เพื่อนสนิทที่สนิทมากๆ คือพ่อแม่นางเลิกกันตั้งแต่นางยังเด็ก ประมาณก่อนป.1 ตอนนี่ก็ม.ปลายแล้วนางชอบคิดถึงเรื่องนั่นแล้วก็นั่งร้องให้ในห้องบอกว่าคิดถึงแม่ ( นางอยู่กับพ่อ ) คิดถึงช่วงเวลาดีๆที่มีกับแม่ เราก็ปลอบนางในวิธีที่คิดว่าดีที่สุดคือการที่ให้นางร้องไห้ออกมาเลย มีอะไรในใจโยนมันออกมาให้หมด แต่นางก็เป็นแบบนี่ตลอดนางชอบอยู่ในโลกดราม่าประจำ นางบอกว่าอิจฉาเราที่เรามีความสุข ที่เราชอบยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเศร้าในชิวิต แต่เรามีและหนักกว่านางเยอะมากๆ คนรอบข้างเราเสียไปเยอะมากๆ ทั่งป้าๆทั่งพี่ทั่งลุง ล้วนแต่เป็นคนที่เราเติบโตมาด้วยและสนิทด้วย ไหนจะพ่อแม่ที่ทะเลาะกับตลอด พ่อที่ด่าว่าเราประจำ ทั่งไล้ให้เราไปฆ่าตัวตาย ทั่งด่าว่าโตแล้วยิ่งเลวยิ่งนิสัยเหมือนหมา ด่าหนักและแรง มีตบตีบางครั้ง เรายิ่งโตยิ่งโดนด่า ฐานะครอบครัวที่จน เพื่อนที่พูดลับหลัง หลายอย่างเลย เราเคยพยายามฆ่าตัวตาย แต่เราเป็นคนที่ตื่นเต้นกับอนาคตตัวเองมาก จึ่งคิดว่าอยู่รอดูอนาคตตัวเองก่อนว่าจะเป็นยังไง เศร้าเสียใจเมื่อไรก็จะนั่งหมกในมุมมืดๆของห้อง แล้วร้องไห้ออกมาดังๆ ขูดจิกแขนขาตัวเอง ตบหน้าตัวเองเต็มแรงด่าตัวเองประจำ ชอบมองขึ้นไปดูพัดลมและอยากผูกคอตายเห็นข่าวใครฆ่าตัวตายก็อยากเป็นคนๆนั่น เพื่อนๆก็ทักว่าทำไมเดียวนี้โทรมจังไม่มีสีสันเหมือนคนหมดหวังในชีวิต เราไม่เคยระบายให้ใครฟังเลย ภายนอกเรายิ้มเก่ง ชอบพูดชอบหัวเราะ แต่อยู่คนเดียวจะใส่หูฟังประจำไม่ว่าจะมีเพลงหรือไม่มีก็ใส่ ไม่ชอบพูดกับคนในครอบครัวชอบอยู่คนเดียวทำอะไรไม่อยากให้ใครเห็นและชอบพูดคนเดียว(เพราะเก็บอะไรไว้ในใจไม่ระบายให้ใครรู้ อยากระบายแต่คนเราต่างกัน เค้าไม่เคยเจออะไรเหมือนเรา เค้าไม่มีทางเข้าใจ) โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง แต่เดียวนี่เราไม่ร้องไห้บ่อยไม่คิดถึงมัน เพราะความทรงจำพวกนั่นทำให้เราเสียใจและร้องไห้ เราใช้ชิวิตโดยการจดจอกับปัจบัณและคิดถึงอนาคต และถึงจะทำอะไรได้ก็เปลี่ยนอดีตไม่ได้อยู่ดี อย่ามัวเสียเวลาชิวิต เอาเวลา20นาทีที่ร้องไห้มาทำอะไรที่เป็นประโยชน์ไม่ดีกว่าหรอ ชีวิตเราข้างหน้ายังต้องเจออะไรอีกมากเตรียมพร้อมกับมันได้แล้ว เราพยายามบอกนางว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว อย่าไม่สนใจอะไรกับมันมาก แต่นางก็ไม่ฟัง ก็เป็นเหมือนเดิม นางคิดว่าเรื่องของนางใหญ่โตอยู่คนเดียว และคิดเสมอว่าเราเป็นคนโชคดีและพยายามเอาชนะชีวิตเรา. อยากทราบว่าควรทำหรือพูดยังไงให้เพื่อนคนนี่เข้าใจลึกและยอมรับความจริงคะ