คืออย่างงี้ค่ะ จะพูดเกี่ยวกับเรื่องของเราทั้งหมด หวังว่าจะอ่านจนจบนะคะ เราอยู่กับตายาย/น้องชาย พ่อกับแม่จะอยู่ต่างจังหวัดค่ะ ถูกเอามาไว้ตั้งแต่แบเบาะ พ่อกับแม่จะกลับมาบ้านปีครั้ง/2 ครั้ง

ด้วยนิสัยเป็นคนที่ขี้เกียจ ไม่มีความรับผิดชอบ ยิ่งช่วงนี้เรียนออนไลน์ ยิ่งทำให้ขี้เกียจเพิ่มทวีคูณขึ้นไปอีก หนักใจกับตัวเองอยู๋เหมือนกัน ทำให้ยายบ่นด่าทุกวันๆ ตั้งแต่เด็กจนจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

ช่วงพักหลังใหญ่ๆ จะอยู่บ้านไม่ยอมออกไปไหน นั่งดูซีรีย์ทั้งวันทั้งคืนก็ยังได้ งานบ้านไม่ค่อยได้ทำ โลกภายนอกเป็นยังไงก็ไม่รู้เรื่องกับชาวบ้านชาวเมืองเขา

รู้ทั้งรู้ว่าจะถูกบ่นด่าแต่ก็ยังจะทำตัวแบบนี้อีก จุดที่ว่า ผู้ใหญ่บ่นด่าเราเพราะเขารัก (ตรงนี้เข้าใจค่ะ) ทุกครั้งที่โดนว่าก็จะเงียบไม่พูดซักคำ ว่าเป็นชม.ๆก็จะเงียบไม่ตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น พอด่าเสร็จตัวเราเองก็จะซึม เหม่อลอย หลังจากนั้น 2-3 วันก็จะกลับมาเป็นพฤติกรรมเหมือนเดิมค่ะ

ตัดสินใจลองทำแบบทดสอบสุขภาพจิตในเน็ตดู พบว่าสุขภาพจิตเราอยู่ในเกณฑ์ที่ต่ำกว่าคนปกติมากกก อยากจะทักแชทไปเล่าเรื่องที่ตัวเองเป็นทุกข์กับใครสักคน แต่ก็ไม่กล้า ด้วยนิสัยของเราที่มีปัญหาอะไรจะไม่บอกใครเลย และด้วยครอบครัวที่ไม่แสดงความรักต่อกัน ซึ่งความสัมพันธ์แบบนี้แย่มากนะ (สำหรับใครบางกลุ่ม)

เคยคิดว่าตัวเองเกิดมาทำไม ยายก็เคยพูดคำนี้ค่ะ จนทำให้สติหายในพริบตา เสิร์ชกูเกิลหาวิธีจบชีวิตตัวเองที่เจ็บน้อยที่สุด แต่ได้สติกลับมาค่ะ 

ส่วนน้องชาย ทะเลาะเบาะแว้งกันเป็นส่วนใหญ่ ตามประสาพี่น้องนั่นล่ะค่ะ ไม่ค่อยลงรอยกันมากนัก อย่างกับไม่ใช่พี่น้องแทบจะเป็นคนที่ไม่ใช่พี่ไม่ใช่น้องกันแล้ว แทบจะเป็นคนที่ไม่รู้จักกันอยู่แล้ว... เป็นเพศผู้ที่เกลียดมากที่สุดคนนึง พูดแล้วทำไม่ได้ ผลัดวันประกันพรุ่ง พูดไม่เป็นผู้เป็นคน บัดซบพอๆกัน

ครอบครัวแบบนี้รวมๆแล้วคือดีค่ะ ถ้าเปรียบได้เหมือน 1-10 ให้อยู่ที่ 6-7 ค่ะ ตายายไม่โทษพวกท่านหรอกนะคะ รู้แก่ใจตัวเองว่าผิดมหันต์แต่ก็ยัง...