เริ่มเลยนะครับ พ่อเป็นหนี้บัตรเครดิต63000เงินต้น38000ดอก25000 พ่อหยุดจ่ายไปเพราะมีปัญหาด้านสุขภาพเพราะพ่อมีก้อนเนื้อที่สมองสองก้อน ไปกดทับสมองทำให้ประสาทการรับรู้แกช้า และมีปัญหาด้านความจำ จำอะไรไม่ค่อยได้ ลูกตัวเองยังยังไม่ได้555 ทีนี้มีหมายศาลมาถึงพ่อเรา ให้ไปไกล่เกลี่ยเราจึงลองโทรไปขอชำระแทนกับคอลเซนเตอร์ เขาลดให้เหลือ40000ให้ผ่อนเดือนล่ะ8000ให้ครบ5เดือนหรือหายอดมาปิด29000ด้วยสถานะการโควิดแบบนี้ผมจึงเเจ้งเขาไปว่าขอลดการผ่อนต่อเดือนลงได้มั้ยเพราะผมต้องดูแลแม่และน้องเเละพ่อ ผมส่งให้ไม่ไหวจริงๆ ถ้าส่งเดือนล่ะขนาดยังมีค่าน้ำค่าไฟค่ากินครอบครัวอีก ผมได้ผูกคอตายแน่ๆ เหลือเดือนล่ะ4000ได้มั้ย เขาก็บอกน่าจะได้เดี๋ยวจะยื่นเรื่องให้ เเต่เราดันไปนัดวันไกล่เกลี่ยกับทนายของธนาคารซะก่อน เพราะมีหมายมาให้ส่งข้อมูลไกล่เกลี่ยออนไลน์ ทางคอลเซนเตอร์จึงยื่นเรื่องให้ไม่ได้ เราต้องไปคุยกับทนายเขา เเละต้องยอมจ่าย63000ทั้งหมด 12เดือน เราว่าเราแบกภาระรายเดือนขนาดนั้นไม่ไหวในยุคโควิด เราจะสามารถต่อลองกับทนายให้ลดยอดลงได้มั้ยครับ เเละเราจะไกล่เกลี่ยแทนพ่อได้มั้ยเพราะตอนนี้พ่อเบลอจนพูดไม่รู้เรื่องเเล้ว เเล้วถ้าเขาไม่ยอมลดให้เราจะทำยังไงได้บ้าง ขึ้นให้ศาลตัดสินได้มั้ยจะลดยอดจ่ายต่อเดือนลงให้เท่าที่เราจ่ายไหวได้มั้ย ผมต้องการจ่ายไม่อยากหนีเเต่ยอดมันเเรงจนเด็กอายุ23ในยุคโควิดมีความรู้สึกว่าเหมือนคนอายุ43 แก่เกิน23ไปแล้ว555 ต้องแบกเรือทั้งรำไม่ให้จม หรือถ้าเราจ่ายไม่ไหว ให้เขายึดบ้านเลยได้มั้ย เเต่บ้านมันตั้งอยู่บนที่ดิน ภบท.5 ก็ไม่รู้เขาจะยึดได้มั้ย ถ้ายึดได้ก็ยึดขายเลยครับ เหลือเท่าไหร่ผมก็จะเอาไปซื้อที่สร้างบ้านเล็กๆอยู่บ้านนอก หาปลาหาหนูกินเเล้ว ผมทำงานตั้งเเต่อายุ12หาเงินไปเรียน จน จบ ปวช. รู้สึกว่าชีวิตมันสู้กับปัญหาที่มาไม่ไหว เหมือนปัญหามันมากกว่าประสบการณ์ที่เรามี ที่ว่ามันเยอะ เพราะผมทั้งหาเงินมาปิดหนี้จำนองบ้าน ทั้ง บัตรเครดิตอีกตัว ทั้งรถ เเต่ตอนนั้นยังไม่มีเรื่องพ่อป่วยเลยยังไหวปิดจ็อบพวกนั้นไปได้ เเต่ตอนนี้พ่อมาป่วยด้วย เหมือนมันดึงเราลงสู่นรกโดยเเท้จริง กำลังใจหมด พลังหมด ทั้งที่เป็นหนี้ก้อนสุดท้ายของบ้าน เเต่เรารู้สึกว่าทำไมเราสู้มาขนาดนี้ เรากำลังทำฝันเราเป็นจริงคือปลดหนี้ให้หมด และเห็นพ่อนอนเฉยๆอยู่บ้าน หรือไปเที่ยวกับเเม่ อยากเห็นความสุขในช่วงวัยชราของครอบครัว เเต่เเล้วมันก็เป็นได้เเค่ความฝันเเหละครับ ความเป็นจริงมันโหดร้ายกับเราจริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นที่ประเทศย่ำแย่ หรือโควิด หรือตัวผมเองที่ใจมันเเพ้เเล้ว  หมายถึงเเพ้เป็นครู่ๆนะ พน.ผมอาจจะฟิตกลับมาดีดใหม่ ผมชอบอ่อนแอในบางเวลา ใครที่ยังสู้อยู่ขอให้สู้ต่อถ้ายังไหวนะครับ เเต่ผมก็ยังไม่ยอมหรอกครับ เคยไม่มีอะไร เเค่กลับไปอยู่จุดเดิม ค่อยสร้างมันใหม่ ใครที่คิดจะเป็นหนี้คิดดีๆนะครับ ถึงจะวางแผนดียังไงเเต่ถ้าประเทศไม่มีเสถียรภาพที่มันคงทางเศรษฐกิจ ทุกคนล้มได้ได้เสมอ อย่างที่ผมเคยได้ยินคนพูด "ของก็เเพง ค่าเเรงก็ถูก"
สำหรับคำถามข้างต้นผมถามทุกคนแบบจริงจังนะครับ ใครพอรู้ช่วยที่ครับ และสำหรับคนที่ท้อนะครับ ลองปล่อยครับ อย่ายึดติดถ้าไม่ไหวนอนหลับสักคืนล่ะพูดว่าช่างมัน เครียดมากไปทำไรก็ไม่พีคครับ เพราะหัวมีเเต่เรื่องเครียดหาทางออกไม่เจอแน่นอนครับ สู้ๆครับวัยรุ่นยุค Covid-19