สวัสดีค่ะวันนี้เรามีเรื่องอยากจะระบาย+ถามและหาทางออกให้กับตัวเอง
เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อต้นปีพ่อเราได้เส้นเลือดในสมองแตกและนอนโรงพยาบาลได้สามวัน พ่อก็จากไป ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่สะเทือนใจเรามากเนื่องจากทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นมาประมาณเดือนมิถุนายนแม่เรามาบอกว่าเขาคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่ตอนแรกกะจะไม่บอกเรา (โดยปกติบ้านเราไม่เคยมีความลับต่อกันค่ะ) พอเรารู้เราก็ถามประวัติพื้นฐานทั่วไปของคนที่แม่คุย ซึ่งก็ปกติมีงานทำ ผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว ซึ่งทางนั้นบอกว่าภรรยาเขาหนีหนี้ไปหลายปีไม่สามารถติดต่อได้ เราก็โอเคและบอกแม่ไปว่าแล้วแต่การตัดสินใจของแม่แต่ก็ดูให้ดีๆ

ขอย้อนไปประมาณเดือนมีนาคม หลังจากทำบุญร้อยวันให้พ่อเสร็จ เราก็จับเข่าคุยกับแม่ว่าถ้าในอนาคตแม่จะมีคนใหม่หนูก็คงไม่ว่า แต่หนูคงทำตัวไม่ถูกนะ ไม่รู้จะรู้สึกยังไง แม่ก็บอกว่าแม่คงยังไม่คิดมีใครหรอกเต็มที่ก็คุยๆเป็นเพื่อนเล่น เราเลยบอกว่าเราไม่ห้ามเพราะเเม่จะได้ไม่เหงา ในความรู้สึกเรา เราไม่อยากห้ามเขาเพราะคิดว่าแม่ก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง ตอนนี้เราไม่ได้อยู่กับเขาเเล้วเพราะเราย้ายของมาอยู่กับแฟนได้แต่ไปมาหาสู่ 3-4วันครั้งไปนั่งคุย ซื้อของไปให้ เราเลยคิดว่าถ้าเเม่จะอยากมีคนดูแลเราก็ไม่อยากห้าม

กลับมาที่ปัจจุบันเราเข้าไปหาแม่เพราะเเม่โทรมาให้ไปแบ่งของมากิน ปกติก่อนเข้าไปเราจะโทรหาเเม่ เเต่วันนี้เราเดินเข้าไปเลยพอเปิดประตูเข้าไป เราเห็นว่าเเม่เปิดกล้องคุยกับคนนั้นอยู่ซึ่งเราก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เราก็ทำตัวไม่ถูกเลยยกมือไหว้เขาไป และเงยมองดูรูปพ่อที่อยู่บนหัวนอน ความรู้สึกตอนนั้นมันพูดไม่ออก เเต่เราไม่ได้ทำสีหน้าไม่ดีหรือพูดอะไรออกไป เราก็เดินไปที่ตู้เย็นทำตัวปกติ สักพักเเม่วางสาย เราเลยถามว่าคนนั้นเหรอ เเม่บอกใช่ เราก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ คุยเรื่องอื่นไปเเม่ก็ดูเขินๆ เราเอาของเสร็จก็ขอตัวกลับ พอกลับมาถึงบ้านเราก็ได้เเต่คิดไปคิดมาตัวเอง ถามว่าเรายอมรับได้ไหมเราก็พูดได้ไม่เต็มปาก แฟนเราก็บอกว่าให้คุยกับแม่ตรงๆถ้าเราไม่โอเค แต่เราก็ไม่อยากห้ามเขาเรื่องนี้ ความรู้สึกเรา ณ ตอนนี้คือเราคิดถึงพ่อ เรายังลืมพ่อไม่ได้เลย ตั้งเเต่วันที่พ่อเสียจนถึงวันนี้ เวลาโทรคุยกับแม่ เราก็จะพูดเรื่องพ่อเกือบตลอด บางทีเราก็ฝันถึงพ่อเราก็เล่าให้แม่ฟัง แต่พอมาวันนี้ที่เราเห็นแม่มีคนคุยจริงจัง เรารู้สึกว่าเราไม่กล้าพูดเรื่องพ่อกับแม่อีกแล้ว และเรารู้สึกเสียใจเราร้องไห้คิดถึงพ่อ เราไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ถ้าถามว่าเรารับได้ไหม เรารับได้แต่ไม่อยากรับรู้ เพราะเราเคยพูดไปแล้วว่าเราจะไม่ห้ามเราก็จะทำตามคำพูดตัวเอง แต่พอถึงวันจริงๆเรากลับจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เรารู้สึกว่ามันเร็วไปแต่อีกใจนึงเราก็รู้สึกว่ามันไม่เกี่ยวกับเวลา มันคือชีวิตของเเม่ เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆค่ะ มันตีกันไปหมด เรื่องก็มีประมาณนี้ค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าถ้ามีคนเข้ามาแนะนำนะคะ และขอบคุณที่ให้เราได้ระบายค่ะ