๏ ครั้นเมื่อสมเด็จพระพิชิตมาร ตรัสรู้โพธิญาณ
ในร่มโพธิพฤกษ์ฉายา
๏ หมายแสดงพระธรรมเทศนา จึ่งพระจินดา
แสวงหาผู้รู้เหมาะควร
๏ จึ่งทรงพระอนุสรณหวน เมื่อยังขวายขวน
อภิสัมโพธิครั้นก่อนกาล
๏ กับสองดาบสอาจารย์ จึ่งพระเพ่งญาณ
อนิจจา! สิ้นบุญเสียสิ้น
๏ จึ่งพระส่องทัศน์นึกถวิล ห้าพราหมณ์อยู่กิน
ณ อิสิปตนมฤคทายวัน
๏ สมเด็จพระสุคตจอมธรรม์ จึ่งบทจรพลัน
หมายโปรดปัญจวัคคีย์
๏ ครั้นถึงชายป่าพงพี ห้าพราหณ์เห็นมุนี
เสด็จมาถึงในไพรสณฑ์
๏ นึกหมิ่นคงทิ้งยอดผล จึ่งมาในพน
ขออยู่ร่วมกินอาศัย
๏ ห้าเราจงอย่าสนใจ อย่าน้อมคมไหว้
อย่าปรนนิบัติรับบาตร
๏ ขอจงเพียงแค่ปูอาสน์ ด้วยเธอเป็นราช
ขัตติยกุมารบรมวงศ์
๏ ครั้นสมเด็จพระพุทธองค์ เสด็จมาถึงพง
ห้าพราหมณ์ลืมสิ้นสัญญา
๏ รีบเข้าประณตบูชา รับบาตรศาสดา
ปรนนิบัติวัตถากโดยดี
๏ สมเด็จพระพุทธมุนี จึ่งทรงพาที
แสดงปฐมเทศนาวรุตม์
๏ ธัมมจักกัปปวัตตนสุตต์ ยังชนพ้นหลุด
จากโอฆสังสารวังวน
๏ บัดโกณฑัญญะแจ้งกมล บรรลุอนุตรผล
ขอพระพุทธบรรพชา
๏ บังเกิดไตรยางค์รัตนา ครบถ้วนโสภา
เป็นประภาสส่องเวไนย
๏ ตรงอาสาฬหมาสอำไพ ดิถีเพ็ญสุกใส
ระลึกเป็นประวัติกาลสืบแล ฯ