ท้าวความก่อนว่า พ่อเราเป็นลูกคนจีนมาจากเมืองจีน ลูกคนโต อาม่าอากงค้าขาย พ่อต้องช่วยค้าขาย และดูแลน้องๆตั้งแต่ยังเด็ก ที่บ้านไม่ได้ยากจน เพราะค้าขายดี แต่ไม่ถึงกับร่ำรวย อาม่าอากงขยันและประหยัด คิดว่าพ่อเราคงได้ความประหยัดมาจากอาม่าอากง

พ่อเราประหยัดทุกๆอย่างในชีวิต มืดๆค่ำๆไฟไม่อยากเปิด พัดลมไม่อยากเปิด กลัวเปลืองไฟ ไฟหน้าบ้านไม่เปิด เปลือง กินข้าวกล่อง แบ่งกิน 2มื้อ ใครกินอาหารเหลือ แม้แต่กระดูกไก่ที่เรากินยังแทะไม่เกลี้ยง เอามาแทะต่อจนเกลี้ยง (หมาร้องไห้) อาหารที่ตกพื้น เก็บกิน เสียดาย เสื้อผ้า เก่าๆขาดๆ  แม้แต่ชุดออกไปข้างนอก ก็เก่าๆขาดๆ ซื้อใหม่ให้ เอาไปเก็บ กับข้าวบางครั้งอุ่นกินซ้ำ เกือบเดือนไม่หมดสักที เพราะกินทีละหน่อย เน้นกินข้าวเยอะๆ รถยนต์ แบตหมด สตาร์ติดบ้างไม่ติดบ้าง เอาแบตออกมาล้างอยู่นั่น ไม่ยอมเปลี่ยน พกสายพ่วงไปด้วย ยางรถกว่าจะเปลี่ยนคือเหล็กข้างในโผล่ บอกให้เปลี่ยน จะเอาไปเปลี่ยน โมโห บอกว่าอย่ายุ่ง เด่วจัดการเอง เสียดายทุกอย่าง ไม่ยอมทิ้งอะไรเลย โดยเฉพาะอะไหล่รถยนต์ที่เสียแล้ว ขออู่เอากลับบ้านมาเก็บ เพื่อ กล่องกระดาษ เก็บจนปลวกมา

ส่วนแม่ก็เบื่อ พูดมากก็ทะเลาะกัน ลูกๆก็เบื่อ ความเหนียวของพ่อ แต่พ่อให้คนอื่นกินดีอยู่ดี ประหยัดแต่กับตัวเอง

ฐานะครอบครัวปานกลาง พ่อแม่มี passive income ไม่เคยเดือนร้อนลูก