วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์การคบกับแฟนค่ะ
คือเราสองคนรักกันมากๆค่ะ เราก็รักเขามากๆเป็นรักที่ไม่ได้หวังผลอะไรกันเลยค่ะ แล้วพอถึงช่วงเวลานึงที่มีความสุขมากๆ ได้คุยกัน หัวเราะด้วยกัน ยิ้มให้กัน มันจะมีจังหวะนึงที่พอได้อยู่คนเดียวเงียบๆ มันก็จะนึกถึงเรื่องพวกนี้ว่ามันมีความสุขมาก เขามาเติมเต็มชีวิตที่ดูเศร้าหมองของเราค่ะ(ก่อนหน้านั้นเราซึมเศร้าค่ะ แต่พอมีเขามันทำให้เราดีขึ้นจนเราคิดว่าเราหายดีค่ะ)

แล้วก็จะมีความคิดเข้ามาในหัวว่า ถ้าวันนึงเราเลิกกันคงเสียใจมากๆ วันนั้นเราคงไม่ได้อยู่ด้วยกัน รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นถึงตอนนั้นเราก็จะไม่มีอีกแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายจากไป แล้วน้ำตาก็ไหลเลยค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่ดีใจมากๆที่ได้พบเขา แล้วก็เสียใจมากๆถ้าวันที่เราต้องเลิกกัน

เรามีความสุขกับปัจจุบัน เราเป็นคนที่ไม่จมอยู่กับอดีตค่ะ เราจมอยู่กับอนาคตแทนTT ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง เราชอบคิดความน่าจะเป็นน่ะค่ะ

เพราะแฟนอยู่จีนค่ะ เราชอบคิดว่าเราไม่สามารถไปดูแลเขาได้ตอนที่เขารู้สึกอ่อนแอ บางคำที่เขาพูดเราก็แปลไม่ออกค่ะ  แต่เขาก็จะใจเย็นกับเราตลอด อธิบายตลอดเขาดูใส่ใจเรามากๆในทุกๆเรื่องค่ะ จนบางทีเราก็อยากให้เขาไปเจอกับคนที่ดีกว่าเรา แต่ก็ทำไม่ได้ค่ะTT

ไม่อยากขอตังพ่อแม่ไปค่ะอยากเรียนให้จบตรีที่ไทย เก็บตังสำหรับการกินการอยู่ไปต่อโทที่จีน(จะลองสอบทุนค่ะ) แต่มันก็คงจะนานมากเลยค่ะ😂

มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหมคะ แนะนำหน่อยค่ะ