เราเป็นนักเรียนระดับม.ปลาย ซึ้งมีอาการนอนไม่ค่อยหลับมาตั้งแต่พ่อกับแม่แยกทางกันไ้ประมาณปี2ปี ซึ่งที่แยกทางเราอายุแค่7ขวบ แล้วพึ่งจะเริ่มคิดมากตอนขึ้นมัธยมศึกษาปีที่1 เรามาอยู่กับพ่อ พ่อชอบดื่มเหล้า เรามีพี่อยู่4คน (เราน้องสุด) ซึ้งตอนนี้พากันไปทำงานหมดแล้ว เหลือเราคนเดียวแต่พี่ทั้ง4ไม่เคยจะสนใจเลย ไม่ส่งเงินมาให้ พ่อไม่มีงานทำเลย พ่อทำอาชีพชาวนาและรับจ้างทั่วไป พ่อโดนทุกคนเอาเปรียบทุกครั้ง แต่พ่อไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย บางทีเราสงสารพ่อมากๆจนคิดว่าเราเป็นตัวปัญหาถ้าไม่มีเราพ่อคงไม่โดนแบบนี้ เราไม่สามารถช่วยอะไรพ่อได้เลย คิดมากจนไม่รู้ว่าตัวเองถนัดด้านไหน อยากทำอะไร 
จากที่วัยเด็กสดใสมากๆ แต่ตอนนี้แทบจะไม่ได้ยิ้มเลย 
และเวลาไปโรงเรียนทุกคนชอบมองเราด้วยสายตาหยาบๆ แล้วก็คิดมากว่าเพื่อนเกลียดเราไหมนะ แล้วตอนที่ย้ายเข้ามาในโรงเรียนม.ปลายใหม่ๆ เจอเพื่อนเก่าแต่เราไม่เคยได้ทัก แล้วเขาก็โพสต์ว่าเรา เพื่อนเก่าแต่ทำเป็นไม่รู้จัก ซึ่งตอนนั้นเพื่อนๆพากันนินทาด่าว่าเราหลับหลังอย่างสนุกสนาน เราก็ได้แต่เงียบไม่สุงสิงกับใคร จนทุกคนมองว่าเราเป็นคนหยิ่ง เราแทบจะไม่มีเพื่อน แต่เราก็มีเพื่อนอีก2คน แต่เวลาลงรูปลงสตอรี่ ไม่เคยมีเราอยู่ในนั้นเลย!! เราก็เริ่มคิดอีกครั้งว่าบางทีเราไม่เหมาะกับที่นี่ และควรอยู่คนเดียวมากกว่า 
จนเราได้เล่นเกมออนไลน์เกมๆหนึ่ง เราพยายามจะหาเพื่อนในโลกออนไลน์ แต่ทุกคนกลับหันหลังให้ ทุกคนไม่อยากเล่นกับคนกากๆแบบเรา เราก็เล่นคนเดียวเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนมาเจอคนหนึ่ง เขาดีมาก แถมเป็นลูกคนมีเงิน เราคุยกับเขาได้2เดือนกว่าๆ เขามาขอคบ เราก็ไม่อยากเล่นตัวอะไร ด้วยความที่แบบมั่นใจเปิดใจพูดกับเขาเรื่องครอบครัวที่ประสบปัญหาอยู่ แล้วเขาก็คอยให้กำลังใจซึ่งเป็นครั้งแรกที่เรานอนหลับอย่างสบายไม่ต้องกึ่งหลับกึ่งตื่น จนเราได้เข้าไปอ่านแชทเขากับเพื่อนสนิท คือนางก็อธิบายว่าเคยชอบ แต่เรารู้สักพักว่าเขามีใจให้กัน เราเลยจำใจเลิกกับเขา และเขาก็ไปคบกันจริงๆด้วย จนเรื่องมันฝังใจว่าอย่าไว้ใจใครอีกเลย ไม่มีใครรักเราจริงๆหรอก จนตอนนี้ไม่กล้าเปิดใจให้ใคร 
อยากถามทุกคนว่า ในสถานการณ์แบบนี้เราประสบปัญหาจากทุกด้านเลย ทั้งครอบครัวและการเงิน กับเพื่อนและความรัก ทุกคนจะให้กำลังใจตัวเองยังไงหรอคะ??