สวัสดีค่ะ ทุกคน
วันนี้เป็นเช้าที่แสนหดหู่ใจของเรา เพราะได้รับข่าวว่าเพื่อนสนิทจากไปแล้วเมื่อคืนที่ผ่านมาด้วยการฆ่าตัวตาย เราเรียนมหาลัยวิทยาลัยด้วยกัน แม้ว่าตอนนี้จะแยกกันทำงานคนละที่ เรามาทำงานเอกชนใน กทม. ส่วนเขารับราชการอยู่ที่ต่างจังหวัด เกือบ 4 ปีแล้วที่เราไม่เจอกันเลย แต่ก็มีกลุ่มไลน์คุยกัน 3 คน (รวมเพื่อนสนิทอีกคน) เป็นประจำ เรียกว่าคุยกันทุกวัน ส่วนใหญ่ก็จะแชร์กันเรื่องการเมือง เศรษฐกิจสังคมที่เป็นประเด็นเผ็ดร้อนอยู่ในช่วงนี้  แต่ถ้าเป็นสถานการณ์ทั่วไป เรามักจะคุยกันเรื่องซีรี่ย์เกาหลีบ้าง ส่งคลิป หรือข้อความอะไรตลกๆจากอินเตอร์เน็ตในกันดูบ้าง  เราแทบจะไม่สังเกตุเลยค่ะ ว่าเพื่อนมีเรื่องทุกข์ใจอะไร สิ่งที่เขาเขียนมาในจดหมายลาตายนั้นยืดยาวมาก แต่เราก็อ่านจนจบ แล้วก็ได้แต่คิดว่าทำไมเขาไม่เคยเล่า ไม่เคยขอคำปรึกษา อะไร หรืออย่างน้อยก็มาระบายอะไรบ้างเลย

มันเป็นคนที่ทัศนคติดีมากๆๆคนหนึ่ง ออกจะดูมองโลกในแง่ดีด้วยซ้ำ นอกเหนือจากทัศนคติแล้วยังเป็นคนที่สวยมากๆ เรียกว่าสวยที่สุดในรุ่น มีหนุ่มมาหลงรักมากมาย มีสามีหล่องานการมั่นคง มีลูกที่น่ารัก  ชีวิตที่แสนจะเพอร์เฟคแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะทำแบบนี้

เราอยากให้ทุกคนได้อ่านจดหมายลาตายที่เพื่อนเราพิมพ์ใส่โทรศัพท์มือถือไว้ สามีเขาเอามาเผยแพร่ใน facebook เราขออนุญาตแล้วแต่จะไม่เผยแพร่ข้อมูลผู้ตาย เพราะตอนนี้ก็มีประเด็นละเอียดอ่อนที่ในจดหมายนั้นกล่าวโทษแม่ตัวเองอยู่ ญาติฝ่ายแม่หลายคนกำลังวิภาควิจารณ์โพสต์นั้นแล้วก็ขอให้สามีเพื่อนเราลบทิ้งไป แต่เขายืนยันว่าจะไปลบเพราะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ภรรยาเขาอยากบอกทุกคน

.
.
.
จากบรรทัดต่อไปนี้เป็นข้อความของเพื่อนที่เราคัดลอกมา
.
.
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ คนอื่นคงโทษฉันที่เลือกความตาย
- ทำไมถึงได้โง่นัก
- ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้
- ถ้าจะโง่ขนาดนั้นก็ตายไปเถอะ
- ธรรมชาติจะคัดสรรคนที่ควรอยู่รอดเอง
- ถ้าอดทนใช้ชีวิตไปอีกหน่อยอะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
- ทำไมถึงกล้าจากไปแล้วทิ้งลูกตัวเล็กๆไว้แบบนี้
- แล้วลูกจะทำยังไง เห็นแก่ตัว !!!!
- คนอื่นเขาลำบากกว่าเธอตั้งเยอะ
- หมามันยังรักชีวิตตัวเอง นี่เป็นคนแบบไหนกัน
- เวรกรรม เดี๋ยวก็ได้ตายแบบนี้อีกพันชาติ
- แม่เลี้ยงมากจะโตขนาดนี้ไม่รู้จักคิด
- ฯลฯ

…..ไม่รู้ว่าสิ่งที่พาฉันมาถึงจุดนี้เรียกว่าโรคซึมเศร้ารึป่าว ฉันก็ไม่อาจบอกได้ เพราะฉันไม่เคยเข้ารับการวินิจฉัยหรือรักษาใดๆ ก่อนหน้านี้ชั้นก็มีความรู้สึกอยากตายมานับครั้งไม่ถ้วน เวลามีเหตุการณ์อะไรที่ทำมากระทบกับความรู้สึกทำให้เศร้าเสียใจ แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือทำจริงๆสักที คิดว่ามนุษย์คนอื่นที่มีอารมณ์ความรู้สึกก็อาจจะเป็นเหมือนกัน ใครก็คงเป็นแบบนี้ทั้งนั้น…รู้สึกเศร้าจนไม่อยากมีชีวิตอยู่แต่ก็ไม่กล้า…..

ฉันเฝ้าหาทางที่จะทำให้ตัวเองกล้าสักครั้งมาตลอด…ที่ไม่กล้า ไม่ใช่กลัวเจ็บ หรือบาปกรรมอะไร แต่ที่ไม่กล้าตายจากไปเพราะมีห่วง สงสารคนที่มารับเคราะห์กรรมจากการตายของเรา หนี้สหกรณ์ที่พี่ๆที่ทำงานค้ำให้ ลูกที่เพิ่งเกิดยังเรียกแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ…คงมีแค่ 2 อย่างนี้แหละมั้งที่ยังห่วง

….เชื่อมาโดยตลอดว่ามนุษย์เราจิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว ถ้าร่างกายทรุดแต่ใจสู้ ยังมีโอกาสรอดกว่าพวกที่กายสู้ แต่ใจทรุด อย่างฉันเป็นต้น ฉันไม่เคยมีโรคประจำตัว ไม่เคยเจ็บป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล ประสบการณ์นอนโรงพยาบาลและเข้าน้ำเกลือครั้งแรกของฉันคือตอนคลอดลูก…ร่างกายฉันปกติ

….แต่ไม่ว่าจะด้วยการเลี้ยงดูหรืออะไรก็ตามฉันเติบโตมาด้วยจิตใจที่วันนี้ฉันเข้าใจแล้วว่ามันไม่ปกติสักเท่าไหร่นัก ชั้นดูเหมือนคนปกติแต่จริงๆฉันรู้ว่าไม่ใช่ ฉันดูเหมือนจะประสบความสำเร็จแต่ชั้นก็ไม่ต้องการ ฉันดูเหมือนมีครอบครัวที่อบอุ่น มีสามีที่ดี และลูกที่น่ารัก แต่ฉันก็ยังไม่มีความสุข ฉันอาจจะเป็นทางจิตเวชชนิดอื่นที่มีกิเลสหนา ละโมบโลภมากจนเกินไป มันเลยทำให้ฉันไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีจึงขาดความสุขในชีวิตไปรึป่าว….

….ฉันเหนื่อยที่จะต้องใช้ชีวิตแล้ว ชั้นไม่มีกำลังใจและไม่รู้จะหามันได้จากที่ไหน แม้แต่เวลาที่มองหน้าลูกตัวน้อยก็ยังไม่คิดว่าอยากจะอยู่ดูเขาเติบโต ฉันหวังเพียงเขาจะมีสุขภาพกายและสุขภาพจิตที่ดี ได้รับความรักและการเอาใจใส่อย่างดีจากพ่อของเขาและไม่เติบโตมาเป็นผู้ใหญ่แบบฉัน เพราะถ้าฉันเลี้ยงเขาเอง เขาอาจจะมีชะตากรรมแบบฉันก็ได้….

….ถ้าชั้นคิดว่าตัวเองไม่ปกติ ทำไมไม่เข้ารับการรักษาให้มันปกติและใช้ชีวิตได้ต่อไป….ทำไมน่ะหรอ เพราะฉันมีเหตุผลล้านแปดที่ไม่สามารถหายจากโรคได้ แต่เหตุผลที่ไม่สามารถหายจากโลกได้ ก็มีห่วงอยู่แค่ 2 อย่างตามที่ได้กล่าวมาแล้ว… ฉันเลยคิดว่ามันคงง่ายกว่าถ้าเลือกอย่างหลัง

….สำหรับใครที่อ่านข้อความนี้แล้วกลัวลูกหลานหรือคนที่เป็นครอบครัวของคุณจะเติบโตมาเป็น “คนอย่างฉัน” แล้วล่ะก็ คุณไม่ต้องกังวลขนาดนั้นเพราะมันไม่ง่ายเลย ที่….
- คนๆนึง จะไม่เคยได้รับความเข้าอกใจ กำลังใจ ความเห็นใจ ความสบายใจที่จะพูดคุยปรึกษาจากคนในครอบครัวเลย
- ไม่บ่อยนักที่คุณจะเห็นคนถูกนินทาว่าร้าย ทำให้อับอาย ตอกย้ำซ้ำเติบเวลาที่คุณทำอะไรผิดพลาดโดยแม่ของเขาเอง
- คุณอาจจะเคยโดนทวงบุญคุณบ้างแน่ๆ แต่ก็คงไม่บ่อยเท่าที่แม่ทวงฉันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันหรอก
- คุณเคยได้รับคำชมจากแม่ไหม แต่ฉันไม่เคย
- ถึงแม่รู้ว่าสิ่งที่พูดจะทำให้คุณลำบากใจหรือไม่สบายใจแม่ก็จะพูดอยู่อย่างนั้นเพราะแม่ไม่สนความรู้สึกโง่ๆนั้นหรอก
- เมื่อไหร่กันที่คุณจะคิดว่าบ้านไม่ใช่ที่ๆอยู่ได้อย่างสบายใจอีกต่อไป ไม่ใช่ที่ๆคุณจะอยู่เพื่อหลีกหนีจากปัญหาและความวุ่นวายภายนอก ไม่ใช่ที่ๆมีแต่คนในครอบครัวที่ให้ความรักความอบอุ่น ไม่ใช่ที่ปลอดภัยที่ปกป้องคุณได้ สำหรับฉันหรอ ตลอดเวลาเลย

ฉันก็คงจะพูดเกินไปหน่อย เพราะยังไงแม่ก็เป็นคนอุ้มท้องและคลอดฉันออกมา และส่งเสียให้ฉันมีกินมีใช้ มีความรู้ประดับสมองถึงระดับปริญญาตรี และมีงานที่มั่นคง ถึงแม้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาฉันกับแม่จะมีเรื่องให้ทะเลาะกันอยู่ตลอด แต่ฉันก็เข้าใจมาอย่างนี้เสมอว่าเป็นเรื่อง”ปกติ” ที่ครอบครัวไหนก็คงเจอ แต่หลังจากที่พ่อตายจากไปฉันก็ยิ่งมีความสุขน้อยลงที่เป็นลูกของแม่ ฉันพยายามอดทนใช้ชีวิตมาโดยตลอดและคิดว่าความรู้สึกอันเป็นปกติของฉัน ก็จะโดนความขี้ขลาดพาหายไปเอง

….แต่ในที่สุดฉันก็มีวันนี้  ที่ฉันที่เริ่มสะสมความคิดแปลกๆไว้ทีละเล็กละน้อย ฉันที่รู้ตัวเองทีก็แทบไม่ได้จินตนาการถึงตัวเองในอนาคตอันสดใสแล้ว แต่กลับจินตนาการถึงแต่วันที่โลกนี้ไม่มีฉัน พอลองจินตนาการดูแล้ว….แบบนี้แหละที่ฉันมีความสุขมากกว่า….

แม้คนที่ได้อ่านข้อความนี้จะมีความคิดเห็นอย่างไรแต่ฉันก็ได้จากไปแล้วสู่โลกหลังความตายที่พวกคุณก็ยังไม่เคยได้สัมผัส ขอให้โชคดี และยังจินตนาการถึงตัวเองในวันพรุ่งนี้กันต่อไป


.
.
.
.
.
.
.
.
.
ถึงเราจะอ่านจนจบเราก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกมันอยู่ดี เราเสียดายชีวิตมัน เราว่ามันมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ ถ้ามันเกลียดแม่มันมาก็ทิ้งไปก็ได้นิ ตัดแม่ตัดลูกไปเลือกจะเป็นลูกอกตัญญูไปก็ได้  ถ้าใครมีประสบการณ์อยากฆ่าตัวตาย หรือใครมีญาติ คนใกล้ชิดที่จากไปแบบนี้ คุณเข้าใจเขารึป่าวคะ บอกเราที เราเสียใจจริงๆที่เพื่อนเลือกเส้นทางนี้