สวัสดีค่ะ ครอบครัวไม่ได้รวยเลยค่ะเเต่ก็พออยู่ได้ค่ะ คือว่าพ่อกับเเม่ไม่มีการศึกษาสูงค่ะเป็นลูกชาวนาเเม่กับพ่อติดหนี้อยู่ 5 เเสนกว่าๆค่ะ เเต่ที่บ้านก็หาเงินคืนตลอด ไม่เคยมีเก็บเอาไว้ซื้อของที่อยากได้เลยค่ะส่วนมากจะเป็นของสำคัญ เเต่อันนี้ก็เข้าใจค่ะไม่เป็นไรเเต่คือเราอ่ะด้วยความที่ครอบครัวเราเป็นเเบบนี้ก็จะมีคนดูถูกเยอะจนเราคิดว่าถ้าเรารวยหน้าจะเปลี่ยนคำพูดกันเเล้ว เราก็ไม่ได้อยากเก็บเอามาคิดใส่ใจค่ะเเต่สวนตัวเป็นคนคิดเยอะ คือว่าเราเป็นลูกสาวคนสุดท้อง มีพี่สองคนเเต่ว่าเเม่กับพ่อไม่ได้ส่งเรียนสูงค่ะจบม.3 ทั้งสองคนมีเราคนเดียวที่พ่อเเม่บอกว่าจะส่งเรียนให้สูงๆให้ได้ค่ะ เเล้วญาติอ่ะค่ะเขาว่าครอบครัวเราน่าเบื่อ ครอบครัวเหมือนไม่มีดีค่ะ คุยกัยเเม่หลายครั้งเเม่จะบอกว่าครอบครัวเราอ่ะมีคนว่าครอบครัวเราเยอะมันก็ดูถูกนั้นเเหละค่ะ ไม่อยากให้รวยเราสงสารพ่อกับเเม่จึงตั้งมั่นกับตัวเองว่าถ้าเรียนจบไปทำงานดีๆหรือมีเงินรวย เราจะหยิ่งใส่เลย มันฝั่งใจมาตั้งเเต่เด็ก เพราะพ่อกับเเม่ไปทำงานหมดให้เราอยู่กับยายบางครั้งก็ญาติตอนเด็กๆไม่ได้อยู่กับพ่อกับเเม่บ่อยค่ะ เพราะเขาทำงาน ตอนเด็กคือเรายังไม่อะไรค่ะ พอโตมาถึงรู้ว่าชีวิตครอบครัวลำบากเเม่ไม่ค่อยอยากอยู่บ้านเพราะหาเงินใช้หนี้ พ่อก็ต้องไปทำงานเหมือนกันค่ะ ปัจจุบันหนี้ก็เหลืออยู่ค่ะเเต่ค่อนข้างจะไม่เยอะเหมือนเมื่อก่อน คือใครว่าอะไรเราจะจำค่ะ จำเเล้วเก็บมาคิดว่าถ้าครั้งหนึ่งทำได้จะไม่สนใจคนพวกนี้เลยมันเเตกต่างกันนะคะเวลาคุยกับคนมีเงินเเล้วคุยกับคนไม่มีเงิน เวลาไปไหนเนี่ยการต้อนรับเเตกต่างกันยัดฟ้าค่ะ เเต่อันนี้ไม่ได้คิดเยอะค่ะ เราเกลียดเเต่ปากคนค่ะ ชอบว่าเเม่เราอย่างนู้นอย่างนี้ครอบครัวเราเป็นเเบบนี้ ก็บอกว่าไม่ต้องสนใจหรอก เราเคยเห็นตั้งแต่ตอนเด็กเเล้วมันไม่มีใครจริงใจ ขนาดเป็นญาติกันเเท้ๆยังว่ากันได้ขนาดนี้ เราสึกว่าถ้ารวยคำพูดจะไม่เหมือนเดิม โดนว่าเยอะมากตั้งเเต่ตอนเด็กจนโต โดนดูถูกบลาๆจนชินอ่ะค่ะ จนไม่อยากออกไปไหนกับใครจนเกลียดคนรอบข้างไปเลย เราก็ตั้งใจเลยว่าอนาคตจะต้องเลี้ยงพ่อเเม่มีบ้านมีรถเเล้วถ้ารวยกว่าจะไม่อยากมองหน้าเลยค่ะ 

ปล.เราเล่าเหตุการณ์ที่มันฝั่งใจนะคะ ตอนนี้ยังเรียนอยู่ค่ะยังไม่จบ เเต่จะพยายามหาเงินส่งตัวเองเรียนช่วยพ่อเเม่ด้วยค่ะ ที่มาเล่าคือมาระบายค่ะไม่มีใครสนิทๆเลยค่ะ