค้าขายขึ้นล่องระหว่างนครพิงค์กับเวียงแถนอยู่ เพื่อแจ้งให้องค์ชายนอกบัลลังก์ฟ้าคุ้ม หรือชื่อใหม่ในเมืองสยามว่า ‘คุณฟื้นบดินทร์’ ซึ่งบัดนี้ค้าขายจนร่ำรวย และสร้างที่พำนักอยู่ในเมืองเชียงใหม่ให้ทราบข่าวทางนี้ เธอขอให้อดีตองค์ชายรอรับพระมารดาผู้เสียขวัญ เพื่อนำไปรักษาอาการทางประสาทกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่โรงพยาบาลในเวียงเชียงใหม่ เนื่องจากในเวียงแถนไม่มีแพทย์และสถานพยาบาลทางด้านนี้
เจ้าชายน้อยส่งสารกลับมาว่ายินดียิ่ง และขณะนี้กำลังจะสร้างอาคารหลังใหม่ไว้รอรับชนนีกับเจ้านางขนิษฐาทั้งสองพระองค์ โดยได้ให้ช่างสร้างเลียนแบบหอหลวงเมืองเวียงแถนทุกประการ เพียงแต่ย่อขนาดให้ย่อมลง พร้อมทั้งตั้งชื่อว่า ‘คุ้มคำหยาดฟ้า’ เพื่อเป็นการถวายพระเกียรติให้แก่พระพี่นางผู้เป็นที่เคารพรักของตน
ข้อความสุดท้ายในสารแสนรันทด ด้วยเนื้อความเล่าว่า ปิมปา กานดานั้น เธอได้เสียชีวิตลงนานแล้ว ด้วยโรควัณโรค หลังเข้าพิธีแต่งงานด้วยกันเพียงไม่นาน แต่ถึงอย่างไรตนก็รู้สึกพอใจมากที่ได้อยู่เคียงข้างเธอ แม้เพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ก็ตาม และในเวลาที่ต้องจากกัน หญิงคนรักยังได้สิ้นลมหายใจในอ้อมกอดของตนเอง
ดังนั้นเมื่อเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้ว เจ้านางพระองค์ใหญ่จึงสั่งให้เจ้านางสุวรรณาและเจ้านางเกียงภา พร้อมบ่าวไพร่จำนวนหนึ่ง ให้ติดตามไปดูแลรับใช้เจ้าแม่จันทร์หอมที่เชียงใหม่ ซึ่งเรื่องทั้งหมดนี้ได้รับการช่วยเหลือจากท่านผู้กำกับราชการปีเตอร์ โดยเขาได้ทำเป็น ‘เอาหูไปนาเอาตาไปไร่’ เสีย
(มีต่อ)